(Herleefde) patronen & lessen

(Herleefde) lessen, , , , , , , , ,
When I was young……..

Regelmatig dompel ik mezelf onder in een cocon, thuis of ergens waar ik me bijzonder ‘thuis’ voel. Soms voor korte duur en soms voor wat langere duur, als er zakelijke bijkomstigheden mee gecombineerd kunnen worden. Dit laatste was onlangs het geval.
Ik vertoefde in het prachtige Spanje, waar het normaal gesproken al bijna ‘zomer’ zou moeten zijn qua weer, maar in de praktijk dit jaar even iets anders lag. Dat kon de pret niet drukken natuurlijk, ik was allang blij daar in dat buitenland te kunnen vertoeven, samen met onze jongste hond Choco van 7 maanden.

Steevast neem ik dan mijn sjamanistische ‘tools’ mee om vuur rituelen en andere praktische dingen mee te doen. Want in de periode dat ik in het buitenland zou vertoeven, zou ik meerdere malen een volle, nieuwe en weer volle maan meemaken.
Manen en planeten die een bijzonder krachtige energie hebben op aarde en al het leven op aarde. Nota bene ook nog eens eclips seizoen.
De eerste volle maan was een eclips volle – bloemen – maan. Een superkrachtige maan die in het teken stond van ‘het schoonmaken van onze psychische kast’. Hiermee wil ik zeggen dat je ‘oude identiteiten van je af kon gooien’, of zoals ik altijd uitleg ‘verhalen die je jezelf verteld waarmee je je identificeert’. De gehechtheden van jezelf aan die verhalen én je innerlijke demonen onder ogen komen.

Nou dat heb ik geweten kan ik je zeggen. De week voorafgaand aan die volle – bloemen- maan én de week na deze krachtige maan. Die ook meteen onder invloed stond van een zogenoemde teruglopende fase van planeet Mercurius. Mercurius in teruglopende motie in het teken stier (staat voor ons waardesysteem, ons zelfvertrouwen/eigenwaarde en overlevingsstrategieën) staat voor minder denken en meer voelen.
In elk geval was er letterlijk én figuurlijk geen ontkomen aan. Alle oude programmeringen kwamen voorbij, mijn overlevingsstrategieën, en eigenwaarde/zelfvertrouwen. Zaken waar ik vanaf mijn 40e mee bezig ben, om me hiervan te ontkooien en te transformeren naar nieuwe verhalen, emoties, reacties, gedragingen, denkwijzen. Transformeren naar manieren die me helpen in positieve zin en ik kan excelleren en evolueren in plaats van te blijven hangen op de langspeelplaat van drama, herkauwen en dus lijden.

En ineens, onder deze (collectieve – wat heb jij ervan gevoeld?!) krachtige energie mocht ik allerlei oude stukken nog eens herleven alsof het opnieuw gebeurde op dit moment, mei 2023. In het begin dacht ik nog, ‘oh dit komt voorbij, prima laten we er eens voor gaan zitten en kijken wat het me wil zeggen’. Ik ontving het met open armen omdat ik wist dat dit weer mooie en bijzondere lessen zouden zijn die ik nu eens en vooral altijd uit mijn systeem kon bannen. Leuk?!

Nee, helemaal niet! Het werd van kwaad tot erger. Oude pijn van mijn opvoeding, ouders en voorouders: – niet mogen zijn wie ik wilde zijn – afwijzing – nooit goed genoeg zijn – falen – mezelf kastijden omdat ik het niet beter deed of kon – onzichtbaar (willen) zijn – altijd dienstbaar naar de ander ‘moeten’ zijn – mezelf wegcijferen – boosheid – frustratie – geen controle hebben en acteren alsof ik dat wel heb – denken in tekorten – mijn haat/liefde verhouding met geld – kinderachtige en dus onvolwassen gedragingen – het niet waard zijn – affectie van de buitenwereld willen – mezelf voeden met de buitenkant – beperken in mijn eigen vrijheid – slachtofferschap – het als kind geen arm om heen krijgen wanneer ik dat nodig had – niet gehoord of gezien worden – seksualiteit – overgave – veel ‘moeten’ van mezelf – het beter weten dan de ander en mezelf hierin opdringen naar de ander- . Alles kwam ik in een sneltrein tempo tegen. Een TGV die niet te tegen te houden was.

Terug in mijn kooi

Tegen beter weten in vocht ik er met man en macht tegen, raakte zo met de dag meer en meer gefrustreerder omdat ik van mezelf vond en dacht dat ‘deze onzin – shit’ nu toch eindelijk wel eens afgelopen moest zijn, want dit had ik toch allemaal al achter me gelaten?! Hoezo komt dit nu dan?! Ik wil dit niet! Maar ik kon het niet tegen houden, het kwam en het ging en wist totaal niet wat me allemaal overkwam. Mijn allerliefste lief wist niet helemaal wat hij ermee aan moest, zei ook ‘dit vind ik niet fijn’.
Gevoelsmatig wist ik dat ik hier gewoon doorheen moest, het er laten zijn en ernaar kijken en vooral de ander er niet mee lastig vallen. En toch waren er momenten dat de rust in mij gekeerd was en we samen gezellig zaten te eten en te genieten en er ineens iets ter sprake kwam en ik hierop reageerde vanuit een oud niet constructief patroon. Het was alsof ik iemand anders werd en er van een afstand naar keek hoe die iemand anders bits reageerde naar mijn lief. Mijn lief die wijselijk niets zei en keek als een botsauto, zo van ‘wat moet ik hier nu weer mee?!’ En gelijk had hij. Op het moment dat ik als het ware terug in mijn lichaam landde, kreeg ik de mogelijkheid om te herstellen van wat ik zo-even scheef gezet had. Helaas ging dit niet moeiteloos maar met horten en stoten. Ik begon mezelf in mijn hoofd boos toe te spreken ‘zie je nu wat je doet?! Is het gezellig en genieten jullie samen en dan ga jij een beetje de trut uithangen! Je verpest ook altijd alles!’

Beng, de ene klap van de zeep volgde de andere op. Dingen die ik, zoals eerder benoemd, als ‘gewond kind’ heel vroeger deed en zo ook reageerde. Er kwamen beelden terug van vroegere tijden met familie in België, voor mij gelukkige tijden tijdens een vechtscheiding van mijn ouders. Ik was altijd als vier handen op één buik met mijn oma, een oma die mij raakte in positieve zin, waar ik voor mijn gevoel gehoord en gezien werd en kon zijn wie ik wilde zijn. Er kwamen ook beelden voorbij van de lagere school, waar ik met een heel fijn gevoel op terug kijk, een soort van vrij onderwijs hetgeen heel wat was destijds. En toch kwamen de beelden van mijn vader die ons naar school bracht op weg naar zijn werk in Bemelen, en ik – zodra hij zijn rug keerde om in de auto te stappen – krijsend van het schoolplein afrende omdat ik terug mee wilde met mijn vader. Bang dat hij me weer vergat af te halen van school (en mijn moeder was ook al ‘gevlogen’), hetgeen gek genoeg ook nogal regelmatig voorkwam. We waren om kwart voor drie uit van school en bleven soms tot half vier wachten en als er dan nog niemand was liep ik met mijn broertje hand in hand langs een grote weg naar Bemelen. Een weg die ik op mijn duimpje kende. Ik was toen een jaar of zes/zeven en mijn broertje zat nog op de kleuterschool. Wat een pijn, wat een afwijzing, je niet belangrijk genoeg te voelen om op tijd van school afgehaald te worden.

Ik kreeg beelden door van mij en mijn handbalsport, ik moest en zou een talent zijn, doorbreken en uiteindelijk op het hoogste niveau (eerste divisie) spelen. Bloed, zweten tranen heeft dit gekost, keihard trainen en eigenlijk weten dat mijn handbal talent helemaal niet zo groot was maar mijn mentaal talent en doorzettingsvermogen – een never give up mentaliteit – er eentje was van een onvermurwbare stier. Hoorns erin en jé. Het zijn een aantal seizoenen geweest dat ik mocht aansluiten bij het eerste team, als bankzitter, en telkens de laatste vijf minuten mocht invallen. Nouja, in vijf minuten kun je echt niets laten zien, maar ik nam het op de koop toe want er zou en moment komen dat ik wel lang mocht spelen en de krant zou halen. En ja, ik heb met mijn sporttas door de gang en het kleedhok gegooid van frustratie om telkens die vijf minuten vlak voor tijd pas in te vallen of dat ik zelf vond dat ik goed speelde en er dan net weer uitgehaald werd. Pfffff maar ik overwon alles. Uiteindelijk heb ik acht seizoenen op eerste divisie niveau gespeeld, veelal in de basis.

Ik kreeg beelden van het opgeven van mijn eigen droom en die van een ander te leven. Mezelf volledig voor deze droom te geven, blindelings bijna. Ik werd er een ‘bitch’ van, telkens moeten vechten om gezien en erkend te worden, en steeds als ik dacht nu zien ze mij, zagen ze me nog niet of ‘hadden zij alles gedaan’ terwijl ik het werk verricht had. Het maakte me boos, gefrustreerd en misschien zelfs wel bitter. Later stevenden we af op een faillissement en zetten alles op alles om dit te voorkomen. Nóg harder werken, nóg meer doen, op vrijdag cash geld rondbrengen naar de leveranciers (klein naar binnen gaan en nog kleiner naar buiten komen, want het was nooit voldoende), het personeel nauwelijks nog kunnen betalen en salarissen in vier keer betalen om zo te te voldoen aan de verplichtingen. En daarna dan ook nog gewoon meehelpen in de bediening omdat we nauwelijks nog personeel wilden oproepen omdat we ze niet meer konden betalen. Het gevoel van alle poten onder je tafel vandaan gezaagd te krijgen, dweilen met de kraan open. Geen ‘bezit’ meer te hebben in materie, volledig gefaald te hebben, niet goed genoeg te zijn, niet hard genoeg gewerkt te hebben en ga zo maar door.
De pijn die dit met zich meebracht voelde ik nu tot in mijn lijf. Ik kreeg acuut spierpijn, pijn in de onderkant van mijn rug, een dikke opgezette buik uit het niets en een brok in de keel.

Allerlei lichamelijke symptomen die ik destijds niet kon rijmen maar nu des te meer. Een dikke opgezette buik uit het niets is de milt, die staat voor ‘hoe mild je met jezelf omgaat’. Niet dus, ik verweet mezelf van alles. Spierpijn van teveel spanning in de spieren maar vooral de mentale stress die hiermee gemoeid was. Een brok in de keel, die staat voor angst (in het communicatie centrum-keel), een zeurende pijn in de onder rug, dat je je nauwelijks meer flexibel kunt bewegen, met andere woorden jezelf ontzetten klem zetten. En nog een stapje verder, de psoas – de spier van de ziel. De psoas is eigenlijk de boodschapper in het lichaam die signaleert wat coherent is en wat niet, wat heel is en wat beschadigd is, wat veilig en onveilig is en communiceert als boodschapper tussen zowel verlangen tot overleven als onze wens echt te gedijen. Een gezonde psoas is vloeibaar, soepel, veerkrachtig en sappig als een malse biefstuk. De psoas geeft dus richting aan angst (overleving) én aan plezier (gedijen). Je kunt je wellicht voorstellen dat er aan al mijn beelden die voorbij kwamen in een notendop, weinig plezier me gemoeid was en des te meer overleving (angst), met alle stresshormonen die er ook nog eens bij kwamen kijken om het lichaam nog meer uit te putten. Eigenlijk het lichaam te waarschuwen dat mijn geest moest luisteren. Een mooie spreuk is dat als je leert naar je lichaam te luisteren dat het lichaam niet zo hard hoeft te schreeuwen. De uitgeputte boodschapper, de psoas, was op sterven na dood, en gaf me juist die ontzettend zeurende onder rugpijn die mij elke minuut herinnerde hoe ik destijds (en soms, heel soms nog) met mezelf omging.

Kortom ik heb jarenlang niet naar mijn lichaam geluisterd en altijd maar meer uitgeput. Uit laten putten door enerzijds mijn overactieve geest en anderzijds door mijn vechters en doorzettings mentaliteit. Daarbij ook nog eens roofbouw pleegde door er intensief bij te sporten, lekker voor het leegmaken van de geest, maar wel weer een aanslag op mijn lichaam. Waar ik mij nu overigens zielsgelukkig mee mag prijzen met de kracht die het heeft en me nog steeds overal heenbrengt.
En nu opnieuw kwamen al die beelden voorbij als een film, een rollercoaster die ik amper bij kon houden. Echter de film ging sneller dan de pijn die ik erbij voelde. De lichamelijke pijn was zó intens aanwezig en tegelijk leek de pijn van iemand anders te zijn. Alsof ik het kon ervaren, aan de levende lijve kon ondervinden en tegelijkertijd leek alsof iemand anders die pijn had en ik ernaar moest blijven kijken.

Twee harde, mooie, intense, pijnlijke, bijna idioot te noemen weken gingen voorbij tot het moment kort na nieuwe maan. Een nieuwe maan in stier die staat oa voor overvloed.
Ik zat er werkelijk helemaal doorheen, ging op een bedje buiten in de zon liggen en lag daar met de ziel onder de arm. Ik voelde me nietsnuttig, down, compleet uit het veld geslagen, de tranen prikten in mijn ogen. Oude gedachten van tijdens mijn burn-out kwamen omhoog dat het leven zo geen zin had, ik toch niets goed kon doen en het beter was niet meer te leven. Zelfmedelijden en slachtofferschap ten top. Vervolgens begon mijn hond ontzettend hard te blaffen, het leek alsof hij zichzelf moed aan het ‘inblaffen’ was om in het water te springen, de sprong te wagen. Meteen verscheen er weer een beeld van mij vroeger: het altijd maar agressief reageren, alsof ik kritiek kreeg (ik interpreteerde vroeger vaak alles als persoonlijke kritiek), naar anderen. Vooral naar mijn dierbaren. Het spreekwoord ‘blaffende honden bijten niet’, maar zorgen wel voor veel (oorverdovend) lawaai. Ik zag mezelf terug in mijn hond en barstte in huilen uit, de tranen waren niet meer te stoppen. Als een zwaar gewond monster lag ik te huilen, de tranen liepen over mijn wangen en veroorzaakte nog net geen rivier naar de nabij gelegen zee. Voor ik het in de gaten had sprong mijn hond half bovenop mij, begon met te duwen met zijn neus, zachtjes te bijten en te snuffelen en liet duidelijk blijken zich geen raad te weten met mijn verdriet. Hij kwam me troosten en kroop tegen me aan, ik pakte hem eens goed vast en liet mijn waterlanders lopen totdat hij me aankeek en leek te willen zeggen ‘als je weer oké bent dan wil ik zwemmen, ga je mee?’

Choco wil zwemmen

We zijn samen gaan zwemmen en heb mijn tranen weggewassen in het frisse water.
Daarna heb ik al mijn moed verzameld en heb pen en papier gepakt en opgeschreven waar ik dankbaar voor ben en welke wensen en intenties ik heb. Vervolgens heb ik er een mooi vuur ritueel van gemaakt en heb mijn dankbaarheid en wensen terug gegeven aan het vuur en het universum.

Een dag later was mijn lage onder rugpijn nagenoeg verdwenen en stond ik fris en fruitig en monter op, strekte mezelf uit en liep op blote voeten naar buiten. De dag tegemoet tredend, en zei tegen mezelf en wie het horen wilde ‘vanaf vandaag wordt alles anders’.

En het werd anders, al die oude patronen, ermee gemoeide verhalen, pijnen en emoties zijn als sneeuw voor de zon verdwenen. De hele film, rollercoaster was voorbij, dik twee weken samen gevat en herleefd van een jaar of veertig ‘overleven’.

Opnieuw bevrijd uit mijn eigen kooi

Opnieuw een bevrijding en weer een stap verder in het voortdurende proces van ontkooien. Ik blijf het zeggen: ‘ontkooien vergt moed, doorzettingsvermogen en volharding.’

Steeds als je denkt dat je er bijna bent, dan ben er je nóg net niet. Ik denk dat je er pas bent als je uiteindelijk tussen zes planken ligt en tot die tijd is er gewoon werk aan de winkel, je eigen winkel welteverstaan.

Was het leuk? NEE! Was het leerzaam? JA! Wat heb ik dan geleerd? Ik heb geleerd en gezien hoe ik al die jaren van overleven heb doorlopen, wat ik toen deed, hoe ik reageerde, waarom ik zo reageerde, wat ik mezelf aandeed en liet aandoen, hoe ik mezelf van het pad af hield en liet houden, welke verhalen ik heel lang herkauwd heb, hoe ik gehecht was aan lijden, hoe ik mezelf belemmerde en ga zo maar door. En er is maar één conclusie: dat wil ik NOOIT meer! Dit was nergens voor nodig, zinloos en zelfs ziekmakend. Dit wist ik allemaal al, maar blijkbaar vond het universum het nodig dat ik het nogmaals zou ervaren en voelen opdat ik het dan nu toch eindelijk écht achter me zou kunnen laten. Deze deur gaat dicht en nu gaan er nieuwe deuren open.

Wat heeft het me gebracht? Enorme (harde) lessen, een ander perspectief, de regie weer nemen over mijn eigen leven, uit het slachtofferschap stappen en verantwoordelijkheid nemen voor mezelf, dat ik goed genoeg ben zoals ik ben, dat ik vooral mag en kan doen wat ík wil en dat iedereen daar iets van mag vinden en dan vooral naar de politie mag brengen want wat een ander vindt is niet van mij. Dat ik mij gelukkig mag prijzen met een krachtige geest én lichaam dat mij nooit in de steek laat, dat ik dus mijn lichaam mag koesteren als mijn allergrootste liefde. Dat het belichamen van alles wat op je pad komt je terugbrengt naar je kern, je ‘zijn’.
Dat ik dankbaar ben voor hoe ver ik gekomen ben, dankbaar ben voor alles dat ‘is’.

Dat liefde ALTIJD hét antwoord is.

Dat het pad niet altijd over rozen gaat, zeker niet wanneer je jezelf telkens laat afleiden van je pad. Echter wanneer je (tijdelijk) andere zijwegen bewandeld van dat pad, je miraculeuze dingen meemaakt en prachtige levenslessen ervaart en leert die je uiteindelijk toch weer terug op je pad brengen, zoals het ooit de bedoeling was.

Dagen na mijn turbulente herbeleving maakte ik op een ochtend een prachtige wandeling met Choco, een wandeling met een prachtige gewaarwording ter afsluiting van deze innerlijke reis. Dit pad, dat we samen onbewust kozen, door een oude droogstaande rivierbedding, bleek een mooie weerspiegeling van al die zijwegen die ik ooit maakte.

Smal, obstakels en weinig zij-zicht, tunnelvisie
Hobbelig, uitdagend, vol met obstakels
Het eigenlijke pad

Het volgende nummer viel mij toe tijdens deze wandeling:

He aint heavy he’s my brother- Hollies

The road is long, with many a winding turn
that leads us to who knows where, who knows where
But I’m strong
Strong enough to carry him, he ain’t heavy, he’s my brother

So on we go, his welfare is of my concern
no burden is he to bear
We’ll get there

For I know, he would not encumber me
he ain’t heavy, he’s my brother

If I’m laden at all, I’m laden with sadness, that everyone’s heart
Isn’t filled with the gladness
of love for one another

It’s a long, long road, from which there is no return
while we’re on the way to here
Why not share

And the load, doesn’t weigh me down at all
he ain’t heavy, he’s my brother

He’s my brother
he ain’t heavy, he’s my brother
he ain’t heavy, he’s my brother

https://www.kaatjejansen.com

Authenciteit

Authenticiteit, , , , , ,
Mét of zonder filter?!

Regelmatig hoor ik mensen, en ook mijn cliënten, zeggen dat ze authentiek zijn of graag weer willen zijn.
‘Puur natuur’, ‘you get what you see’, ‘outgoing’, ‘open’, ‘overal voor in’ zijn vaak beschrijvingen van mensen zelf die voor hen onder de noemer vallen van authenticiteit. Als we van dichterbij gaan kijken dan valt dit in de praktijk nog wel eens tegen, die authenticiteit.

Je denkt vaak dat je iemand bent die……en dan volgt er een heel verhaal. Een verhaal dat gebaseerd is op ervaringen uit het verleden, dingen die je ouders, vrienden of zelfs werkgevers van jou vonden of vinden.
Het gaat over hoe we ‘ik’ zien of het ‘zelf’. Waar we aan gehecht zijn geraakt, waar we ons ‘ik of ons zelf’ mee identificeren. Welke verhalen we onszelf ‘eigen’ gemaakt hebben en die zijn gaan geloven en uiteindelijk zijn gaan bepalen wie en wat ons ‘ik’ of ‘zelf’ is.

Als de leerkracht vroeger herhaaldelijk tegen je zei ‘jij kan goed rekenen’, dan vertaalde je dat uiteindelijk in de overtuiging ‘ik ben goed in rekenen’. Maar je ‘bent’ het goede rekenen niet, je kan het toevallig goed maar zegt helemaal niets over wie je bent.
Als je ouders vroeger vonden dat je het nooit goed genoeg deed, je weinig aandacht schonken en het altijd beter kon. Dan werd jouw verhaal en jouw waarheid ‘ik ben niet goed genoeg’. Vervolgens ging je hier ook naar leven en handelen en werd het een soort van self fulfilling prophecy dat altijd net onder de oppervlakte in jouw ‘zijn’ aanwezig is.

Je bent naar die verhalen en waarheid gaan leven en werd je tweede natuur en vanuit dat oogpunt werd dat jouw authentieke zelf. Jouw authentieke zelf met een filter, een masker op, als het ware.
Als je gaat zien waar je gehecht aan bent en die verhalen over jezelf durft los te laten, dan volgt er steeds meer authenticiteit.
Echter als je jezelf steeds weggeeft, het goed wilt doen voor en naar de ander, een soort van ‘pleasen’ om goed en aardig gevonden te worden dan sta je juist verder van jezelf af. En dan is de authenticiteit toch nog ver te zoeken.

Authenticiteit zit van binnen en ‘zo binnen, zo buiten’. Authenticiteit gaat over liefde; in liefde zijn en vanuit liefde handelen. Op de eerste plaats is dat in liefde zijn met jezelf, je lichaam en je geest – zo binnen. en vandaar uit kun je ook met liefde naar de buitenwereld toe treden en handelen – zo buiten.
Voorwaarden scheppen, wraak nemen, de waarheid verdraaien, jezelf jaar in en jaar uit hetzelfde verhaal vertellen (dat je bent gaan geloven) en dit ook verkondigen naar anderen staat ver weg van authentiek zijn.

Zonder oordeel, ver-oordeel, in liefde zijn en hiernaar handelen maakt het leven zoveel makkelijker en maakt dat je vanuit authenticiteit kunt leven.

Dus zet je masker af, want het is maar één keer in het jaar carnaval.

Zonder masker/puur

Als je té gehecht raakt aan je verhalen, je ‘wensen & willen’ en die worden NIET ingevuld of vervuld, dan is het resultaat ‘lijden’.
Niemand wilt lijden en toch doen we onszelf dit onbewust aan en zorgt lijden er juist voor dat we onze authenticiteit verliezen.
Is er dan een manier om jezelf te verbinden aan een actief leven, zonder gehecht te raken aan je eigen verhalen en persoonlijke voorkeuren?

Kun je kalm en in balans blijven als je dealt met anderen in je omgeving en hun verhalen? Kun je hen en jezelf zien door de ogen van onvoorwaardelijke liefde?
Je wordt je authenticiteit pas meester, en krijgt pas kracht als je je verbindt aan de ‘droom’ van deze wereld en iedereen, zonder je eigen authenticiteit te verliezen. Jezelf te onderhouden in het bewustzijn dat elke keus jouw keus is en dus jouw eigen verantwoordelijkheid.
Als je gehecht raakt aan iets, dan lijd je telkens weer als het object van jouw gehechtheid bedreigd wordt of in gevaar komt, of het nou écht is of alleen maar een illusie.

De meeste mensen zijn niet alleen gehecht aan hun ‘materialistische dingen’, maar zijn óók gehecht aan hun overtuigingen en ideeën.
Een gehechtheid kan op natuurlijke wijze ontstaan, echter het wordt ongezond wanneer je het vermogen verliest om je weer los te maken van die gehechtheid of wanneer de overtuiging de waarheid niet meer reflecteert.
In elk geval zijn gehechtheid aan overtuigingen en ideeën veel moeilijker te herkennen en dus ook om ze weer los te laten.

Gevangen in je eigen gehechtheid aan je verhaal of loslaten van deze gehechtheid en vrijheid ervaren?!

‘Afhankelijkheid’ is het controle systeem waarin we leven. Dat begon al toen we jong waren, we kregen op een presenteerblaadje het fenomeen straffen/ belonen op ongewenst/gewenst gedrag. Als je dit doet, dan krijg je een ijsje…… of als je stout bent krijg je geen ijsje. Je kent het wel dit soort dreigementen en uitingen. We hebben er vast ‘onbewust’ allemaal wel eens aan meegedaan, toch?! Ik in elk geval wel. Een poging om ze op te programmeren en indoctrineren aan de maatschappelijke norm, ‘zoals het hoort’.

Het resultaat hiervan is dat velen van ons opgegeven hebben met te zijn wie we daadwerkelijk zijn, in ruil voor wie we denken te zijn of denken te moeten zijn. Uiteindelijk leven we hier een leven dat niet het onze is. Hierdoor is ware authenticiteit ver te zoeken.

Leren te herkennen, bewust te worden waarin we zijn beland of gevangen zitten en dit weer los te laten om onze authentieke zelf weer te worden en te zijn is een kenmerk van ONTKOOIEN.
Wanneer je start met jezelf (of onder begeleiding van) te ontkooien, is er geen stoppen meer aan. Telkens als je denkt dat je er bijna bent, dan ben je er nog nèt niet en dient het volgende zich alweer aan.
Het vergt moed, uithoudingsvermogen en volharding en keer op keer naar binnen keren.

Ben jij oprecht authentiek? Of ben je (nog) gehecht aan alle verhalen die men jou en jij jezelf verteld hebt? Ik ben nieuwsgierig…….

Off-line / self care

cocon / self care, , , ,
Liefde van je leven: jouw lichaam

De maand maart was en is het begin van mijn nieuwe levensjaar én een astrologische cyclus die rond is. En dus een nieuw begin. Een begin van herprogrammering en nieuwe verhalen vertellen.

In de off-line modus kruip ik in mijn cocon, opdat ik het leven nog beter kan vieren en voelen tot in het diepste van mijn vezels. Er is een flink tijdsverschil, het netwerk doet het niet op mijn telefoon en de WiFi is bagger 🙏🏽. Heerlijk!

Ik mag weer een reis naar binnen maken, ook nog eens ver weg, onder het genot van een ander klimaat en betoverende natuur. De warmte voelen, de schoonheid zien, de natuur, de mensen, de omgeving én mijn eigen lichaam.
Suriname is één van mijn vele liefdes en heeft me reeds jaren geleden betoverd en elke keer weer opnieuw betovert het mij. Een verwondering en gevoel dat niet in woorden uit te leggen valt.

Jungle achtig groen

Het jungle achtige groen is in de loop der jaren op mijn verblijfsadres uitgewassen tot een tropisch oord. Een boom kip zit achter mij in de boom, prachtig gekleurde vogels vliegen af en aan. De schoonheid van de planten en bomen overvalt me en ik denk ‘kon ik maar voor altijd hier blijven’.

Hier heerst een soort van innerlijke vrede en vrijheid over me die ik nergens anders ken dan op reis. Ver weg van alles, zonder al te veel externe bemoeienis, nog meer in het NU leven, een nog hoger bewustzijn waardoor ik ‘wakker’ blijf en mezelf geen oude verhalen vertel die me in schijn-veiligheid houden. Hierdoor stap ik veel makkelijker ‘out of the comfortzone’ en word ik uitgedaagd in immense nieuwsgierigheid. Het maakt het me in elk geval nog makkelijker om in stilte te verblijven, zelf weinig te vertellen en vooral naar de verhalen van anderen te luisteren.

Verhalen die mensen graag over zichzelf vertellen, als zijnde de alles omvattende waarheid, verhalen over wat er zich in het verleden al dan niet heeft afgespeeld en zich lijkt te herhalen omdat mensen de zelfde verhalen blijven vertellen. Je hoort wel vaker zeggen: ‘de geschiedenis herhaalt zich’ een gezegde dat voortkomt uit verhalen die grootouders (of zelfs nog verdere voorouders) reeds vertelden en zijn overgegaan van generatie op generatie. En als we die verhalen blijven herhalen, dan worden ze vanzelf waarheid en gebeuren die dingen ook echt. Dan leven we die verhalen, terwijl een ieder van ons bij machte, en dus in staat is, om die oude verhalen achter zich te laten en deze te herschrijven in nieuwe verhalen.

Inheems volk in de stad voor een uitvoering

Wanneer er nieuwe verhalen vertelt worden, creëer je een nieuwe energie, een nieuwe waarheid en dus een nieuwe realiteit. En die begint altijd bij jezelf, met naar jezelf te luisteren en jezelf bewust te worden van de verhalen die jij je jezelf vertelt. De vraag is dan: ‘is het echt zo?’, ‘zijn ze waar?’, ‘wie ben ‘ik’?’ en ‘wat is liefde?’ Want als we weten wat NIET echt is, NIET waar is, je NIET weet wie je bent en NIET weet wat liefde is, dan weet je vanzelf wat het WEL allemaal is!

Als je serieus vragen gaat stellen bij al die verhalen, dan zet je de deur van je zelfgebouwde kooi open. Om te beginnen op een kiertje en als het nieuwe verhaal goed is, dan heeft het de kracht om ons te inspireren om nog meer vragen te stellen en op zoek te gaan naar de antwoorden. Een god verhaal kan ons onder de huid gaan zitten en ons uitdagen de werkelijkheid te zien. Het kan ons een ander perpectief geven om naar dingen te kijken. Deze verhalen laten ons de keus: ons laten uitdagen door de werkelijkheid of de deur dichtdoen en verder gaan op het oude vertrouwde pad.

Vruchten aan en in de palmboom

Ik koos jaren geleden voor het eerste. Ik wilde een nieuw verhaal, of eigenlijk werd ik geïnspireerd door een verhaal van een toenmalig client. Uit zijn verhaal ont-dekte ik dat ik niet was wie ik dacht dat ik was. Ik dacht namelijk dat ik stoer was, onafhankelijk (ik niemand nodig had en alles zelf kon), weinig angsten kende n zeer sportief was. Ik dacht zelfs dat sport mijn levensmissie was. Totdat (mijn roots zouden zeggen) ‘mijne franc’ viel, daar voor dat haardvuur in een Utrechtse uitspanning en ik ontzettend stil werd.

In één klap werd me duidelijk dat ik mezelf stoerder voordeed dan ik was, ik best om hulp mocht vragen (want ja, je kan immers niet alles alleen), sportief was ik nog steeds. En in werkelijkheid was ik bang om te zijn wie ik eigenlijk was, al wist ik nog niet wie ik dan wél was. Ik was zelfs bang om te leven, om op en top vrouw te zijn en ik was voorheen bang geen erkenning te krijgen. Die erkenning die ik vroeger van mijn vader kreeg als ik 3 verschillende sporten in één weekend deed en er ineens niet meer toe deed. Ik had een enorme ene opener, of beter de hele deur van mijn toenmalige kooi barstte open. Ik kon de erkenning uit mezelf halen en had daar helemaal niemand voor nodig! En dus had ik daar ook geen sport meer voor nodig, en us bleek sport ineens ook mijn zielsmissie NIET te zijn. Het was enkel en alleen een middel en nu de noodzaak niet meer nodig was om die erkenning extern te verkrijgen viel de drang voor sportzetels hoofdletters ook plotsklaps weg.

Een ‘boomkip’ in de boom

Het bleek een poort die open gezet werd, of nee een sluis die open ging naar één geheel nieuwe werkelijkheid, een ongekende vrijheid en opluchting. Natuurlijk was eerst een oef, rode wangen (niet alleen van het haardvuur en een rode wijn) van bijna schaamte die me overviel. Een schaamte de over me heen kwam als coach, want hoezo had ik dat niet eerder ingezien? Mijn client zag natuurlijk aan me dat er iets was en stelde heel voorzichtig de vraag of ik wilde delen wat er gebeurde bij me. Ja hoor, dit is zo mooi dat ik het heel graag wil delen, maar eerst wil ik jou danken. Door jouw verhaal kreeg ik een inzicht. Een shocking inzicht, echter een prachtige nieuwe werkelijkheid.

Dat maakt mijn werk zo ontzettend vervullend, door de vragen die ik anderen stel en geduldig naar de antwoorden te luisteren, nog verder te vragen en nog meer te luisteren ontstaat er een verbinding, een interactie, een wederkerigheid, een wederzijdse kwetsbaarheid zonder oordeel die zó leerzaam is dat er geen school of opleiding tegenop kan. Samen gevat is dat hetgeen ik ‘liefde’ noem. En zeker niet te verwarren met verliefdheid, al zou je kunnen zeggen dat het dan verliefdheid is op het ‘leven an sich’.

Op reis word de stem in mijn hoofd stil, heeft dan geen gezag meer. Zeker als ik ‘s morgens in alle vroegte, onder al dat pracht en praal van de natuur, op het houten terras oefeningen voor lichaam en geest doe. Elke spier, elk gewricht, elke pees en elke beweging ervaar en voel ik dan intens. Alles scan ik, ook mijn geest om te kijken of deze echt haar gezag verloren is en stil is.

Bewust van mijn lichaam

Nog nooit eerder dan nu, in Suriname, was ik zo bewust bezig met mijn lichaam, van binnen. Met je lichaam aan de buitenkant bezig zijn kennen we allemaal. Dan zijn we vooral bezig met wat de ander ervan vindt. Iets wat ik met het ouder worden steeds minder belangrijk vind en het mij echt niet meer interesseert wat de ander van me vindt of ik er goed of slecht uitzie. – Mijn moeder zei onlangs in herhaling ‘goh Kaatje, wat word jij al grijs!’ Ze raakte er niet over uitgepraat, en ja als je moeder goed bedoelt in herhaling valt zit je daar niet altijd op te wachten. Echter moest ik erom lachen en vroeg haar of ze er een probleem mee had omdat ik me er bewust van was dat ik best grijs word en er totaal geen probleem mee heb (anders had ik het wel laten verven).-

De leider van je gedachten, de verhalen die je jezelf vertelt, kan je leven tot een gevangenis maken of tot een paradijs. Ik kies er bewust voor om mijn nieuwe verhalen die ik mezelf vertel tot een paradijs te maken. Want als ik mezelf verhalen over een paradijs vertel, vaart mijn lichaam er vanzelf wel bij.

Dat wordt me duidelijk als ik mijn oefeningen doe op het houten terras onder de jungle achtingen bomen en gewassen. Nu ik naar de binnenkant kijk en voel, merk ik pas op hoe mijn lichaam dit bewustzijn en deze aandacht gemist heeft de laatste tijd.

Als je je partner mist, dan bel je hem/haar en zoek je contact. Als je kinderen pijn hebben, dan verzorg je hen, als je honden ‘uit’ willen dan ga je met ze lopen, als je klanten je nodig hebben dan sta je ‘aan’. Je geeft al je lichamelijke (en geestelijke) energie telkens aan anderen, met heel veel liefde.

Dat heb ik, en velen van ons, zo geleerd. Maar het lichaam, het voertuig dat ik gekregen heb mist mij ook. Het wilt ook aandacht, verzorgd worden, uitgelaten worden en liefde voelen. We hebben geleerd om dit van anderen te ‘moeten’ krijgen en niet van onszelf.

Pracht & praal

En omdat we dat zo geleerd hebben en de ander geen of weinig aandacht aan ons besteed, ons verlaat of ons negeert, voelen we ons afgewezen. Zoeken we verklaringen waarom dit zo is en worden we slachtoffer van de ander en het verhaal dat we onszelf vertellen.

Maar eigenlijk, als we heel eerlijk naar onszelf zijn, wijzen we onszelf af. Want wat we voor de ander doen, willen we terugkrijgen. Doen we alles opdat de ander ons leuk blijft vinden en niet wegloopt, willen we ‘gezien’ en ‘mooi’ gevonden worden, de ander laten zien wat we kunnen zodat de ander trots op ons is.

Door een ander verhaal aan jezelf te vertellen, uit het slachtofferschap te stappen en heel eerlijk naar jezelf te gaan kijken kun je alles wat je van of aan een ander mist volledig bij jezelf terugbrengen.

We stoppen van alles in ons lichaam aan ongezond eten en drinken (veel) alcohol en als iemand op een feestje geen alcohol drinkt wordt die persoon tot ‘ongezellig’ bestempeld. Alsof de gezelligheid groter wordt naarmate we (meer) alcohol drinken, niets is minder waar. Ja je wordt er wellicht ‘losser’ van, rozig en tegelijkertijd wordt alles waziger en wordt die zogenaamde gezelligheid als een hiaat uit je geheugen gerukt omdat je de dag daarna niet meer zeker weet wat je in je aangeschoten of dronken bui allemaal deed of gezegd hebt. En je verwacht ook nog eens met alles wat je je lichaam aandoet en erin stopt dat jouw lichaam dat elke dag opnieuw trekt, fit is en blijft, misschien wel onsterfelijk is en denk je ‘mij gebeurt dat niet’?

Als je heel eerlijk bent naar jezelf zou je jezelf de vraag kunnen stellen waar je voor weg vlucht, wat wil je niet ‘voelen’, niet zien, welke angst zit er die je in je ‘nuchtere’ leven liever niet gewaar wordt? Wat en wie ‘verdoof’ je?

Ben je bang dat je niet blijkt te zien wie je daadwerkelijk bent? Dat je niet voldoet aan jouw en anderen hun norm?

Het lichaam – de schoonheid zelve

Stel jezelf vragen, ga op onderzoek naar de antwoorden, ga de stilte in, beweeg, wordt bewust van wat en hoeveel je eet en drinkt, ga met jezelf naar de film, neem jezelf mee uit eten, ga met jezelf wandelen, op reis, doe oefeningen opdat je je prachtige lichaam weer gaat voelen. Luister naar wat je lichaam je vertelt en nodig heeft.

Neem ‘leiding’ over je lichaam, opdat het niet hoeft te ‘lijden’.

Zet je hoofd uit en doe alles voor de grootste liefde van je leven, je lichaam. Het zal zo dankbaar zijn! Laat je lichaam jouw allergrootste liefde zijn, de liefde van je leven. ❤️‍🔥

Synergie met het bos

Synergie, , , ,

Vlak voor de afgelopen Kerstdagen vertoefden Peter, een cliënt van mij en ik in de Ardennen. Nog geen week daarvoor had het daar flink gesneeuwd en was het heel koud geweest, nu regende het en was de sneeuw ver te zoeken. Glad was het wel nog, een dun bevroren laag over de paden van het bos. We keken gezamenlijk terug op het afgelopen jaar en het proces dat Peter ervaren had, waarvan ik ooggetuige mocht zijn en mij een begeleidende rol was toebedeeld. Peter was diep gegaan, had nagenoeg alle facetten en patronen – en daarmee alle spijlen van zijn kooi – van zijn ‘voormalige’ leven in de ogen gekeken. Hij was veel kwijt geraakt, zo onderweg in dat proces, waardoor zijn toekomst volledig in het ongewisse verkeerde. Hij was echter wel tot de conclusie gekomen dat hij er meer voor terug gekregen had dan dat hij was kwijt geraakt. Hoe voelde zich in alle opzichten een veel rijker mens. Een mens dat zijn eigen wijsheid weer terug had gevonden, en weer volledig kon vertrouwen op een goede uitkomst. Een hoger weten dat alles wel op zijn plek zal vallen, precies op het moment dat het de bedoeling is. Zichzelf weer terug gevonden had naar wie hij in de oorsprong was en niet meer naar waartoe hij zich had laten maken. En hij was ook tot de conclusie dat hij er nog niet was. Hij was dan wel ont-kooid maar het oude vertrouwde en comfortabele leven in die kooi lonkte nog steeds, als zijnde een verslaving waarvan nog verder ‘afgekickt’ dient te worden.
Daar in die Belgische Ardennen was hij vastbesloten om de natuur volledig in te ademen en de resterende ballast die hij nog bij zich droeg, uit te ademen en daar achter te laten.

Afwisselend in stilte en verwikkeld in nieuwe diepgaande gespreksstof over onderwerpen die nog onder de dunne laag ijs verstopt lagen. Gespreksstof onder andere over vormen van intimiteit. Intimiteit en in alle eerlijkheid naar jezelf en de ander kijken, over zachtheid en liefde en ook over de energie die hiermee ‘ge-paard’ gaat. Je eigen energie versus de energie van de ander, hoe een nog diepere vorm van energie op te wekken die tot een extase kan leiden, zonder dat je iemand anders aanraakt. Een hogere vorm van intimiteit.
Maar ook over de zin en onzin die de buitenwereld ons hierover bijgebracht heeft in de loop der tijd. De verhalen die ons hierover verteld werden, vanaf het moment dat we de dingen nog amper konden begrijpen.

Net op het moment dat we gezamenlijk tot de conclusie kwamen dat er meer onzin dan iets zinnigs over verteld is, leek het alsof we een grens bereikt hadden. De letterlijke en figuurlijke grens die heerst over preutsheid en intimiteit werd in de kiem gesmoord omdat er een hek om het bos heen gezet was waar we niet meer doorheen konden en dus ons gesprek stokte. We konden alleen nog dezelfde weg terug. Echter we bedachten ons geen moment over de vraag of we de opgedoemde barrière over moesten, zouden door-breken, ervan weg te vluchten of te doen alsof het er niet was.
We besloten unaniem om ter plekke te blijven en goed om ons heen te kijken en te onderzoeken wat we hier konden ont-dekken. Wat wilde dit ons laten zien?

Hek om bos – barrière

Ik vroeg Peter om hardop te benoemen wat hem zoal opviel en wat hem dit wilde zeggen. Peter draaide zich om en zei: ‘dit is een aangelegd bos! Want alle bomen staan netjes in rijen, in een bepaald patroon.’ Het doet me denken aan waar ik de afgelopen jaren in verbleef. De dingen doen zoals ze van me verwacht werden, althans waarvan ik dacht dat ze van me verwacht werden, de sleur een de saaiheid druipt ervan af als ik er nu zo naar kijk. Elke dag hetzelfde, je stapt in je auto, al dan niet eerst je kind naar school brengen, op de automatische piloot rijd je verder naar je werk waar je je ‘ding’ doet, om daarna weer thuis te komen en verder in een bepaald patroon te gaan. Moet je eens kijken, hoe saai die bomen erbij staan! En nu ik verder kijk, zie ik dat ze aan de buitenkant heel erg groen zijn met mooie volle takken en aan de binnenkant zijn ze kaal. Er zit zelfs een laag mos op de binnenkant van de stam en dode, dorre takken. Al die bomen zien er aan de buitenkant mooi groen en vol uit maar hun binnenkant zegt helemaal niets. Het heeft geen inhoud, is bedekt onder een laag mos. De bomen zijn ook hoog, waarop ik aanvul en zeg ‘hoge bomen vangen veel wind’. Ja, zegt Peter zeker als je alleen aandacht geeft aan die buitenkant die dan floreert, dan groei je vanzelf de lucht in. Want alles wat je aandacht geeft, dat groeit.
Maar aan die binnenkant groeit helemaal niets, dat krijgt geen aandacht en lijkt zelfs meer dood dan levend. Zo leven veel mensen en vooral ook ondernemers. De buitenkant laat iets heel anders zien dan wat er aan de binnenkant zit. Trots aan de buitenkant, van wat hij/zij allemaal bereikt had (en dat mag ook!) en de binnenkant die onder gesneeuwd is en gebukt gaat onder dat drukke leven dat er geleefd moet worden aan de buitenkant. Die buitenkant overschaduwd de binnenkant omdat er geen tijd is om aandacht aan te geven aan die binnenkant, want ze moeten ondernemen, bezig zijn, hun bedrijf draaiende houden. Focus op de toekomst en vergeten ‘NU’ te leven. Ja, heel triest zegt Peter, daar zat ik ook en wat ben ik blij dat ik weer balans heb teruggevonden en nu wel aandacht besteed aan die binnenkant, die nu volop floreert.

Netjes in rijen
Groen aan de buitenkant

Peter is overweldigd door wat er allemaal te zien was en hoe hij dit allemaal kan terug herleiden naar zichzelf en wat hij in de maatschappij ziet gebeuren.
Peter zag echter nog veel meer, namelijk die omgevallen boom waar we dat hekwerk achter constateerden. Die omgevallen boom heeft een flinke doorsnede aan wortels en dan toch omvallen, zei Peter hardop. Ik wil dit nader bekijken, kom mee. We liepen om de omgevallen boom heen en zagen tot onze verbazing dat de doorsnede van de wortels wel heel breed was, maar er totaal geen diepgang zat in die wortels. Die wortels waren maar oppervlakkig, geen wonder dat die boom is omgevallen, zei Peter. Deze boom heeft helemaal geen basis, is niet sterk geaard en wordt zodoende zo omver geblazen als er veel wind staat. Het spreekwoord ‘hoge bomen vangen veel wind’ was hier zeker van toepassing. En kijk eens naar die boom die ernaast staat, vraag ik Peter. Die boom heeft ogenschijnlijk hele dikke wortels, maar blijkbaar is niets wat het lijkt dat het is. ‘Nee, zegt Peter het is optisch, het is gezichtsbedrog en geeft zo haarfijn weer dat als je alleen maar met het ‘uiterlijk’ bezig bent en weinig aandacht schenkt aan wat er van binnen bij je leeft, je wortels niet diep gaan en je vroeg of laat gewoon ‘omkiept’ omdat je jezelf niet goed verzorgd hebt en te weinig aandacht gegeven hebt. De buiten- en de binnenkant dient in balans te zijn, want als je in harmonie met jezelf bent dan heb je een bredere kijk op het leven en kun je veel meer aan en gun je jezelf ook meer rust. Hetgeen dan ook weer ten goede komt van je gehele gezin.’

Grote doorsnede – weinig diepgang wortels
Ogenschijnlijk dikke wortels – niets is wat het lijkt……

We draaien ons om en aanschouwen het geheel nogmaals en opeens valt Peter nog iets op. ‘Ik zie wildgroei tussen de hoge bomen, nieuwe kleine dennen die ontstaan zijn uit de zaden van de de grote dennen en in de voetsporen willen treden van hun grote voorgangers’. Net zoals wij mensen zorgen voor onze nakomelingen en ze het leven trachten bij te brengen. Nakomelingen die van hun ouders geleerd hebben en hen als voorbeeld-plaatje nadoen, in de voetsporen willen treden van hun ouders, opdat hun ouders trots op hen zijn. Peter voegt er nog aan toe dat hij hoopt dat deze nakomelingen het anders zullen doen als hun ouders en niet in dezelfde patronen en mechanismen stappen. Je gunt die nakomelingen toch alle vrijheid en eigenheid om tot bloei te laten komen? Evenwichtige mensen, die in balans zijn. Dat ze nog enigszins ‘wild’ en ‘groen’ mogen blijven en alle facetten van het leven kunnen omarmen om zichzelf te ontwikkelen tot veelzijdige bomen, met aandacht voor zowel de binnen- als de buitenkant.
Ja, beaam ik en heb hier verder niets aan toe te voegen. Peter vervolgt: ‘het zou toch verschrikkelijk zijn als ze zouden eindigen als ratten in een val en als het ware een robot zouden worden, zoals dit aangeplante bos in nette rijen en dit dan ook nog als ‘natuur’ zouden beschouwen?!’

Wild groei – nieuwe dennen

‘Ik heb genoeg gezien, dit is iets waar ik nooit meer naar terug wens te gaan’, zegt Peter.
We vervolgen onze weg terug en zeggen dat we voldoende gezien hebben en meer dan genoeg gereflecteerd hebben naar het eigen leven, de wensen, de ups and downs, de vreugde, de boosheid, verwachtingen, overgave en de liefde in de breedste zin.
Op de weg terug laten we ons meevoeren naar wat zich aandient. Ik zie lachend wat zich aandient, namelijk een stromend beekje met smeltende sneeuw en kou van de afgelopen weken. Dat beekje lacht mij aan en ik ga stil staan, staar naar het water, waarbij Peter mij vragend aankijkt maar niets zegt. Ik graaf in mijn geheugen en vraag me af of ik een handdoek in mijn rugzak heb gestopt of dat ik deze eruit gehaald heb. Ik weet het niet zeker maar denk van wel en nodig Peter uit om sokken en schoenen uit te doen en op blote voeten in het water te gaan staan om alle emoties van zo-even in het koude water te laten smelten en mee te geven aan de stroming van het beekje. Peter twijfelt geen seconde en gaat de uitdaging aan, en zo staan we even later wel 10 minuten in stilte met onze blote voeten in het koude water.
Daar in die Belgische Ardennen, op een koude en natte decemberdag, smolten alweer een aantal belemmerende overtuigingen als sneeuw voor de regen (in dit geval), om via het stromende beekje afgevoerd en opgelost te worden.
Precies zoals de natuur dat doet…….

Blote voeten in het koude, stromende beekje

Innerlijke warmte & liefde kwam ervoor terug.

Lijden & gehechtheid

Lijden & gehechtheid, , , ,

De definitie van lijden & gehechtheid zal je hoogstwaarschijnlijk wel weten. Graag geef ik de woorden weer die in mij opkomen met betrekking tot lijden & gehechtheid, opdat het tot in je bewustzijn door dringt.

Lijden: zwelgen, jammeren, pijn, tekort, lot, geweld, schaamte, zelfkastijding, verdriet, klagen, dood gaan, afhankelijk, voorwaarden, er niet toe doen, zonde, ego, geld, macht, gebukt gaan onder, afzien, hard werken, door het slijk gaan, gewoonte, indoctrinatie.

Gehechtheid: vastzitten, plakken, identificeren, vastgenaaid, dichtgenaaid, vastklampen, onlosmakelijk, ‘zo horen’ , dichtbij, verhalen, ‘ge = jij / hecht = saamhorig / heid = wezen-persoon’.

Lijden

Al in vroegere tijden werd de mens geprogrammeerd dat het lijden, wanneer het zonder vrees onder ogen werd gezien, de poort is naar vrijheid. Als een man zich opofferde om in dienst en naar de oorlog te gaan, werd hem verteld dat hij zijn land en zijn wereld redt. In tijden van oorlog werd er zelfs gegeseld om de duivel te verdrijven uit de zogenaamde vijand. Of strijders bliezen zichzelf op, opdat ze beloond werden met achtentwintig maagden. Martelaren boden zich vrijwillig aan voor een langzame kruisdood of wierpen zich voor de leeuwen. De heilige Dominicus Loricatus gaf zichzelf elke avond zweepslagen voor het slapen gaan.
Allemaal zeiden ze, dat de pijn, zodra deze overwonnen was, kon leiden tot een religieuze extase.
Pijn lijden werd het genot de mensheid vrij te kopen van haar zonden, waarmee pijn was veranderd in blijdschap, was de zin van het leven en dus een genot.

Ook wij, wanneer we al jong zijn, hebben onbewust en ongewild programmaties van onze ouders en buitenwereld mee gekregen. Met alle goede bedoelingen en intenties, opdat we een model-burger worden in de grote wereld. Als kind kregen we een beloning als we ons pijn gedaan hadden. Die beloning liep uiteen van een kus op de pijn tot aan een snoepje voor de pijn. We werden dus als het ware beloond om pijn te hebben. Als we een ander per ongeluk pijn deden met spelen, dan werden we ook dan beloond door aandacht, ook al was dit negatief. We kregen dan een standje dat dit gedrag niet getolereerd werd. In sommige gevallen moesten we zelfs in de hoek gaan staan, want zo dacht men dat je als kind je ‘zonden’ kon overdenken en gewaar kon worden daar in die hoek.
Naar mate we ouder werden, werd er steeds meer van ons verwacht. Op de kleuterschool al moesten we Cito toetsen afleggen zodat men kon zien hoe ver we waren in onze ontwikkeling en of dit strookte met het beleid dat iemand ‘verzonnen’ had van waar we dan al niet aan moesten voldoen. Ook hier werden we beloond als we het volgens de verzonnen ‘norm’ goed gedaan hadden. We mochten dan een stickertje of een plaatje uitzoeken en mochten daar dan trots op zijn. Hier werd het ‘lijden’ steeds duidelijker en meer uitvergroot. We moesten eerst ‘lijden’ – lees zwoegen – om goed genoeg bevonden te worden. En als we hard genoeg geleden hadden, dan werden we beloond met iets ‘leuks’.
Dit was micro spel van het begin van de lagere school. Aan het einde van de lagere school kwam er dan een zogenaamde eind-Cito-toets die liet zien op welk ‘niveau’ we ons bevonden na al die jaren ervoor het spelletje meegespeeld te hebben van ‘lijden’ & belonen.

We kwamen in aanraking met sport, met vrienden, met volwassenen, bijbaantjes en telkens kwam dat ‘lijden’ met een hoofdletter L onbewust naar voren. Het kwam er overal op neer dat we eerst keihard moesten werken om daarna een beloning te verkrijgen. De grootte van de beloning hing af van hoe hard je ergens voor werkte. De volwassenen deden ons dit met verve voor. Als ze hard genoeg gewerkt hadden dan werden ze gegund met een vakantie, of een auto kopen. Ik kan me nog herinneren dat ik van mijn eerste geld (waar ik heel wat vleeswaren door mijn handen had laten gaan bij de vleesafdeling van een supermarkt) een stereotoren kocht. Ik was de koning te rijk! En toen ik weer flink gespaard had, kon ik mezelf een tweedehands auto kopen.
Omdat we telkens beloond werden voor ons harde werken, of dit nu een betaalde baan of iets vrijwilligs was, raakten we gehecht aan dit ‘lijden’ – zwoegen-. Zo gehecht dat we hier steeds harder voor gingen rennen en zwoegen opdat we onszelf flink konden belonen.

De reclames op tv deden hier ook gretig aan mee. Want van al dat zwoegen – ‘lijden’ werden we moe en dat ging je zien aan je huid. Dus moest je huid goed verzorgd worden en werd je op tv doodgegooid met reclames voor de allerbeste crème voor op je huid. Of die lekkere coca cola, of zak chips die je jezelf mocht toekennen als beloning na je harde zwoegen – ‘lijden’. Pijn mocht niet gevoeld worden en dus kwam (en komt nog steeds) daar een reclame voorbij om een pilletje te nemen tegen de pijn. Welke pijn dan ook, overal was er wel een pilletje voor. Want we wilden toch niet ‘lijden’?! Lijden werd een commercieel werk-woord. Enerzijds moesten we lijden en anderzijds mochten we de pijn van dat lijden niet voelen. Een logische samenhang…..

We werden zelfs zo gek gemaakt dat we vooral de buitenwereld moesten laten zien wat we allemaal hadden en konden. Zo lieten we de buitenwereld zien dat als we maar hard genoeg geleden hadden, we onszelf mochten belonen. En als je zowel hard genoeg geleden had én jezelf beloond dat, dan leverde dat status op en werd je als het ware voor vol en als succesvol gezien.
Ik kan me herinneren van de tijd dat ik met mijn ex-partner een horecabedrijf had dat 364 dagen per jaar geopend was en dit keihard zwoegen was, we onszelf na verloop van tijd beloonden met een in de volksmond ‘dikke auto’, waarmee we dan in elk geval twee keer per jaar mee op vakantie konden gaan. De buitenwereld vond dit buitensporig en deed zijn beklag en geroddel in het dorp dat ‘die’ wel goed bij kas zaten en zich wel heel veel permitteerden. In hun ogen hadden wij nog niet genoeg ‘geleden’ om ons dit te mogen veroorloven. Zoals het in Nederland gaat: als je je hoofd boven het maaiveld uitsteekt, dan word je meteen weer gelijk gemaakt met de grond.

‘Dikke auto’

Er werd ons op die manier een soort van verslaving aangeleerd, een gehechtheid van telkens opnieuw lijden – belonen en hechten aan die beloning en dus ook aan dat lijden. En zoals een gehechtheid en in dit geval vertaald naar een verslaving doet, is dat we telkens meer wilden. Meer van alles, meer dan we nodig hadden en hebben, meer nemen dan geven. En binnen dit mechanisme of patroon vergelijken we onszelf telkens weer opnieuw met de ander. We beoordelen en veroordelen of onszelf of de ander voor het al dan niet meer of minder hebben. Kort gezegd heeft het ons geleerd om altijd in tekorten de denken en hebben we onszelf de gedachte gecreëerd altijd een tekort te hebben. Er is een leuk kinderboek ‘rupsje nooit genoeg’ dat heel simplistisch weergeeft waar de mensheid zich in begeeft.
We zijn gehecht geraakt aan al die verhalen die we onszelf elke dag opnieuw vertellen. Verhalen die een heel eigen leven zijn gaan ‘lijden’, waardoor we ons niet goed genoeg voelen, niet mooi genoeg zijn, niet genoeg hebben, we het altijd slechter dan de ander hebben en ga zo maar door. Die verhalen hoeven niet eens waar te zijn en toch vertellen we onszelf dit steeds opnieuw. We draaien rondjes in onze eigen bubbel, onze eigen realiteit die veraf ligt van dat wat daadwerkelijk de realiteit is en dus heel veraf ligt van onszelf.

We hebben zo een kooi gebouwd waarin we ons ontzettend comfortabel in voelen en draaien hier elke dag rondjes in, zoals een hamster die blijft rennen in het rad. We zijn slachtoffer geworden van ons eigen denken, onze programmatie en patronen. En uit deze kooi stappen is vreemd, eng, want wat zal de ander wel niet denken? En word ik nog wel voor vol aangezien als ik andere keuzes maak? Verlies ik hiermee mijn status niet? Want het leven dat je je hebt aangemeten moet je telkens opnieuw zien vol te houden voor de buitenwereld. Raak je hierdoor vrienden kwijt? Ja, zeker! De vraag is dan echter of het wel echte vrienden zijn en ze eigenlijk bevriend met je waren omdat je jezelf en zij jou een bepaalde status hadden toegekend. Je past niet meer in hun box, als je wel maar in je eigen box past, toch?!
Je komt erachter dat er onder het ‘lijden & gehecht’ zijn eigenlijk angst zit. Een soort oer-angst voor afwijzing en tekort en als je dit nog verder vertaald naar angst voor dood of leven. Angst voor wat jij of anderen zouden zien in het licht, want in het donker hoef je niet te kijken en je niet bewust te worden van wat is.

Eigen gebouwde kooi

Angst: bang, dood, leven, oer-angst, schaamte, afleiding, buiten jezelf, gebrek aan liefde, slechte raadgever, spoken zien, onrealistisch, tekort, afwijzing, niet goed genoeg.

Angst voor verandering, terwijl het enige constante juist verandering is!
Het spreekt voor zich, als je mijn eerdere blogs gelezen hebt, dat ik hier ook doorheen ben gegaan. Niet gevrijwaard ben van deze programmering en oude patronen, maar ben er gaandeweg wel heel bewust van geworden ben. Zo bewust dat ik mezelf, onder begeleiding van een coach, ont-kooid heb. En geloof maar dat dit hard werken was en is, om uit die kooi te blijven en niet in mijn valkuil te trappen. Voor je het weet sta je weer met één been in die kooi of heb je weer een spijl van je kooi vast. Ik ben inmiddels in elk geval gehecht aan het buiten de kooi te verblijven, mezelf af te vragen of het verhaal dat ik mezelf vertel écht waar is of een hersenspinsel is. En tracht ik elke dag opnieuw oprecht eerlijk te zijn naar mezelf en vraag me telkens opnieuw af of het mij dient of niet, of dat ik de ander graag van dienst kan en wil zijn zonder iets terug te verwachten en het dus met oprechte liefde is of niet. In elk geval hebben mijn oude angsten plaats gemaakt voor liefde en ‘leid’ ik mijn leven.

You have projected onto yourself a world of your own imagination, based on memories, on desires and fears, and you have imprisoned yourself in it. Break the spell and be free!

-Sri Nisargadatta Maharaj

Geknakt-heel worden

Geen categorie, ,

Een hele tijd heb ik nauwelijks iets geschreven. Er gebeurde het afgelopen jaar zoveel in en rond mij, maar ook op wereldniveau, dat het mij verre van lukte om veel woorden op papier te verkrijgen. Sommige dingen waren gewoonweg niet in woorden te vatten, als zijnde alleen maar voelbaar. Heel vaak kan ik gevoel redelijk tot goed verwoorden, maar nu lukte dat niet en dus maakte ik mijn zoveelste reis naar binnen.

Van buiten naar binnen

Ik startte voorjaar 2021 vrolijk met schrijven aan mijn boek, hetgeen een lang gekoesterde wens is waarvan ik voelde dat het niet iets was wat ik langer kon uitstellen. Wekenlang (alles bij elkaar maandenlang met tussenpozen van maar enkele weken terug op Belgisch grondgebied) verbleef ik in mijn eentje in Spanje. Omgeven door prachtige ontluikende natuur die na een winterperiode langzaamaan weer groen begon te worden. Zelfs de eerst bloesem te bewonderen van de amandelbomen. Er werd ook verbouwd en gebouwd, er was tegenslag, uitstel, koud en slecht weer en met tijden nauwelijks privacy. Toch leerde het mij enorm veel. Het leerde mij dat niets in het leven te controleren valt, dat alles komt zoals en wanneer het de bedoeling is dat het komt. Dat papier en schrijven een zeer geduldig proces is, dat geduld een schone zaak is, dat ‘niemand een program krijgt in het leven’, dat waar iets kapot gaat ook weer iets nieuws -en zelfs nog iets beters- ontstaat. Dat druk, persen, duwen, afdwingen een gekunstelde vorm is, waarmee we denken dat we controle hebben, het leven maakbaar te krijgen. Terwijl mijn ervaring al deze zaken los te laten, me over te geven aan wat zich aandient -go with the flow-, zoveel meer energie, geluk, geduld geeft. En bovendien het meest natuurlijk aanvoelt.
Dat dit af en toe bloed, zweet en tranen maar ook boosheid gekost heeft durf ik te beamen. Het ging niet zonder slag of stoot. Omdat ik me er bewust van was, al die emoties toeliet (dat was vaak ook makkelijk, want ik was immers vaak alleen) was de negatieve ondervinding van dit alles vaak maar van korte duur. Van zodra er iets van deze negatieve emoties voorbij kwamen, pakte ik mezelf op en liep steevast de direct benaderbare -op loopafstand- natuur in. Naar mijn geliefde olijfboomgaard.

Amandelboom bloesem

Als ik begin te wandelen dan begin ik altijd met een vast ritueel (overigens een dagelijks ritueel waar ik eerder al over vertelde in een andere blog). Ik loop de weg af, als zijnde een laan van bomen en struiken en zie de zon door de bomen schijnen. Ik richt mijn aandacht dan tot moeder aarde en begroet hardop zeggend:
”goedemorgen pachamama, sweat mother earth. I salud you, father sun and grandmother moon, to the star nation, plant nation, animal kingdom and stone people. Thank you for your beauty and abundance, thank you for shining your light on what needs to be shined on, and thank you for having and allowing me one more day on this beautiful earth.”
Tegen de tijd dat ik dan bij de boomgaard aankom begroet ik ook alle prachtige bomen die er staan en vraag of ik de gaard mag betreden. Voordat ik steevast altijd bij zelfde boom ga knuffelen en zitten, bij ‘olijfje’, raak ik elke boom bewust aan en begroet zo elke boom.

Als ik dit jaar eind januari terug kom, na reeds vele malen op en neer te zijn geweest sinds voorjaar 2021, laat ik 2021 nog eens de revue passeren. Een bewogen jaar met vallen en opstaan, verpakt met enorm veel lessen over mezelf, over het leven en mijn dierbaren. Een jaar waarin ik ‘geknakt’ ben door wat er gebeurde, maar ook weer ‘heel’ geworden ben. En als ik dan zo rondkijk in mijn geliefde boomgaard dan zie ik dat er verschillende bomen van alles in mij zelf reflecteren van het afgelopen jaar tot nu. Door alles wat er gebeurd is, is het schrijven van mijn boek gestagneerd en in de parkeer stand terecht gekomen. Er waren belangrijkere zaken die mijn aandacht vroegen. En hoewel mijn diepgewortelde wens van het schrijven van een boek naar de achtergrond verplaatst is, zie ik dit in tegenstelling tot wat jaren geleden (toen zou ik hier gefrustreerd over raken) als een geschenk dat opgevolgd mag worden als de tijd er weer rijp voor is. Die tijd zal zich vanzelf aandienen.

Op een van de vele ochtenden waarop ik mijn vaste ritueel toepas en als ik bij ‘Olijfje’ ben aangekomen, knuffel ik eerst het grootste en sterkste gedeelte. Het gedeelte dat ogenschijnlijk in eerste waarneming het meest lijkt te floreren en aanwezig is. Dat wat we als eerste zien.

‘Olijfje’

Het andere deel van olijfje bestaat uit bijna nog twee delen, die los lijken te staan van het grootste en sterkste deel. Het deel dat ik in tweede instantie knuffel en ook korter knuffel. En opeens word mij iets gewaar. Ik kijk goed naar dit tweede deel van olijfje en constateer dat dit deel op zijn minst evenredig, zo niet nog groter en krachtiger en nóg meer floreert dan het eerste deel, waarvan ik altijd dacht dat dat het mooiste en krachtigste was. Het tweede deel is verder en breder ontwikkelt dan het eerste deel en lijkt zelfs het eerste deel te beschermen, zelfs in de schaduw te staan van het eerste deel. Juist opdat het eerste deel zo mooi kan floreren en op de voorgrond treedt.

Ik trek de conclusie dat het tweede deel verder ontwikkelt is omdat het veel harder heeft moeten werken om bestaansrecht te krijgen ten opzichte van het eerste deel. Maar ook dat het meer levenslessen gekregen heeft dan het eerst zichtbare deel. Het tweede deel dat eigenlijk niet gezien mag worden maar immens belangrijk is voor het voorbestaan van het eerste deel.
Zie het als het licht kan niet zonder duisternis en de duisternis niet zonder licht. Zo horen bij elkaar, zitten beide in één boom. Yin en yang. Vullen elkaar aan. Het een kan niet bestaan zonder het andere en heeft elkaar dus nodig. Aangenaam verrast door deze zienswijze die we op onszelf kunnen doortrekken en onszelf mee kunnen spiegelen ga ik tegen olijfje aan zitten en laat dit tot me doordringen.

Bijzonder, deze ervaring. Waarop mijn zienswijze een andere manier is van kijken en voelen. Ook nu om mij heen, zittend in de olijfgaard.

Tegenover mij staat een prachtige olijfboom waarvan er een half jaar geleden een tak is omgekanteld door een hevige storm. Deze geknakte tak leeft nog steeds voort. Het heeft even veel nieuwe groene scheuten als de oorspronkelijk boom en lijkt niets minder te lijden dan het andere gedeelte. Het vormt ook hier één geheel. Waarschijnlijk was dit voor deze boom het gedeelte wat niet meer diende, niet meer gezien wilde worden en afscheid van genomen moest worden. Of deze tak had veel moeten doorstaan, had trauma opgelopen en kon het niet meer aan. Had er genoeg van. Was hierdoor letterlijk en figuurlijk geknakt. Mijn conclusie is dat welk trauma je ook doormaakt, hoe geknakt je ook bent. Het is wat je er zelf van maakt. Ook met dit trauma, deze knak, het stuk dat jou niet meer dient kun je prima verder leven. Het is een schram, een striem van een van je levenslessen. Je gaat niet dood, nee je floreert alleen maar meer, juist omdat je geknakt was en dit meegemaakt hebt. Je krijgt nieuwe scheuten die weer mogen groeien en bloeien en uiteindelijk toch één geheel vormen. Het deel dat je liever niet wilde zien van jezelf en dus eigenlijk niet mocht bestaan. Doordat het deel geknakt is, valt het des te meer op en kun je er niet meer omheen. En al helemaal niet omdat het net zo hard floreert als het reeds geziene deel. Het onzichtbare wordt zichtbaar, heeft geleerd, mag er zijn in al haar vormen. Het is weer heel geworden.

Geknakte olijfboom

Ik kijk verder om me heen en zie een andere olijfboom dat bestaat uit drie stammen maar waarvan de oorsprong in de grond toch uit één stam voortkomt. Alle drie de stammen zijn precies in evenwicht, in harmonie. Ze leunen alle drie even ver over naar buiten op zoek naar het zonlicht om te kunnen groeien en bloeien. Ook hier zijn ze samen één geheel.

Hoe meer ik al deze verschillende bomen bekijk hoe meer ik tot de conclusie kom dat alles precies goed is zoals het is. Waar de ene tak veel meer overhelt naar de ene kant, zorgt de andere tak aan de andere kant weer voor tegengewicht en dus balans en evenwicht. Elke boom is op zijn eigen wijze volledig in harmonie met zijn zijn. Omstrengeld, verstrengeld in en met zijn eigen takken maar harmonieus in evenwicht en balans om elke wind, regen, zon, insecten te kunnen doorstaan en weerstaan. Sterker nog een thuis te geven, zich voort te planten en nieuw leven in te blazen. Te groeien en te bloeien, zijn vruchten af te staan, naar binnen te keren en weer van vooraf aan te beginnen.

Precies zoals het moet zijn en is in de natuur. Voldoende en goed genoeg, in overgave voor wat er komt. Wat kunnen wij mensen hier toch enorm veel van leren.

Ben je ook wel eens geknakt en vervolgens toch weer heel geworden?

Ver-dwaald

Geen categorie

Ver-dwaald in het paradijs. Ik ben ver in het dwalen door het paradijs. Het paradijs is voor mij “pachamama” oftewel moeder aarde en haar prachtige natuur. Ik struin er de afgelopen weken nogal wat in af. Ik dwaal er soms heel ver in en doorheen en elke dag zit ik er ook stil onder een boom, niet wetende waar ik ga uitkomen of wat de bedoeling is. In volledige onwetendheid zien, voelen, ruiken en contact maken met de natuur en te ervaren wat “is”, op dat moment. De ene dag laat ik het gaan en constateer ik alleen maar wat ik ervaar en voel en de andere dag voel en ervaar ik pure wanhoop omdat ik niet weet wat te doen of waar het allemaal heen gaat.

Lost in paradise

Soms word je geheel onverwacht overweldigd door een heftige gebeurtenis. Een gebeurtenis die je wellicht van heel ver hebt zien aankomen maar als het moment dan daar is, desalniettemin als een raket binnenkomt. Een gebeurtenis waar je op moment suprême niet lang over na kunt denken maar je gelijk in de actie doet schieten. Een noodsituatie overkomt je plotsklaps en daar kun je op verschillende manieren mee omgaan. Zoals het vaak gaat, schiet je dan in de overlevingsmodus zoals ook ik deed. Je lichaam en geest komen in de hoogste staat van paraatheid, je gevoel en het hoe en waarom schakel je uit. Oplossingsgerichtheid voert de boventoon. Dat is wat er met en in mij gebeurde, enkele weken geleden. Ik stapte in een modus van kort samenvatten wat er aan de hand was, wat de oplossing zou kunnen zijn en wat het gevolg was.
Wat er aan de hand was, was niet duidelijk en wat de oplossing zou zijn konden alleen de hulpverleners aangeven en wat het gevolg zou zijn was totaal onbekend omdat de eerste twee items onbekend waren. Het enige dat ik kon doen was geduld hebben en afwachten. Inwendig voelde ik dat het niet goed was en gierde de adrenaline door mijn lichaam. Adem in en adem uit, hield ik mezelf voor. Je bent overgeleverd aan de goden en kunt er zelf helemaal niets aan veranderen. Na enkele uren kwam er een verlossing, althans zo leek het. Oh nee toch niet, het was wat anders, weer geduld hebben. Weer adem in en adem uit, rustig blijven. En als je ergens op moet wachten dan lijken 10 minuten wel een uur. Na die 10 minuten volgde alsnog een verlossing, het was niet goed, maar er was wel een oplossing die nu verder onderzocht ging worden en ik mocht weer wachten. Weer enkele uren later werd duidelijk wat de oplossing was en wat de gevolgen zouden zijn. “Gaat u maar naar huis en morgen zien we u weer”, werd mij gezegd. Ik reed naar huis in het holst van de nacht en maakte de deur open, waarbij ik zacht begroet werd door mijn trouwe viervoeter. Ze wist en voelde wat er aan de hand was. Ik barstte in tranen uit, zittend op het stoepje voor de deur, realiserende in wat voor slechte film ik was beland. Mijn trouwe viervoeter legde haar pootje op mijn schoot en haar hoofd op mijn arm en keek me triest aan alsof ze wilde zeggen “rustig maar, ik ben bij je”.

Geknakt

Dood en leven hangen heel dicht bij elkaar. Of dit nou fysiek is zoals wij mensen dat kennen of in de context van elk einde heeft een nieuw begin. Dat gaat ook over dood en leven, maar hoeft niet noodzakelijk fysiek te zijn. Zo kan een tak van een boom afsterven maar aan de andere kant van de stam kan een nieuwe tak aangroeien. Of een prachtige bloem die uitgebloeid is en met de wind wordt meegenomen, maakt plaats voor een nieuwe knop als de cyclus van het jaargetijde doorlopen is en het later weer lente wordt. Dat is de natuur en zo zal het altijd blijven. De “circle of life”.
Na de opgebroken nacht met de eerste heftige gebeurtenis volgt een rustige dag, waarbij de adrenaline in mijn lichaam zakte maar nog steeds paraat stond. Er moesten dingen geregeld worden, dingen die veel tijd en energie kostte. Totdat er een tweede klap achteraan kwam die genadeloos leek. Het was geen raket meer die binnen kwam maar een bom die ontplofte. Zo ervoer ik dat. Als er een hel bestond dan was ik nu in die hel aangekomen. Er was een begin maar er leek geen einde aan te komen. Het was ineens alle hens aan dek, waarbij mijn geduld meer dan gebruikelijk op de proef gesteld werd. Wachten, wachten en nog eens wachten. Vragen beantwoorden, dingen regelen, mensen op de hoogte brengen. Met grote dankbaarheid aan alle hulptroepen die zich aandienden en eentje die er al was. Mijn eigen coach, die wist en voelde dat dit hét moment was om voor mij ‘aan’ te staan. Dat stond ze ook, dag en nacht. Ik kon met haar sparren, in het holst, van de nacht. Ze hielp, telefonisch en op afstand, rustig te blijven op moment dat ze mij het ziekenhuis niet inlieten, ze stond me bij als ik met een rotvaart in de auto van en naar, in alle urgentie, het ziekenhuis reed. Ze hield me alert, op wat zich aandiende en waar ik mijn drang naar controle over de situatie kon overgeven aan de ‘goden’. Ze liet me inzien wanneer en waarop ik mijn energie al dan niet kon richten en dus wanneer actie te ondernemen en achterover te gaan leunen. Ik deed dat allemaal zelf en zij begeleide me hierbij. Dat ‘aanstaan’ voor je cliënt op exact het juiste moment, is het grootste goed van een coach. Een surplus en een verrijking, waarvoor mijn ongekende dank.

De actie modus stond weer compleet aan. Kort en bondig, er niet omheen draaien, straight to the point, regelen en vooral geen energie besteden aan randzaken. En als die randzaken er kwamen, dan kapte ik het correct af omdat ik door moest. Een kant van mezelf ontpopte zich waarvan ik wel wist dat ik die in mij had maar nooit echt aandacht aan besteed had en nu handelde ik ineens zo alsof het mijn tweede natuur was. In complete tegenstelling van mijn “normale” modus, waarin ik altijd probeer om zaken uit te leggen op een tactische wijze, noem het soms langdradig. Een kant van mezelf die ik heb en me soms irriteert aan een ander, als deze langdradig is. Dan denk ik “kom to the point”, wetende dat ik dat zelf ook heb. De ander weerspiegeld mijn eigen doen en laten, zo waar en soms zo niet leuk.

Dark cloud over paradise

Dagenlang afwachten, zaken regelen, trachten verbinding te maken met het universum en het leven of aankomende dood met “pachamama”/moeder aarde, rijst dan toch een lichtpuntje aan de horizon.
Het ergste leed lijkt geleden te zijn en er is nog een hele lange weg te gaan, maar vanaf nu volgt er een nieuwe fase. Opgelucht en blij starten we vol goede moed aan die nieuwe fase. Een fase die louter en alleen in het teken van dankbaarheid en liefde staat. Een periode die heel overweldigend is in positieve zin, waarin niets teveel is die je voor de ander kunt doen of de ander kunt geven want je liefde en dankbaarheid kent geen grenzen.

De regenboog is een symbool van hoop, vrede en troost. Het is letterlijk een lichtpuntje in donkere tijden. Het kan ook een teken zijn van een nieuw begin. Dat nieuwe begin kwam er na dagen van geduld & hoop.


En als het dan na enkele weken nóg beter gaat, volgt er opnieuw een nieuwe fase. Een fase die zich enerzijds gelukkig in een naar omstandigheden rap tempo opvolgt en anderzijds te snel gaat voor mijn gevoel. Want ik heb de ene fase nog niet kunnen verwerken en de volgende dient zich alweer aan. Hierdoor voel ik dat de druk wordt opgevoerd in mezelf en voel ik de adrenaline naar de top stijgen. Wetende dat die adrenaline al mijn energie op slurpt en me uiteindelijk “lam” gaat leggen. En dat lam leggen gebeurt sneller dan ik het kon denken. De overlevingsmodus kan niet “aan” blijven staan, dat houd je een bepaalde tijd vol maar daarna gaat het lampje uit. Zie het als een batterij, als deze non-stop aan staat, dan komt er een moment dat de batterij leeg is en alleen nog maar uit kan staan. Totdat je de batterij vervangt, maar jouw eigen batterij kun kun je niet vervangen, die kan je alleen maar zelf weer opladen door rust en ruimte te creëren voor jezelf.
Dat is precies waar ik me nu bevindt, in het vacuüm van rust en ruimte versus de trein gaat door, want de zorg loopt door. Ik balanceer van het ene naar het andere terwijl het ene mij soms inhaalt op het andere. En dat maakt dat ik mij ver-dwaald voel en soms door de bomen het bos niet meer zie.
Afwisselend voel ik mij compleet uitgeput, opgebrand, leeg, apathisch, stil, geen prikkels kunnen verdragen, moedeloos, boos, intens verdrietig, angstig, zorgelijk, opgewekt, verbonden, vervuld met liefde en dankbaarheid, los van alles, onmachtig, slap, alert, ongeduldig en alles wat daar tussenin zit. Kort samen gevat, ik ben soms de weg kwijt.
Nooit had ik kunnen bedenken wat voor een impact een dergelijke noodsituatie of gebeurtenis met je kan doen. Zeker niet als ik naar mezelf kijk, als mens en vooral als coach met zoveel tools in mijn rugzak om toe te kunnen passen in combinatie met mijn reflecterend vermogen. Of vind ik nu zelf dat ik mijn eigen coach moet zijn? Dat ik mezelf net zo goed moet kunnen begeleiden en helpen zoals ik dat met en bij anderen kan? Mag ik geen steek laten vallen? Mag ik geen hulp vragen, juist omdat ik zelf coach ben? Als ik heel eerlijk ben, dan vind ik dat ik mezelf moet kunnen redden. En tegelijkertijd weet ik dat dit niet kan en ik dat zelfs niet moet willen en toch, toch doe ik dat. Oude patronen liggen op de loer en zie dat ik erin gevallen ben, een patroon dat zijn herkomst heeft van toen ik jong was “alles alleen doen en zorgen voor”. Op het moment dat ik mijn opgelopen wonden lik, herken ik dit patroon en weet ik dat ik voor mijn eigen welzijn moet gaan zorgen en hierbij hulp mag vragen. Echt hulp, want de dagelijkse rituelen in de natuur die ik toepas en waar ik rustiger van word is een belangrijk deel maar mezelf overgeven aan hulp aan de andere kant is óók een ding.

“Olijfje”

Hulp is direct beschikbaar in de natuur, een energie en wijsheid die altijd voor handen is………

Ik ben me bewust van waar ik in zit, wat ik nodig heb versus alles wat er om me heen gebeurt. Ik wil niet in de valkuil trappen om weer in mijn eigen gevangenis te gaan zitten en ga daarom elke dag opnieuw minimaal één wandeling in de natuur maken en zit ik heel bewust stil bij mijn lievelingsboom “Olijfje” waar ik mij tot mijn engelen, gidsen, oma en opa, mijn voorouders, earthkeepers en spirit richt en om hulp vraag. En elke dag opnieuw praat ik met “pachamama” sweet mother earth, father sun, grandmother moon, star nation, animal kingdom, plant nation and stone people om hen te bedanken, te respecteren en mijn liefde te uiten. Dit helpt mij enorm om weer een klein beetje voeling met mezelf te verkrijgen en tot mezelf te komen en mezelf te verbindingen met al wat er is. Net zoals yoga en bewust ademhalen en de koude opzoeken (voor zover dat kan in een warm land) en heel veel stilte om me heen te creëren, een belangrijk onderdeel is van mijn welzijn en ruimte.
Zo kom ik terecht in mijn eigen ‘cocon’, een cocon waar ik me veilig voel, kan bijkomen en weer orde op zaken kan stellen in mezelf om weer in die buitenwereld te treden. Door mezelf regelmatig in dat cocon te plaatsen, laad ik weer op, kan ik anders naar dingen kijken en krijg zodoende een ander perspectief, vertrouwen ook dat alles precies zo gebeurt zoals het moet zijn en ik/we beschermd worden door iets groters. Dingen ‘moeten’ gebeuren zoals ze zich aandienen. Het brengt me rust in de hele precaire situatie, rollercoaster waarin ik me bevind.

Dankbaar dat het universum mijn vraag om hulp beantwoord heeft. Enkele dagen geleden kreeg een dierbare sjamaan sister de boodschap door dat ze contact met mij moest zoeken en zo ontstond een vraag-aanbod verhaal waar ik heel erg naar uitkijk.
Net op het moment dat ik het meest ver-dwaald was. En alleen al het gevoel te hebben dat mijn vraag gehoord is en er hulp aankomt, zet mezelf in een andere energie. Krijg ik opeens meer verbinding met mezelf, krijg ik zelfs boodschappen door die ik voor mijn werk als coach zou kunnen gebruiken, maakt mijn rug rechter, voel ik meer ruimte en heb ik meer energie. Ik voel zelfs de drang om deze blog te schrijven en durf hieraan toe te geven. Ondanks dat ik al een week of vijf slecht of nauwelijks slaap. Het liefst ging ik met pen en papier onder “Olijfje” zitten maar de regen komt er momenteel met bakken uit in combinatie met onweer en bliksem en dan is stil zitten onder een boom niet echt handig.

Al die tijd tracht ik te reflecteren op wat er is gebeurd, wat er in mij is gebeurd en wat er zich aandiende. Ik ben een kei in analyseren en reflecteren, dat is een prachtige eigenschap vind ik zelf maar ook mijn valkuil. Soms is het beter niet te analyseren en de dingen gewoon laten voor wat ze zijn. Antwoorden komen vanzelf, weet ik ook uit eigen ervaring. Als je naarstig op zoek gaat, vind je het niet. Maar als je het laat, dan vindt het jou!

Ik hoef alleen maar te voelen en te ‘zijn’.

Samen-verbinden-natuur

Geen categorie, , , , , ,

Drie woorden die álles in het leven omvatten. We zijn onderdeel van het grote geheel; de aarde, de wereld, het universum. De mensheid, het dieren- en plantenrijk, de zon, de maan, de sterren, planeten én de aarde. Het is een ketting, ecosysteem, “the circle of life”. We hebben elkaar allemaal nodig, het één kan gewoonweg niet zonder het of de ander. Dat is de natuur en zal altijd de natuur blijven, dat is hetgeen dat ons allen verbindt.

Samen -verbinden – natuur

Na een prachtige en avontuurlijke wandeldag in de Spaanse natuur, samen met mijn prachtige dochters en trouwe viervoeter, waren dat de woorden die als eerste in mij opkwamen. Samen, in verbinding, in en met de natuur. Ik voelde me de rijkste vrouw, of eigenlijk meisje, op de aardbol.
Met 30 graden, geluiden van de vogels en de krekels, af en toe een briesje vertrokken we over een een verharde weg. Na een kilometer of wat bleef die verharde weg doorgaan en hadden we zoiets van “dit is niet de bedoeling van in de natuur wandelen”, we willen van die verharde weg af!
Zo snel als we konden liepen we een pad in, weg van de verharde weg, onze trouwe viervoeter nam de leiding en liep voorop. Wij dachten letterlijk dat ze ons met een kluitje in het riet gestuurd had, maar achter dat riet en bamboe kwamen we bij water uit. Het bleek een kabbelend beekje met sommige plekken wat dieper, diep genoeg voor onze viervoeter om zich even lekker af te laten koelen en bijna plat op de buik in het water te laten genieten. Als vanzelf volgde we haar voorbeeld, schoenen en sokken uit en met blote voeten het water in. Heerlijk! Mijn jongste dochter zag allerlei prachtige dingen in de natuur om te fotograferen terwijl wij genoten van het water.

Na onze afkoeling liepen we een beetje parallel aan het beekje dat meanderde door het landschap naar boven. Onze viervoeter had al weer een prachtige plek gevonden om weer af te koelen. Je moest er wel wat voor doen om bij het water te komen, een beetje als een stel berggeiten daalden we grote keien en stenen af tot aan de rotsblokken het water opdoemde. En ook hier genoten we alle drie meteen van het waterspel van onze viervoeter en kwamen tot de conclusie dat de natuur ons zoveel moois geeft, gratis en voor niets. En juist omdat het gratis, wonderbaarlijk mooi en rustgevend is dienen wij als mens dit te koesteren en ons ervan bewust te zijn om zorgvuldig met de natuur om te gaan. Want als wij het vervuilen dan komt die vervuiling ook bij de dieren en planten terecht en met de natuurlijke cyclus komt die vervuiling vanzelf weer gewoon bij ons zelf terecht.
“Wat je geeft krijg je terug”

Sportief als we allen zijn, zoeken we altijd naar de meest uitdagende route opdat we écht avontuur beleven en nog eens de vele spiergroepen die ons lichaam ons gegeven heeft, te voorzien van enige actie. We vervolgden onze weg dus niet via het pad maar recht naar boven een steile helling op die bezaaid was met kiezelstenen, losse takjes en dennennaalden. Glad dus, zonder enige houvast van een struik of boom. Boven aangekomen volgde we verder het pad, stilzwijgend met elkaar in verbinding maar in onze eigen gedachten al rondkijkende in de prachtige natuur. We passeerden een bouwvallig boerderijtje dat onze interesse wekte om ook hier even naar binnen te gaan en rond te kijken. Rondom deze bouwval waren er grote hellingen van uitgestrekte velden met wijn struiken. We kwamen steeds hoger op de berg en stonden regelmatig stil, niet alleen omdat het snikheet en vermoeiend was maar ook om ons weer te laten verwonderen door de schoonheid tussen de bergen en rotsen. Onze viervoeter begon wel erg te hijgen van de warmte waarop we besloten om haar te voorzien van meegenomen water en schaduw en hadden het idee om ook weer bij water uit te komen waar ze zou kunnen zwemmen (en wij ook). We vervolgde het pad dat nog verder naar boven liep en hoe graag we ook wilden dat dit pad omboog naar rechts zou buigen, daar waar het water moest zijn, toch liep het pad via links steeds verder omhoog. Er kwam geen einde aan, dus besloten we op verkenning uit te gaan of we via struikgewas niet toch rechtsom konden buigen. Oneffen ondergrond, veel stenen en nog meer struikgewas viel ons ten deel, waarop onze viervoeter instinctief haar roedel in de gaten hield en telkens mee voorop liep, zich dan weer liet zakken tot de laatste in de rij en als dat in orde was dan deed ze hetzelfde ritueel telkens opnieuw.
Op een gegeven moment konden we niet meer verder, tenzij we ruim anderhalve meter lager een rotspartij omlaag zouden gaan, waarna het redelijk stijl met losliggende stenen verder omlaag liep. Niet geheel ongevaarlijk en hoe gingen we dat dan doen met onze viervoeter? Die kon hier onmogelijk vanaf springen. Onze viervoeter begon al te piepen en te blaffen, alsof ze wilde zeggen “dit gaat ‘m niet worden! Dit gaan we niet doen, kom terug!” terwijl wij al anderhalve meter lager stonden. Toch wisten mijn oudste dochter en ik dat dit ging lukken, we pakten haar met ons tweeën vast en lieten haar via onze schouders uiteindelijk afzakken naar de grond. Een tafereel dat je wel eens ziet bij een concert, als fans of muziekanten zich al sky-divend voorover laten vallen en over de hoofden en schouders van het lager staand publiek begeleidt worden. Spannend was het wel want we moesten ons schrap zetten om niet naar beneden te glijden. Out of the comfortzone voor ons allen, als we niet samengewerkt hadden en in volledige verbinding waren om dit te doen slagen was het niet gelukt. We daalden verder af en hadden nog verschillende uitdagingen en obstakels te overwinnen want we waren in een leegstaande rivierbedding terecht gekomen van rotsen, losliggende keien en veel struikgewas, afwisselend met een vlak of open stuk en een kleine pool water vol met kikkers. Als moeder overste of moeder gans liep ik voorop om het gevaar in te schatten. Ik voelde me hier geheel natuurlijk verantwoordelijk voor maar ook volledig mee in mijn nopjes. Een uitdaging op sportief vlak maar ook mentaal om risico’s in te schatten en te zorgen voor mijn kroost plus viervoeter. Eénenvijftig, maar zo fit als een vijfentwintig jarige liet ik mijn kroost regelmatig gekscherend en lachend weten. Want ik had al een paar dagen van ze gehoord dat die ene rok me wel erg oud maakt en “oe mama, nu zie je je rimpels wel heel erg met je gebruinde gezicht met witte lijnen”, nu lijk je wel zestig”. Het bewijst maar weer dat uiterlijk niets zegt, maar het gaat om hoe je je voelt en hoe je innerlijk is. Als een vijfentwintig jarige dus haha.

Beneden aangekomen stuitten we op het kabbelende beekje maar volledig omgeven door bamboe, riet en ander struikgewas. Wat zouden we doen, oversteken tussen het struikgewas door of een stuk parallel lopen met het beekje en hopen dat we verderop op een betere plek konden oversteken? Moeder gans werd overmoedig en liep voorop en zei, “laten we een stuk parallel lopen met het beekje om verderop over te steken”. In plaats van dat het struikgewas minder werd, werd het juist steeds dichter, dus liepen we weer terug door het struikgewas om toch maar over te steken op de eerdere plek. Viervoeter dacht “zoek het maar uit jullie, ik ga er alvast in liggen”. En dus staken we tussen het riet, bamboe en ander struikgewas het beekje over, om aan de overkant nog steeds tussen het struikgewas door te lopen richting een verhard pad. Dat pad bereikten we lachend maar toch wel enigszins vermoeid en snakten naar water. Tot onze verwondering werden we rijkelijk beloond met wat er toen opdoemde: een natuurlijke bron omgeven tussen de rotsen, prachtig helder water op en evenzo prachtige plek. Echt een “wauw” moment, zelfs onze viervoeter was ervan onder de indruk en kon niet wachten om zichzelf onder te dompelen.

Met dank aan roosmarting.photo

Deze prachtige dag zal me nog lang heugen, omdat deze volledig doordrenkt was van samen, in verbinding, in/met/één & onderdeel te zijn van de prachtige natuur die onze aarde “pachamama” ons geeft. Hoe zou het zijn als de mensheid bewuster en altijd op deze basis zou kijken en handelen? Zich onderdeel zou voelen van onze prachtige natuur, hierop zou kunnen vertrouwen en zich hierdoor zou kunnen laten leiden? We naar elkaar zouden kijken vanuit respect en liefde in plaats van wantrouwen, verdeeldheid en in tekorten te denken?

Thank you pachamama, father sun, grandmother moon, star nation, animal kingdom, plant nation and stone people for allowing us one more day on this beautiful earth. 🙏🏽
AHO ❤️

Nieuwe stap

Geen categorie, ,
Nieuwe stap

Even the longest journey starts with one step

Zo begon ik ruim een jaar geleden met mijn eerste blog bericht. Inmiddels maak ik een flinke reis en heb ik daarvoor, eind 2020, een eerste – nieuwe – stap gezet.
Bedrijfsmatig had ik mezelf nogal in een kooi gezet. Door mijn veelzijdigheid ten toon te spreiden in mijn aanbod, zagen mijn cliënten maar ook ik zelf niet meer waar het mij nu echt om ging. Mijn veelzijdigheid en interesse vind ik erg leuk, en is meteen ook mijn valkuil. Ik zag niet meer wat ik nou het allerleukste vond, mijn kracht zat en had geen focus meer en zo werd mijn veelzijdigheid een valkuil waar ik zelf was ingelopen. Tada, ik had mijn eigen kooi gebouwd en dat wilde ik veranderen.

De natuur, in al haar facetten “zien-horen-voelen-ruiken-proeven“ is mijn tweede natuur. Daar voel ik me thuis en daar kom ik telkens opnieuw bij mijn eigen-wijsheid. Mijn passie voor de natuur en wat de natuur ons vertelt en spiegelt kent zijn weerga niet. Neem daar het sjamanisme in mee dan is de cirkel rond. Sjamanisme is leven volgens de natuur, zoals onze verre voorouders reeds deden en dus juist wijs-heden in pacht hadden die nu, heden ten dagen nog steeds werken. Letterlijk “ down to earth”, niets zweverigs aan.

Natuur – het liefst met mijn trouwe vier-voeter

Om mij heen zie ik heel veel “succesvolle”ondernemers worstelen met het feit dat ze alles hebben en kunnen wat hun hart begeert en toch nog iets missen. Geen of nauwelijks nog passie hebben en hun bedrijf runnen op de automatische piloot. Ze zitten gevangen in hun eigen kooi.
Zo is mijn reis ontstaan, het gegeven van de natuur (met mijn kennis en kunde) en de worstelende succesvolle ondernemer die toe is aan ont-kooien. Ont-kooien is niets minder dan loskomen van gewoontes en patronen, belemmerende overtuigingen en transformeren naar optimale vrijheid in doen en laten, zakelijk en privé. Ja, dat is simpel! Maar: Hoe dan?

Mijn reis begon vorig jaar met “hoe dan?”
In het huidige tijdperk van internet, social media en de marketing eromheen zag ik door de “bomen het bos” niet meer. Totdat mijn oog herhaaldelijk viel op een post van een oude bekende van mij, Jeanne Roefs die zich juist hierin (o.a.) gespecialiseerd had. Ik boekte een kantelgesprek bij haar en ging vervolgens een half jaar traject aan om mijn bedrijf de gewenste nieuwe richting in te laten slaan met de daarbij behorende, voor mij passende, marketing. Na de eerste live-dag met Jeanne smaakte mijn reis naar veel meer. Ik stond te popelen, had energie voor tien en kreeg inzichten en ideeën in overvloed. Jeanne haalde mij door de mallemolen, stemde af op mij en ik vervolgens weer op haar. Synchroniciteit ten top en in overvloed, out-put enorm. Ik realiseerde me gaandeweg deze mooie reis, dat ik met Jeanne goud in handen had. Dat wist ik jaren geleden al, maar moest bij mij nog even rijpen.
Natuurlijk liep ik ook tegen minder leuke dingen aan en tegen weerstand van bepaalde zaken. Zo was het wel de bedoeling dat ik “posten” op social media leuk zou gaan vinden en dat ik een nieuwe website ging bouwen. En daar kwam de weerstand. Huh wat, social media, posten, een nieuwe website?! Daar ga ik maanden over doen, en wat moet ik daar dan op zetten? Mijn vorige website heeft me een half jaar bloed zweet en tranen gekost en was met beleid en zorgvuldigheid gedaan. Een enorme energie-sloper voor mij. Dus mijn belemmerende overtuiging stak de kop op “pfff werken aan een energiesloper”. En toen stagneerde het zaakje, kreeg ik geen letter op die website, zat mijn hoofd ineens vol en kwam er ook geen idee meer. Ondanks mijn wandelingen in de natuur, mediatie en andere tools die ik in mijn rugzak heb. Ik was en bleef het liefste onzichtbaar. En natuurlijk werd ik op alle mogelijke manieren uitgedaagd om naar binnen te gaan. Binnen in mij te kijken wat weerstand opriep. Ik kwam bij de netwerk open coffee van sports en media-INN in Sittard en daar riepen zo ook meteen social media hier en website daar. Overal kwam ik het tegen en vooral had ik de neiging om er tegenin te gaan, te vechten tegen al die (vaak wijze) adviezen. Tjonge wat had ik er een bloedhekel aan en zei telkens eigenwijs “ja dat kan, maar ik ga het anders doen!” Tussendoor had ik ook nog elders een verbouwing te doen en te leiden en zelf alle hens aan dek te hebben. Een mooie gelegenheid om even letterlijk en figuurlijk mijn energielek te ontvluchten.
Echter de wekelijkse coach calls met Jeanne liepen gewoon door, ver weg in de natuur tijdens het wandelen. En daar werd duidelijk wat mijn belemmerende overtuiging was waarom ik liever onzichtbaar bleef. Een aha moment waarvan ik dacht dat ik dat al heel lang geleden had opgelost kwam nu ineens in vol ornaat terug. Ik wilde het perfect doen, was bang om op mijn gezicht te gaan en het “niet goed genoeg” te doen. En dat terwijl ik tijdens de master in coaching van Cruyff, Only Friends in Amsterdam, ervan overtuigd was dat ik “goed ben zoals ik ben”. Ja, ik had al veel opgelost maar ik was nog wat stof vergeten in die ene hoek. Die stof was nu letterlijk en figuurlijk (door de verbouwing in huis) opgewaaid. Dat gaf onrust, koude en de neiging naar controle. Oef het ene inzicht na het andere kreeg ik door. Die verbouwing was letterlijk en figuurlijk waar ik midden in zat, het was de spiegel van mijn innerlijk. En zoals een verbouwing meestal gaat, zijn er onvoorziene zaken en kun je niet alles onder controle houden en zul je je soms moeten overgeven aan dat wat zich aandient, te accepteren en geduld te hebben. Oh ja, zo zat dat! Ik was volledig in mijn valkuil gestapt, of beter gezegd terug in mijn kooi gestapt.
Die kooi lijkt dan heel comfortabel, echter als je eenmaal uit die kooi bent en je je eigen-wijsheid en vrijheid hebt geproefd dan wil je niet meer terug, dan smaakt het naar meer. Jezelf verder ontkooien, op alle vlakken.

Ont-kooien

De verbouwing kwam tot een einde en zo kwam mijn innerlijke reis tot een hoogtepunt: actie! Ik had mezelf een deadline gesteld die ik samen met Jeanne niet beter had kunnen bedenken dan mijn nieuwe bedrijf op 5 mei 2021 te lanceren. Op nota bene be-vrij-dings-dag!
In een mum van tijd was de website af, had ik diverse posts af voor LinkedIn (ja, echt social media) en Instagram en maakte ik met hulp van mijn dochter meerdere filmpjes waar mijn broer het monteren voor zijn rekening nam. Zo viel alles op zijn plek. Het meest grappige (toeval bestaat niet) is dat ik exact een jaar geleden op bevrijdingsdag een blog schreef met een foto erbij van mezelf in een kooi. Het idee (zaadje-natuur) was toen al geplant! Die kooi, die ik dit jaar van mijn lief cadeau kreeg, is nu mijn “handelsmerk”, mijn marketing tool.

En nee, social media blijf ik een dingetje vinden. Niet meer omdat ik bang ben op mijn gezicht te gaan, maar omdat ik gewoon een “live” mens ben, die het liefst buiten interactie heeft met de ander. Dat is mijn kracht en daar focus ik me op. Dat is mijn vrijheid, het doen zoals ik het wil, wanneer en hoe. Dat mag ik allemaal zelf bepalen. Ik begeleid mijn cliënten in alle liefde en met passie tijdens het ont-kooi traject. Met die intentie krijg ik geheid de juiste ondernemers op mijn pad.

Mijn reis duurt nog voort, want zoals ik al zei, “eens geproefd, smaakt naar meer”………
ont-kooien – vrij-heid.

Schrijven aan mijn boek, in mijn buiten kantoor………

http://www.KaatjeJansen.com

Liefde

Geen categorie, ,

Vandaag is het Valentijnsdag, de dag van de liefde. Prachtig dat de liefde gevierd wordt en altijd fijn om een lief kaartje en/of cadeautje te mogen ontvangen van je geliefde. Echter wat mij betreft mag de liefde elke dag opnieuw gevierd worden, want waar zouden we zijn zonder liefde??
Liefde is oneindig, liefde kent geen tegenstellingen, liefde heeft genoeg aan zichzelf. En liefde heeft geen bewijs nodig, maar is een voortdurende overgave. Liefde is geen ééndagsvlieg en heeft geen commercie nodig in deze wereld van overconsumptie (waar ik me ook schuldbewust van ben, ik ben niet heiliger dan de paus).
Mij is het, dankzij dit vreemde en bedenkelijke corona tijdperk, nóg duidelijker geworden dat liefde het anker van het leven is. Dat een klein gebaar, behulpzaam zijn, compassie hebben met de ander, een blik, een omhelzing, een aanraking een wereld van verschil kan maken en een absolute intentie van liefde is. Ook wanneer of ondanks dat een overheid dit verbiedt, want het moet niet gekker worden. LIEFDE OVERWINT ALTIJD!

Misschien mag vandaag, 14-2-21 Valentijnsdag, de eerste dag zijn om een begin te maken voor een liefdevollere kijk op jezelf, je omgeving en de wereld?
Wie en wat heb je allemaal lief? Dat kan uiteenlopen van materie tot levende wezens. Nee, niet alleen je partner of (on)bereikbare liefde zoals Valentijn doet geloven. Maar ook de liefde voor jezelf, je ouders, je voorouders, je (klein)kinderen, je huisdier(en), je familie, de mens an sich, de planten en de bomen, de zon, de maan en de sterren en zelfs schelpen en stenen. De mensen en dieren die je hebt leren kennen tijdens je reizen aan de andere kant van de wereld, de liefde voor de mooiste plekjes waar je geweest bent of de liefde voor je herinneringen. En misschien wel de liefde voor je eigen lichaam, waar vaak spastisch over gedaan wordt. Maar misschien heeft jouw lichaam wel een heel erge en enge ziekte doen overwinnen en voel je meer liefde voor je sterke lichaam dan ooit tevoren. Of je hebt de dood in de ogen gekeken en ken je het leven daardoor overweldige liefde toe. Elk verhaal kent zijn eigen waarheid, met de liefde als anker.

Zo kwam ik al heel vroeg, als pasgeborene, in aanraking met liefde. Liefde voor de borsten van mijn moeder, want daar kwam mijn voedsel uit en werd mijn honger mee gestild. Mijn eerste levensbehoefte, voedsel, had als anker liefde. Daarna volgde de liefde voor mijn moeder en niet veel later ook de liefde voor mijn vader. Een cliché volgorde, mijn moeder was tenslotte de eerste die mij verzorgde, waar mijn vader af en toe een hand hulp aan bijdroeg. Over de hoeveelheid zorg en wanneer, zijn de meningen van mijn ouders nog altijd verdeeld haha. Mijn vader denkt nog steeds dat hij veel meer deed dan mijn moeder zich ooit zal herinneren. Vooral mijn poepluiers verving mijn vader ‘s nachts, zegt hij. Ik ken mijn vader een beetje en denk er het mijne van.
Na 1,5 jaar kwam mijn broer ter wereld en werd geacht dat ik daar ook liefde voor voelde. Dat was een pijnlijke, want dat voelde ik niet (zeggen mijn ouders). Ik vond de komst van mijn broer allerminst leuk omdat ik de aandacht en liefde van mijn ouders met hem moest delen en ik wilde toen niet delen.
Toen ik 6 jaar oud was besloot mijn moeder om weg te gaan, te gaan scheiden en klapte de ouderlijke liefde als een zeepbel uit elkaar. Dat was het moment dat liefde verwarrend werd voor mij, liefde niet oneindig leek en grenzen leek te hebben. Het gevoel te moeten kiezen tussen twee ouders en het dus leek alsof ik voor de één meer liefde had als voor de ander.
Het werd nog erger toen mijn broer en ik, samen met mijn moeder, in een kraakpand in de straat van de toenmalige Mabi bioscoop in Maastricht terecht kwamen. Daar dacht mijn moeder “dit wens ik niet voor mijn kinderen” en bracht ons terug naar Geulhem, naar mijn vader. Ze zou ons weer volledig “terugnemen” als zij haar leven en woning weer op orde had, tot dan gingen we om het weekend naar haar.
Mijn vader had een drukke en belangrijke baan, geen 9-17 uur baan, en was heel veel weg. Waar haalden wij de liefde dan vandaan? Ik heb geen idee, ik weet wel dat mijn broer en ik elkaar het leven zuur maakten zodat we mijn vader op zijn werk konden bellen en dan gingen klagen. Dan kregen we aandacht en zo werd er een liefdevol patroon ontwikkelt wat jaren doorging. Alleen als we moesten sporten, en ik deed nogal wat tegelijkertijd (voetbal, handbal, tennis en in de winter skiën), dan had mijn vader volle aandacht voor ons en reed ons van voetbalveld naar sporthal en tennisbaan. Daar heeft zich mijn liefde voor de sport ontwikkelt. Sport stond synoniem voor liefde van mijn vader.
En dus wilde ik overal de beste in zijn, altijd winnen en zoveel mogelijk sporten kunnen zodat de liefde van mijn vader nog groter werd en misschien toch zelfs wel oneindig?

Mijn moeders liefde was, nu achteraf bezien, al oneindig en onvoorwaardelijk. Geduldig, zorgzaam en altijd liefdevol, maar dat wilden we niet zien of konden we toen nog niet zien. Uiteraard is de liefde van mijn vader ook onvoorwaardelijk en oneindig, ook al vult hij die op een andere manier. Het anker van beide ouders is liefde, elk met een andere invulling.
Ik kreeg er zelfs op mijn twaalfde (via mijn moeder) nog twee hele lieve (half)zussen en een (half)broer bij, waarvoor ik dankbaar ben en heel veel liefde voel. Waarvan ik “half”-zus/broer een ontzettend stom woord of omschrijving vind. Ze zijn niet half maar heel en ik voel zeker niet minder liefde voor hen dan voor mijn zogenaamde “hele” broer, waar ik dan zogezegd maar een halve relatie mee heb. De woordspeling ter zijde.

Mijn liefde voor de natuur en het boven natuurlijke (zoals sommige het omschrijven) was er al op jonge leeftijd en wanen mij in moeilijkere tijden nog steeds terug aan herinneringen van toen. Zo was ik als zes of zevenjarige (of misschien toch iets jonger, ik weet het niet meer) het meest gelukkig als ik op de “hei” in Waasmunster (België-mijn roots) was. Mijn ene tante en Peetoom woonde aan de ene kant van de hei (grasveld in bosrijke omgeving) en een andere oom en tante woonde aan de andere kant van deze hei. Ik zie mezelf nog steeds rennen door het gras met een big smile op mijn gezicht. Spelend in het gras, samen met neven en nichten, of fietsend door de bosrijke omgeving. Waanzinnig vond ik dat. Ik pakte dan de fiets en ging er alleen op uit. En mijn lievelingsnicht had er een soort van speel-poppenhuis op die hei staan waar je zelfs in kon slapen. Hetgeen ik daar dan ook regelmatig deed, het liefst samen met haar.
Fascinerend vond ik de bomen, het gras en de planten, vooral de bloeiende versies. Zoveel pracht en praal, dat alleen maar liefde kon uitbeelden en uitdrukken.

Wat een aanleiding van het woord liefde al niet doet. Tal van herinneringen en beelden komen boven.

Ziggy & Mokka ❤️

Mijn dieren liefde stamt ook uit die zelfde tijd. We hadden heel vroeger kippen en een haan. En een hond, een Duitse Staande korthaar, Nascha. Daarna 2 katten (ter compensatie van de afwezigheid van mijn moeder, grapje he), een grijsgestreepte kat van mijn broer (Brammetje) en een zwarte kat met witte pootjes van mij (Saartje). En samen kregen ze plots 8 kittens op het dekbed van mijn broer. Hilarisch. Op de lagere school hielden we met ons allen een cavia, Pumpie genaamd, die we om beurten tijdens weekenden en schoolvakanties mee naar huis mochten nemen om liefdevol voor te zorgen. Na die cavia die af en toe ten tonele verscheen, volgde 2 witte muizen en een witte hamster. Die laatste werd opgegeten door de hond. En ook vissen passeerde de revue in huize Jansen. Gevolgd door tal van konijnen, met binnen en buiten hok. Uit het buiten hok werd het konijn gestolen, dachten wij. Tot we het lijf van het konijn vonden, maar het hoofd niet. Waarschijnlijk was de boosdoener een marter. Dat was het einde van het tijdperk van allerlei huisdieren.
Mijn grote liefde voor het dierenrijk bleek later toch de hond te zijn. Getrouwd, huisje boompje én beestje. Heel cliché. Het werd een chocoladebruine labrador, Lubbes. De dag dat ik trouwde was dit de extra liefdevolle aanwezige pup. Een stronteigenwijs mannetje dat graag zichzelf uitliet en tegelijkertijd netjes aan de riem naast me op de fiets kon meerennen. Mijn hart verscheurde dan ook toen we hem moesten laten inslapen, want hij had een tumor. Boven in de wei van onze tuin hebben we hem begraven. De pas één jaar oude tweede hond (witte labrador), Ziggy was diepbedroefd en zat als een wolf te huilen naast het graf van Lubbes. Ze was de weg kwijt.
Gelukkig was Ziggy net zo welkom als mijn twee kinderen, in het nieuwe thuis bij mijn lief bijna 6 jaar geleden. Mijn lief vond Ziggy alleen wat braaf en traag, hij hield meer van een pittige hond. Dus, zo gezegd zo gedaan.
Doordat we in de tussentijd een tijdelijke opvang waren voor een Duitse herder langhaar pup van Surinaamse vrienden, vonden we samen de liefde voor de Duitse herder langhaar. Moka (1.0) vertrok naar haar baasje in Suriname. De naam Moka ontstond uit Mo van Monique (dochter baasje Suriname, zowel Monique als Moka 1.0 waren op 14 maart geboren) en Ka van Kaatje (ik zei de gek), oppas moeder van de Duitse herder. Zo had zijn Surinaamse baasje besloten. Dus gingen wij op zoek naar een Duitse herder langhaar. De laatste pup in het Belgische nest, maar de eerste pup die naar mij toe snelde. Het was liefde op het eerste gezicht! Zo werd Mokka 2.0 (we vonden het zo’n leuke naam) welkom geheten. Ziggy was mijn allerbeste en allerliefste vriendin. Ik kon lezen en schrijven met haar, zelfs praten met haar. Ze begreep me. Zo moest ze niets hebben van pup Mokka in het begin, totdat ik met haar sprak en vroeg of ze me kon helpen met de opvoeding van Mokka. En jawel hoor vanaf toen deed ze Mokka alles voor, wees haar terecht daar waar nodig en werden ze dikke maatjes. Helaas bleek ook Ziggy een tumor te hebben en hebben we haar bijna exact een jaar geleden (18-2-2020) moeten laten inslapen, ze was 14 jaar. De ene dochter in Amerika die nog van niets wist en de andere bij haar vader, via FaceTime. Tranen met tuiten hebben we gelaten en geknuffeld tot ze haar laatste adem uitblies. Sindsdien zijn Mokka en ik bijna onafscheidelijk, ook met haar kan ik lezen en schrijven. Lijkt ze vreselijk op haar twee “baasjes”, slim, energiek én heel lui, lief, ongeduldig, soms lomp, groot uithoudingsvermogen, een snoepkont (zeg “ frieten” en haar oren zijn gespitst en de zever loopt uit haar mond). En dan heb ik het nog niet over kaas, als alleen al de kaas in de verpakking uit de koelkast wordt gehaald sprint ze naar de keuken en gaat braaf zitten wachten totdat er kaas van het aanrecht afvalt. Zo heeft Mokka een grote liefde voor kaas (en frieten, ja dat is heel slecht voor een hond, net zo slecht als voor ons zelf, daarom eten we dit ook maar weinig).

Net zoals liefde oneindig is, kan ik ook oneindig vertellen over mijn liefdes en raak ik er niet over uitgepraat.
Mijn ontzettende grote liefde voor de sneeuw bijvoorbeeld (graag in combinatie met skiën), die sneeuwvlokken zijn magisch. Zodra er sneeuw uit de lucht komt gevallen die ook blijft liggen trek ik mijn ski broek aan om buiten in de sneeuw te rollen, te spelen etc. Zelfs mijn kinderen en Mokka hebben deze liefde overgenomen. Als het sneeuwt (wanneer deze blijft liggen) dan kan ik alles uit mijn handen laten vallen omdat de drang van naar buiten moeten gaan zo groot wordt…..dan ben ik niet meer te houden. Zelfs op blote voeten trotseer ik de sneeuw, heerlijk!
Mijn even zo grote liefde voor de zon en warme oorden of in combinatie met de sneeuw (het ideale plaatje). Doe mij maar >25 graden, heerlijk! Onder de 25 graden laten de krekels niet meer van zich horen en is het moment dat ik het al “frisser” vind, zo vertaalt mijn lief dit.

Weet je nog Natalie?!

De tomeloze liefde voor reizen! Het ontdekken van allerlei prachtige en magische plekken, andere culturen, mensen, uitzichten en ervaringen die ermee gepaard gaan. Ik kan me onderdompelen in de magie van reizen en andere culturen, hetgeen veelal voelt als thuiskomen. De pracht en praal aan natuur tijdens deze reizen, het contact met de natuur én plaatselijke bevolking en fauna. I LOVE IT! De voorliefde voor Spaanstalige landen, het ligt zo lekker in het gehoor, heeft iets zwoels, subtropisch, iets zachts en tovert ogenblikkelijk een brede glimlach op mijn gezicht als ik ook maar één woord Spaans hoor. Derrite mi corazón, het doet mijn hart smelten. Spaans eten, Spaanse tegels (Gaudi), de Indianen in Zuid-Amerika. De indianen daar hebben natuurlijk hun eigen inheemse taal maar veelal is de landelijke voertaal Spaans. En ja mijn liefde voor de Indianen cultuur, waar ik eerder over schreef.

Liefde voor muziek, waar ik ook eerder over schreef. Net zoals liefde voor mezelf en liefde voor mijn sterke constitutie, mijn lichaam dat tot heel veel in staat is en ik derhalve koester.
Liefde die ik voel als ik de kerk op het Onze Lieve Vrouweplein binnen loop, de energie die daar hangt -wauw! De Dominicanenkerk, waar een boekhandel in gevestigd is. Daar kan ik uren vertoeven, boeken inkijken, wat drinken, mijmeren, heerlijk!
De liefde voor het “boven natuurlijke”; de zon, de maan, de sterren, het universum. Toeval bestaat niet, dat is synchroniciteit, boodschappen uit het onzichtbare, dat alles energie is, dat alles gebeurt om een reden. Om lessen te leren. De mystiek, romantiek, verliefd zijn op de liefde zelf.

De liefde voor lekker eten, voor feestje met vrienden en familie, liefde voor schrijven, mijn werk als natuurcoach en anderen te helpen, liefde voor vergezichten, zons- op en ondergang, auto rijden (met als heimelijk genoegen – niet ecologisch en slecht voor de natuur – hard rijden (in mijn vorig leven was ik F1 coureur geloof ik) en mijn liefde voor intimiteit en het hele leven, of kan ik nog meer opnoemen? Natuurlijk mijn onvoorwaardelijke liefde voor mijn kinderen, mijn ouders, grootouders, vrienden én de mannelijke liefdes in mijn leven. Daar wijd ik een aparte blog aan, dus nog even geduld. Anders wordt deze blog nóg langer.

Want aan de liefde komt gewoonweg geen einde.

Sta jij wel eens stil bij alle liefdes in jouw leven?! Je mag ze altijd met me delen, ik ben nieuwsgierig.

Solstice – The great conjunction 21/12/2020

Geen categorie, , , , ,
Pluto en Saturnus vandaag op hetzelfde punt
“the great conjunction”
Foto: Sébastian Voltmer – Spicheren – Frankrijk

“The great conjunction” vindt vandaag plaats. Nu ga ik je niet belasten met wat dit allemaal inhoudt, dat kunnen anderen veel beter. Zij die er veel meer verstand en gevoel voor hebben.
Ik vind dit vooral een mooi moment om bij stil te staan. De twee planeten die conjunct lopen, of eigenlijk zijn, vandaag zijn Jupiter en Saturnus. Tezamen, op 0 graden, brengen zij licht en is dit energetisch voelbaar. Misschien ken je dat wel dat mensen zeggen “er hangt iets in de lucht”, dat gevoel. Spannend ook wel, in positieve zin, want welke gevolgen gaat dit hebben en waar gaat dit heen? Het onzekere en onbekende terrein, waar we eigenlijk allen in zitten van een zo genoemde pandemie met allerlei restricties. De ene leeft compleet in angst, de ander negeert wat er aan de hand is en weer een ander probeert het allerbeste ervan te maken en trekt zijn/haar eigen plan. Zo heeft iedereen zijn/haar voorkeur, afhankelijk van je opvoeding, je ervaringen tijdens je bestaan, waar je woont, in welke omgeving (in de stad of aan de rand van de natuur), met wie je jezelf omringd, de verantwoordelijkheid die je al dan niet neemt in het leven, je afhankelijk bent van anderen of juist niet. Linksom of rechtsom willen we allen uiteindelijk maar één ding en dat is liefde geven en ontvangen en in vrijheid keuzes kunnen maken.

Deze energetische samenloop van omstandigheden, lichtvoetig geformuleerd, (lees lockdown – great conjunction – Kerst tijd) is vooral een uitnodiging om naar binnen te gaan. Naar binnen in jezelf, zoals ook de natuur doet en ik dagelijks naar onze hond kijk en zie dat ze meer slaapt dan tijdens de rest van het jaar. Ze trust en bezint zich voor een volgende wandeling wanneer ze weer naar buiten mag, ze wast zich – zwemt in koud water – , eet, brengt en haalt een knuffel en gaat weer slapen. Is het een idee om als mens deze dierlijke natuur te volgen? Of er toch op zijn minst eens naar te kijken, te observeren en ervan te leren? In grote lijnen dan toch, ons brein houdt ons voortduren bezig met denken, analyseren, plannen etc. Misschien is ons brein soms wel onze grootste vijand, afhankelijk van hoe we het gebruiken?
Rusten en bezinnen. Jezelf afvragen wat je afgelopen jaar allemaal hebt meegemaakt en in een ander perspectief zetten is een mogelijkheid, of kijken naar wat je tot nu toe in je leven gedaan en bereikt hebt en hier dankbaar voor zijn? Of kijken naar wat niet meer bij jou past, de manier waarop je je patronen ontwikkeld hebt, de manier van omgaan met je familie en vrienden, de manier van omgaan met jezelf en je doelen die je jezelf gesteld hebt. Wat past niet meer en wat en op welke manier zou je dingen anders kunnen doen? Waar ben je dankbaar voor? Wat is jouw kracht? Wat zijn jouw wensen, vanuit je hart en niet van wat anderen van jou verwachten? Wat gun je anderen en hoe kun je anderen helpen? Wat is jouw pad?

Rusten en bezinnen

Dat zijn in elk geval vragen die in mij opkomen en die mij bezighouden. En tussen die vragen door maak ik tijd om te wandelen, te bezinnen, te rusten, te mediteren, een boek te lezen, mijn dagelijkse beweegrituelen te doen en te luisteren naar wat “earth keepers” te vertellen hebben over wat onze voorouders al wisten en deden en wij in de huidige beschaving bijna vergeten zijn. We zijn compleet verwijderd van de natuur, van onszelf, we hebben geleerd met het hoofd te werken en niet meer te mogen voelen, resultaten behalen en maar doordraaien. Dat aangesloten wetenschappers bij deze earthkeepers van “the four winds” (Alberto Villoldo) vertellen over wat we als mensheid met de aarde gedaan hebben en hoe we onze eigen cellen kunnen wijzigen door onze denkpatronen, ademhaling, liefde of angst via ons brein. Zowel in positieve als in negatieve vorm. En dit gegeven uiteindelijk maakt of je je immuunsysteem een boost geeft of compleet afbreekt. Een boost is natuurlijk een uitwerking van de positieve vorm en afbraak is de uitwerking van de negatieve vorm.
Van dit soort informatie word ik blij, absorbeer ik als een spons omdat ik dan dingen meteen kan toepassen en uitproberen. Het brengt me terug naar de natuur, zonder dat ik er daadwerkelijk ben. Ik kan de natuur, compassie, respect, verantwoordelijkheid voor jezelf en liefde in onze mensheid visualiseren en me voorstellen hoe een wereld eruit zou zien als we dit allemaal zouden doen. Natuurlijk dient er dan nog heel wat water door de Maas te stromen en toch kan ik dit voor me zien. Ja een ideaalbeeld is dit wellicht wel, toch heerlijk om dit te visualiseren en erin te blijven geloven. Uiteraard in vrijheid, die uiteindelijk in jezelf zit.

Peru sjamanen – rituelen

De mooiste dingen visualiseren, bewust ademhalen in allerlei vormen, bewegen, de natuur in, positieve gedachten creëren, trachten niet te oordelen, bewust woorden gebruiken, mijn kracht bij me houden, de natuur ingaan, de sauna opzoeken (als het weer kan), elke dag koud douchen en soms een ijsbad nemen, negatieve ervaringen vanuit een ander perspectief bekijken en uiteindelijk als wijze les te zien, dankbaar zijn voor wat ik heb en wie ik ben en voor die (negatieve) lessen (die dan uiteindelijk cadeautjes zijn), zijn allemaal dingen die ik dagelijks tracht toe te passen.
Uh nee, dat lukt me niet op elk moment van de dag of elke dag. Ik word ook wel eens boos en schiet verbaal uit mijn slof, ik voel me ook wel eens moe en heb nergens zin in, ook ik oordeel met momenten en ik kan ook zeuren over kleine stomme dingen. Toch ben ik mij er telkens bewust van. Het gebeurt me en omdat ik me er tegelijkertijd bewust van ben kan ik het ook heel snel ombuigen. Ombuigen naar lachen om mijn eigen boosheid die dan ongegrond is, nog harder lachen om mijn gezeur om niets en omzetten in dankbaarheid. En als ik me betrap op oordelen dan zeg ik tegen mezelf “hé Jansen, je doet het weer! Die persoon heeft er zijn of haar reden voor, respecteer die, daar ga jij niet over en heb je dus niets mee te maken.” Of ik vraag me af wat dat over mezelf zegt.
Dit is mijn manier van omgaan met dingen, makkelijk of moeilijk. Het klinkt misschien afgezaagd of cliché: ik ben ervan overtuigd dat “everything happens for a reason”.

Hoe ziet dit er voor jou uit? Wat vraag jij je af? Wat houd je bezig? Kun jij de onzekerheid en het onwetende omarmen? Wat heb je nodig? Wat zou je het liefste willen? En zie je dit voor je? Kun je dit visualiseren?
Ik wens je de komende Kersttijd veel plezier en bezinningsmomenten, opdat je je eigen-wijsheid (terug) vindt en 2021 mee vooruit kunt. 🙏🏽

En niet onbelangrijk, zorg goed voor jezelf en je naasten! ❤️

Indianen – sjamanisme

Geen categorie, , , , , ,
vuur ceremonie

Mijn hele leven lang ben ik in stilte geïnteresseerd in indianen en alles wat ze deden en doen. Ik voel ik me indiaan en sinds de dood van mijn geliefde oma Jo voel ik mij ook echt verbonden met indianen uit Zuid-Amerika. Hun rituelen, wijsheid en verbondenheid met de natuur was en is de allergrootste aantrekkingskracht. Als er vroeger een serie of een film met indianen was dan zat ik als eerste voor de tv, mijn eerste tent was een soort van tipi tent en met mijn vader gingen we vroeger elke zomer “vrij” kamperen. Helemaal back to basic dus. En voor zover dat ik veel carnaval gevierd heb, was ik op de lagere school natuurlijk indiaan en mijn broertje cowboy.

Sinds september van dit jaar volg ik een opleiding sjamanisme, bij nieuwetijds sjamaan Nanja Cremers. Nanja is jaren geleden al op mijn pad verschenen en zo snel als ze was verschenen, is ze ook weer verdwenen. Vanaf de eerste dag dat we haar aannamen in de “Meule” als gastvrouw, en ik in haar prachtige diepblauwe ogen keek, wist ik dat er een verbinding was ontstaan die ik toen niet kon uitleggen. Toen ze na een tijd weer afscheid van ons nam wist ik dat dit niet echt een afscheid was omdat ik er zeker van was dat onze paden elkaar weer zouden kruisen. Ik geloof dat ik haar dat zelfs gezegd heb bij het afscheid.
Jaren later, in 2019, hebben onze paden zich inderdaad weer gekruist. Via facebook kwamen er berichten van Nanja voorbij over sjamanisme, vuur ceremonies, drums, ponchos uit Peru, haar werk- (samen met haar liefde Peter) en zienswijze hiermee. De echte trigger kwam toen Nanja een lomi lomi massage aanbood. Mijn eerste lomi lomi massage heb ik mogen ontvangen van sjamaan Geovanni in Ecuador. Dat was me een ervaring tot op zielsniveau die ik je niet kan uitleggen maar die je alleen maar zelf kan ervaren. En geloof me, ik heb al heel wat massages mogen ervaren, niet één stond in verhouding tot die lomi lomi massage van sjamaan Geovanni. In elk geval voelde ik me na die lomi lomi massage 10 kilo lichter en als het ware klaar voor “the next level”. Een volgende niveau van voelen, van diepere kennis van en over mezelf gedurende deze levens reis. Dus heb ik een afspraak bij Nanja gemaakt voor de lomi lomi massage met aanvullende sessie/ritueel vooraf.
En ja hoor, ook bij Nanja was deze massage weer een prachtige ervaring. Vergelijkbaar en toch anders, juist vanwege elke sjamaan zijn of haar eigen authenticiteit. Het was weer een ervaring met antwoorden en nieuwe vragen. En hiermee was het zaadje geplant tot de opleiding sjamanisme bij Nanja.

Toch heeft er nog enige tijd tussen gezeten voordat ik me daadwerkelijk inschreef. Ik had nog wat bergen en overtuigingen te bewandelen en te overwinnen. Ik had namelijk nogal wat oordelen over een opleiding sjamanisme volgen. Oordelen van mezelf met de vraag of ik wel klaar was voor een stap verder in deze oer-natuurlijke-wijsheid, maar toch vooral over het feit wat mijn omgeving er wel niet over zou denken. Op dat punt, van wat mijn omgeving al dan niet vindt, was ik een heel eind onderweg om me hier niets meer van aan te trekken, en daar op een onverwacht moment sloeg het toch weer toe. Mijn directe omgeving noemde me al vaak “zweverig” of “maar gedoe” dat allemaal niet wetenschappelijk bewezen en niet onderbouwd met feiten was maar vooral op gevoel gebaseerd is. En ja gevoel mag niet, dat is niet te vertrouwen, toch? Yeah right! Dacht ik, is het wel allemaal waar wat ik denk? Nee mijn gedachten zijn iets wat ik mezelf wijsmaak, om een excuus te vinden om er nog niet aan te gaan. Mijn wake-up call kwam na de eerste lockdown dit jaar. Zo zie je maar weer waar “naar binnen in jezelf gaan” allemaal toe leidt: schrijven en indianen of eigenlijk sjamanen.

In september hadden we (mijn sjamaan sisters en ik) de eerste opleidingsdagen van het sjamanisme. We gingen op pad in het medicijn wiel en de daarbij behorende arche types. Met als eerste het Zuiden met arche type “slang”, het pad van de held. Een slang verwisselt haar vel/jas om de zoveel tijd, een slang flaneert in zigzaggende bewegingen over de aarde, bomen en in het struikgewas. Ze is zich bewust van elk geluid en aanwezigheid van de ander. De slang is in vele culturen de “heler”. Wist je dat de beroepsgroep “artsen en aanverwanten” een slang in het logo heeft?
In het sjamanisme staat de slang voor 4 houdingen; 1. niet oordelen, 2. niet lijden, 3. geen gehechtheid/loslaten en 4. leef in schoonheid. Nu kun je het waarschijnlijk al raden…..ja dat heeft me de afgelopen 2 maanden regelmatig bezig gehouden, telkens op momenten dat ik het niet verwachtte, en steeds in een andere vorm. Triggers op oordelen, op beelden zien en uitspraken horen en daar vanalles over te vinden-oordelen dus. Triggers op lijden, door al die maatregelen en dan vooral meer het lijden van anderen te zien en te ervaren, gehechtheid aan mijn oude leven van voor corona en daarbij in schoonheid leven. Al kon en kan ik de schoonheid van het leven wel zien, ervaren en zeer waarderen, maar écht leven? Hmmmm er was blijkbaar nogal wat werk aan de winkel. En dat terwijl ik dacht dat deze Jansen (zo noem ik mezelf altijd alsof een derde over mij praat, dat is in mijn hoofd soms makkelijker) heeft al zoveel dingen meegemaakt en zoveel lessen mogen en willen leren, dus zal ze toch al wel wat verder zijn?! Haha, de eerlijke waarheid ligt toch iets genuanceerder. Mezelf voor de gek houden kan ik als geen ander maar dit dient mezelf niet in mijn ontwikkeling, dus is Jansen steeds eerlijker naar zichzelf.
De lessen komen op een steeds diepere laag binnen en is dus telkens een laag waarmee ik nog niet bekend ben. En als het erop aan komt (iets dat onbekend is), dan kijk ik eerst de kat uit de boom en ga zelfs enigszins eerst met de “hakken in het zand” om me er daarna pas aan over te geven en me er volledig met open nieuwsgierigheid in te vliegen. Mits mijn buik gevoel dat ook zegt. Mijn hoofd lijkt vaak de doorslaggevende beslissing te nemen en voor heel even laat ik mijn hoofd ook in die waan. Dat doe ik bewust om mezelf rust en ruimte te geven om mijn gevoel aan te spreken en er ook naar te luisteren. Want als ik mijn hoofd, lees “ego” tijdelijk in die waan laat, dan is dat hoofd/ego tenminste stil en dus krijgt mijn buik en hart alle tijd om mijn hoofd het krachtige overheersende signaal te geven dat eigenlijk elk mens instinctief heeft maar veelal compleet negeert omdat het er niet mag zijn. Een leuke truc om mijn eigen hoofd soms te omzeilen, er hoeft maar iets voor jezelf te werken als alle andere dingen even niet werken (yoga, meditatie, onvoldoende nachtrust, in de natuur zijn). Gelukkig komt dit niet heel vaak voor en vertrouw ik meestal 100% op mijn gevoel, maar aller ik ben ook een mens en niet constant “zen” dus mijn hoofd maakt ook mij soms gek.

Zo werd het de afgelopen 2 maanden toch steeds rustiger in mijn patronen; mijn gedachten en oor-delen en stiekem overal iets van te vinden. De triggers waren telkens bewust-word-ing-les-sen (nog leuker als je dit woord helemaal loskoppelt en ziet wat er dan uitkomt). Inmiddels wil ik niemand meer overtuigen van mijn gelijk, mijn visie op wat er in de wereld gaande is maar voer ik leuke dialogen met anderen over deze kwestie waarin alles gezegd mag worden ook al zijn de visies verschillend. Iedereen heeft een stem en een eigen waarheid, een verleden, een angst én liefde. Uiteindelijk hebben we allen één gezamenlijke wens of doel en dat is liefde geven en ontvangen, zowel aan jezelf als aan de ander. De ene is een laat-bloeier en de ander een vroeg-bloeier, uiteindelijk is het de bedoeling dat je wakker wordt ín jezelf en je die dingen absorbeert die jou (weer) “heel” maken.

aarde tekening

De tweede sessie van de opleiding werkten we met arche type “jaguar”, het Westen. In je kracht komen, in balans komen met je eigen projectie, de effecten zien van jouw beperkende gedachten, wat je tegen houdt. De jaguar presenteert het nieuwe, wordt ook de “luminous warrior” genoemd, de ceremonie meester en beheerder van de levenskracht. Het leven/dood principe. Het taboe dat er ligt op de dood in onze Westerse wereld.
Nu kan ik je vertellen dat ik die jaguar in alle vormen, gedaantes; kronkelend, gruwelend, krijsend, terug getrokken, aanvallend en verdrietig, voorbij heb zien komen bij anderen en mezelf. Wow! Wat een prachtig en letterlijk en figuurlijk krachtig onderdeel was dit. Echt voelbaar! Ook voelbaar aan wie ik mijn levenskracht in de loop van mijn leven in bewaring gegeven heb. Anderen heb laten beslissen, mijn eigen verantwoordelijkheid in handen van anderen gelegd heb, me dingen en gevoelens heb laten aanpraten, ik slachtoffer geweest ben van diverse omstandigheden (die ik overigens zelf heb laten gebeuren). Om wat voorbeelden te noemen hoe ik dat bedoel, je eigen levenskracht in bewaring bij de ander geven; “een vader die nooit tijd voor je heeft en al het andere (vooral werk) op de wereld belangrijker vindt dan jij, zijn geliefde kind. Of de vader die zei (met alle goede bedoelingen) een 7 had een 8 kunnen zijn en een 8 had een 9 kunnen zijn, waaruit de interpretatie en overtuiging voortkomt dat het toch nooit goed genoeg is wat je doet. Of dat je als vrouw 100% onafhankelijk en geëmancipeerd moet zijn. Of dat je moeder alles van je wilt weten en alles controleert of je moeder een uur later op de bruiloft komt omdat ze het niet aankan om een uur lang met je vader in één ruimte te verblijven, waarmee je je alweer voelt afgewezen en je niet belangrijk genoeg voelt voor je ouders. Of dat een leraar zegt dat je niet kan rekenen (ook al lijkt het maar een grapje) en je jezelf voorneemt ‘oké als hij vindt dat ik niet kan rekenen dan kan ik vanaf nu en dus nooit meer rekenen’. Of een partner die je nooit ziet staan en je denkt dat je het blijkbaar niet waard ben om zijn tijd aan te besteden en ga zo maar door. Mensen lief, zo kun je zoveel voorbeelden bedenken die jou uit je kracht halen en jou belemmerende overtuigingen over jezelf bezorgen.
Zo ontstaan je schaduw kanten, kanten die anderen nooit erkend hebben en jij dus ook niet in jezelf. Kanten die je liever niet ziet van jezelf en je je wellicht voor schaamt of het zelfs doodeng vindt wanneer deze aan het licht komen. Terwijl daar ook wellicht prachtige pareltjes en cadeautjes tussen zitten die je over en ván jezelf verstopt hebt. Wellicht had je diep van binnen een andere studie of beroep in gedachten voor jezelf maar vonden je ouders dat je echt iets anders moest doen en worden, dus heb je die diepe wens ergens weggestopt. Of je leeft ruim 10 jaar de droom van de ander in plaats van je eigen droom.

Daags na deze tweede opleidingssessie heb ik nog meer schaduwkanten van mezelf gevonden waar ik graag iets mee wil. In elk geval wens te transformeren in kracht en erkenning ipv in de schaduw te laten staan. Ik heb ze opgeschreven en ze verwerkt in een aarde tekening, dat is óók een onderdeel van het sjamanisme. Werken met energie, gedachtenkracht, illumination, extraction, despacho, vuur ceremonies etc.
Tevens ben ik de gehele week heel veel in de natuur geweest om de heerlijke jaguar energie van de opleiding enigszins vast te houden. Veel wandelen, spelen met mijn geliefde hond, en mijn denkbeeldige jaguar “Fire” telkens naast me, op blote voeten door het bos en gras lopen, bewuste ademhalingsoefeningen, yoga, zitten mijmeren en gewoon genieten. Zowaar zonder oordeel, zeker niet in lijden, alles is veranderlijk (dus on-ge-hecht) als je goed om je heen kijkt en ik heb mijn leven op dat moment in schoonheid doorgebracht. Volledig in “slang” dus. Regelmatig een meditatie doen hoort daar ook bij en mezelf voorbereiden op de volle maan van afgelopen maandag. Met als gevolg dat ik heel veel droomde, over voorouders, earth-keepers, over gezond zijn en blijven, over mijn kracht innemen en mijn schaduwkanten transformeren in kracht.
Ik voelde letterlijk elke vezel in mijn lichaam tintelen en keihard werken om wat niet meer van mij was of mij niet meer bruikbaar is voor me te transformeren in kracht, zoals koorts kan doen. Het zelfhelende vermogen aanspreken, wensen en vertrouwen dat alles precies zo gebeurt en komt zoals het de bedoeling is en wat jij op dat moment nodig hebt. Body language waar ik niet omheen kon. En weet dat “the body never lies”, als je maar luistert dan hoor je ook wat je body je wenst te vertellen. Het voelde en voelt nog steeds als een ware detox, een reset van mijn lichaam. Ik ervaar de wereld om me heen ineens anders, zie en kijk anders, voel nog veel meer dan ik al deed en ik zit enorm in de vertraging. De snelheid waarmee ik voorheen altijd alles deed is er compleet uit, ik kan niet anders dan eerlijk toegeven dat dat een heerlijk gevoel is om dingen op het gemak, bijna in slow motion te ervaren en ook op dat tempo te reageren. Rustiger, bedachtzamer, met veel meer liefde, ik heb zelfs geen zin meer in suiker! En tot vorige week was ik af en toe flink aan het snoepen. Fitter, vrijer, openere geest, flexibeler lichaam, wonderen en magie bestaan echt! Nu ervoor zorgen dat ik dit kan vasthouden.


Maandag ochtend ben ik de aarde tekening gaan opruimen. Behalve wat blaadjes en gedroogde bloemetjes was er in de tekening weinig veranderd. Tot mijn oog ineens stuitte op een walnoot, zo ongeveer in het midden van de cirkel, en die walnoot lag er eerder echt nog niet!
‘De walnoot staat als symbool voor wijsheid, als je ze eet kun je versterkte gevoelens van liefde ervaren. En door zijn zachte kern die zich achter de harde schil verbergt, was de walnoot het zinnebeeld voor het wezenlijke dat zich achter uiterlijkheden verbergt’. Toeval bestaat niet! Hoe toepasselijk is dit na mijn verhaal?! In de walnoot kun je ook hersenen herkennen of terugzien, hetgeen kan impliceren dat ik toch nog veel met het ‘hoofd’ doe? Of….. je kunt in de walnoot ook darmen terug zien, het tweede brein. Je ‘onder-buik-gevoel”, hetgeen zou kunnen impliceren dat ik daar nóg meer op mag vertrouwen? Ook wetende dat de darmen staan voor het verwerken van emoties. In elk geval een prachtig cadeautje!

Walnoot

‘s Avonds tijdens volle maan (eigenlijk ‘s morgens al maar ik vind vuurtje stoken in de avond magischer) heb ik een vuur ceremonie gehouden in de stromende regen, met de drum onder een paraplu, jaguar “Fire” naast me en één voor één mijn brandbare schaduwkanten uit de aarde tekening aan het vuur gegeven om los te laten en te transformeren. De dag daarna is het de bedoeling dat je dan nog even de as gaat checken om te kijken wat er gebeurd is met alles wat je aan het vuur gegeven heb. Wonderlijk was alles volledig verteerd door het vuur, ondanks de stromende regen.

Ik ben benieuwd wat de komende tijd gaat brengen, energetisch in en met jaguar gerelateerde dingen bezig zijn op bewust en/of onbewust niveau. En ik kijk nu alweer uit naar de volgende opleidingsdagen, het Noorden en het Oosten. Het is in elk geval een prachtig cadeau dat ik mezelf gegeven heb, met dank en liefde voor Nanja, Peter en de sjamaan-sisters 🥰🙏🏽.

Verteerd

Aan wie heb jij je kracht af- of weg gegeven? Ben je er klaar voor om jouw kracht terug te vragen en te nemen?!

“Aantrekken”

Geen categorie, , , , ,
Blue Hunter full moon/ ‘Embracing the Unknown’

De nacht van volle maan, 31 oktober op 1 november, zit ik in mijn holletje voor mijn volle maan ritueel. Zoals zo vaak krijg ik dan ook weer de neiging om te schrijven. Ik ben in het holst van de nacht op mijn best, het heeft iets mystieks, voelt als leegte, heerlijk alleen, alles mag en kan maar niets moet. Zoiets, ken je dat gevoel?
De hele dag houdt het woord “aantrekken” me bezig, geen idee waardoor maar het is zo. Ik zal je mijn verhaal van vandaag vertellen waarom en in welke hoedanigheid het mij bezighoudt.

Vanmorgen toen ik opstond was de eerste vraag die in me opkwam ‘wat ga ik vandaag aantrekken?’ Het belooft mooi weer te weer worden, zonder regen. Yeah! Dan hoef ik niet lang na te denken, ik wil naar buiten in kleding die lekker makkelijk zit en sportief is. Hardloop broek, baby blauw (mijn lievelingskleur blauw -in allerlei tinten-) t-shirt en dezelfde kleur vest. Lekker voor als het nog fris is en als het zonnetje wat feller is dan kan het vest uit. Oja mijn haar! Dat moet ook nog, lekker makkelijk een staart. Ow ja mega uitgroei, een lockdown coupe, de kapper bellen in Nederland, want die in België moet haar deuren helaas (vooral voor haar en niet voor mijn haar) weer sluiten. En dat sluiten voor haar is vele malen dramatischer dan mijn haar met mega uitgroei. Ja, zo voel ik dat echt want sinds een hele tijd wil ik het mij niet meer aantrekken wat anderen van mij vinden of hoe ik eruit zie. Nu wil ik er wel verzorgd uit zien, maar met een “net out of bed look” durf ik ook gewoon de straat op, zeker als het waait (en dat doet het bij ons op het plateau in België nogal eens) want dan waait toch weer alles door elkaar.
Ik zeg regelmatig hardop tegen mijn kinderen ‘wat ze vinden moeten ze maar naar de politie brengen’, waar ik eigenlijk mee bedoel ‘trek het je niet aan’. Grappig is dat wel, want eigenlijk zeg ik dat vooral ook tegen mezelf om mezelf ervan te overtuigen dat het écht niets uitmaakt.

Ik wilde mij vandaag eens niet op het plateau laten uitwaaien en stapte met mijn geliefde hond in de auto om naar Kanne te rijden en van die kant de st Pietersberg te bewandelen. Een heerlijk gebied waar ook veel mensen wandelen die zich er niets van aantrekken en gewoon hun afval laten slingeren, maar dat ter zijde, alsof dat afval past in de natuur. We hebben de natuur te leen van deze aarde en wij zijn te gast, laten we de natuur dan respecteren en eren en ons dát aantrekken.
Terwijl ik de berg afreed luisterde ik naar de Belgische radio, zoals ik dat altijd doe. Liefst luister ik naar muziek en minder graag naar het geklets maar nu hoorde ik de zin ‘wie de schoen past, trekke hem aan’. Huh dacht ik, alweer het woord aantrekken, het achtervolgd me nogal zeker. Ik heb Belgische roots en als ik mensen Belgisch (Vlaams) hoor spreken, pas ik mijn accent als vanzelf ook een beetje aan, ook tijdens mijn schrijven merk ik. Enfin, de context van ‘aantrekken’ is telkens anders, hetgeen nog interessanter beloofd te worden. Hoeveel interpretaties en betekenissen kun je aan dit woord geven!

Het geklets of eigenlijk meer een discussie op de radio ging over gebeurtenissen waar al dan niet een schuldgevoel aan vastkleeft, of mensen die hetzelfde hebben meegemaakt van waaruit deze stelling voort kwam. Ik dacht ‘nou, die hoef ik niet aan te trekken, want dit gaat niet over mij, dus je mag je die schoen houden, dus zet de muziek maar aan’. Het dialoog ging toch nog even verder en werd mij het hoofdonderwerp eindelijk duidelijk. Het ging over ‘sexting’, want dat was onlangs fors in het Belgisch nieuws geweest. Nu raakte het onderwerp ‘sexting’ mij niet zo maar wel de eind zin: “ge moet het u niet zo aantrekken, het gaat voorbij gaan”. En dat vond ik wel een mooie afsluiting. Want het gaat immers altijd voorbij, hoe pijnlijk sommige ervaringen of zaken ook zijn, ze gaan voorbij.
Het maakte in elk geval iets los bij mij. Want in mijn leven zijn er vele thema’s geweest die ik mij teveel “aantrok”. Thema’s van anderen en dierbaren die ik tot mij nam, als ware het de mijne, en het mij dus bijna letterlijk “aantrok”. Thema’s met betrekking tot mezelf, die ik mij ten zeerste “aantrok”, zo erg dat het mij ziek maakte. Een opmerking van een ander die mij helemaal van slag maakte, me onzeker maakte en die mij terug spiegelde wat ik gedaan of gezegd had en met welke toon en dus zeer persoonlijk opnam. Dat voelde dan als een enorme fout, een falen waar ik me dan vreselijk voor geneerde, want ik had in mijn ogen een blunder gemaakte met als gevolg dat de sfeer ongemakkelijk werd. Als iemand mij negeerde, of boos op me werd (ook zonder ogenschijnlijke reden) of nooit meer iets van zich liet horen terwijl ik totaal geen idee had waardoor dit kwam of wat ik ‘fout’ gedaan had. Bij en na al deze gevallen draaide mijn hoofd overuren en ging ik altijd bij mezelf na wat ik fout gedaan of gezegd had. Ik zocht de oorzaak altijd bij mezelf en als ik twijfelde aan mezelf, dan zocht ik mijn vriendinnen op om mijn verhaal te doen en naar hun oordeel te luisteren of ik goed of fout was geweest. Een andere smaak was er niet, goed of fout, en fout was een drama want dat mocht niet. Kortom, ik twijfelde aan mezelf, was onzeker en voelde me dan schuldig en vervolgens nog onzekerder.

Wow, dacht ik, wat een repeterend patroon had ik om mezelf gek te maken! En moest vervolgens hard lachen, zo van de zijlijn klonk en leek het allemaal heel komisch, ik deed dit echt! Me alles zo (persoonlijk) aantrekken. Gelukkig kan ik nu om en met mezelf lachen en zie ik haarfijn in wat voor een patroon ik zat, doodvermoeiend en vooral erg destructief als je je alles altijd zo moet aantrekken. Maar het gaat over en altijd weer voorbij gaan, heerlijk! Weer een les geleerd, ik ga door voor de ijskast (“zeg Pierre, wat hebben wij vandaag gewonnen“, ken je die nog?!)!
Het heeft me bakken vol met energie gekost, overuren in mijn hersenpan zelfs. Een wonder dat ik zelden hoofdpijn heb van al dat ‘denken’. Ik was en gedroeg me altijd als de schuldige (en dus ook min of meer als slachtoffer), zat altijd in de verdediging en liet me hierdoor zelf klein en onzeker maken, heel verdrietig werd ik er zelfs van. Maar hallo! Dat deed ik allemaal zelf he, ik deed mezelf dit aan om de woorden van de ander op mezelf te betrekken en het me enorm aan te trekken.

Wat heerlijk dat ik tijdens die wandeling vanmorgen mocht constateren dat dit achter me ligt en het patroon ontrafeld is. (Het leuke is wel dat er vast en zeker een ander of nieuw patroon voor in de plaats is gekomen dat in de toekomende tijd ontrafeld mag gaan worden haha). Ik mag aantrekken wat ik wil, wanneer ik wil en hoe ik dat wil. Het mooie is dat er nóg vormen zijn van aantrekken, nl afstoten en aantrekken of door positief te denken kun je positieve dingen/gebeurtenissen/wensen aantrekken – de wet van de aantrekkingskracht-, of juist negatieve dingen aantrekken. Een bijzonder woord om de laatste dag van oktober 2020 mee door te brengen. In elk geval maakt het mij vandaag écht niet uit wat je van me vindt, wat je vindt mag je naar de politie brengen 😉.
Dit voelt als ‘vrijheid in de puurste vorm’.

Wat trek jij aan? Of liever gezegd wat “trek je uit” en laat je los?

Oordelen

Geen categorie, , ,

Vandaag werd ik getriggerd door schrijf coach Joey Brown. Ze stuurde al haar lezers een e-mail met de vraag of we het herkennen, dat dingen soms volledig tegelijk vallen. Dat je opstaat met dankbaarheid en positiviteit en naar mate de dag vordert er allerlei dingen gebeuren die zich afwisselen in positiviteit én in negativiteit. Soms overheerst het ene en soms het andere, en toch valt alles samen of achter elkaar. Daardoor krijgt je dag een hele andere wending als dat deze oorspronkelijk begon. Dat er een soort van onrust ontstaat en een niet (meer) weten in welke flow je zit.

Haar mail kwam als geroepen, want ik zat vandaag precies in zo’n modus. Ik stond vanmorgen, na mijn dagelijkse ademhalings- en yoga oefeningen, vrolijk op. Goed geluimd, een dankbaar gevoel dat ik een goede nachtrust gehad had en weer aan een mooie morgen kon beginnen. Ik trok mijn tennis kleding aan, want ik mocht mezelf, na 7 weken, eindelijk weer eens uitlaten. Lekker buiten bewegen en een poging wagen op de tennisbaan, na een hallux valgus operatie aan mijn voet 7 weken geleden. Al kan ik nog niet draaien of rennen met deze voet, “statisch” een balletje slaan zou me toch wel lukken? ‘Wel ja, een kleine poging Jansen, met liefde voor je voet, sprak ik mezelf toe.’ Na pak ‘m beet 35 jaar last gehad te hebben van die knobbel aan mijn voet, en de nodige lessen in zelf-liefde geleerd te hebben is me wel duidelijk geworden dat de milt meridiaan over deze knobbel loopt. De milt staat juist voor mild zijn voor jezelf, met liefde voor je zelf. En laat ik dat nou een groot deel van mijn liefde net niet gedaan hebben. Het was dan ook een geluk bij een ongeluk dat ik deze operatie mocht ondergaan en zien als een cadeautje voor mezelf, na wat lessen in zelf-liefde afgerond te hebben. De jarenlange pijn aan mijn voet mocht in 2020 getransformeerd worden naar liefde.

Nu ben ik ietwat afgeweken van waar ik over begon, de e-mail van Joey. Ik zal proberen bij de les te blijven, al geeft dit meteen mijn dag weer: van de hak op de tak. Gisteren avond startte dat van ‘de hak op de tak’ met allerlei nieuwsberichten, die ik overigens zoveel mogelijk probeer te omzeilen, over sluiting van de horeca en allerlei maatregelen die schrijnend zijn naar mijn oordeel. Waar ik het nu verder niet over wil hebben. Toch kwam na het potje tennis van vanmorgen een nieuwsbericht tot me van de andere kant van de grens met dito maatregelen. En ineens was het daar, de gedachte “toch niet weer hè?!” En de emotie van “beperking in ieders én mijn vrijheid”. Ik wilde er tijdens het gesprek met de tennis dames over mee praten en voluit mijn mening geven, maar ik bedacht me meteen weer voordat er een woord uit mijn mond kwam. Allerlei oordelen passeerden in gedachten de revue, alsmede emoties als onmacht, radeloosheid, machteloosheid, verontwaardiging, 2e wereld oorlog taferelen én irritatie. Warm en koud kreeg ik het er tegelijk van, en verdriet. Een hoos van negatieve energie vloog over me heen, ik slikte en dacht “wacht even, hier nu niet in meegaan, haal adem, diep adem en blaas die negatieve energie uit”. ‘Alles wat je aandacht geeft groeit en wil je dat die negatieve energie groeit? Nee! Dus focus je op wat anders Jansen, iets wat wel de aandacht verdient en mag groeien”. En daar liep ik vast, ik wist het even niet.

Thuis gekomen viel mijn oog meteen op de e-mail van Joey, ik las de e-mail en dacht “ik ga eerst even met de hond wandelen en dan trek ik me terug in mijn holletje om na een meditatie de leegte op te zoeken tussen die gevoelens en gedachten die allemaal tegelijk aanwezig zijn, opdat ik het antwoord wel zou gaan vinden bij mezelf”. Zo gedacht, zo gedaan. Mijn holletje staat in de tuin. Kachel aan, check. Kaarsen aan, check. Wierook aan, check. Groot glas gemberthee, check. Nieuwe maan vragen en lijst, check. Muziek aan, check. Schrijfblok en vulpen, check. Deken erbij, check. Alles klaar voor de meditatie. Na 20 minuten mediteren was ik rustig, relaxed en zette ik mijn vulpen op de schrijfblok met een punt als start om woorden neer te schrijven. Maar er gebeurde niets, er kwam geen woord, in tegenstelling tot andere keren. Huh?! Hmmm….nog een poging en ik bedenk wat ik ga schrijven, 30 zinnen staan op papier, maar dit is het niet denk ik. Het is bedacht, er is geen flow. Oké opnieuw, ik sluit mijn ogen en laat me weer even met de muziek meevoeren. Na 5 minuten doe ik mijn ogen open en zet weer een punt op de volgende bladzijde. En weer komt er niets, of toch? Ik bedenk wat anders, een ander begin als zojuist en vrolijk krijg ik een hele bladzijde vol. Maar ook nu stop ik, wat is dit? Dit is weer bedacht en komt niet vanzelf, oordeel ik. Het stroomt niet en je doet maar wat je hoofd zegt maar is dit werkelijk wat je te vertellen hebt? Nee toch?! Ik haal diep adem en doe dit een paar keer en dan valt mijn kwartje, mijn eigen-wijs-heid komt naar boven en die zegt: je oordeelt!

Ik oordeel over mijn huidige schrijfblokkade, ik oordeel over het nieuws en de inhoud van het nieuws, ik oordeel over wat anderen er al dan niet mee doen en ik oordeel over dat ik oordeel. Ondanks dat ik een mening en een visie heb op wat er in de wereld gebeurt, hoef ik er niets mee. Hoef ik hier niet over te oordelen, hoef ik geen kant te kiezen, hoef ik geen mening te geven, sterker nog ik hoef helemaal niets. Ik heb een keuze in hoe hiermee om te gaan. Net zoals ik een keuze heb om gezond te leven, al dan niet, heb ik een keuze om te gaan tennissen (hoe bevoorrecht ben ik wel niet! oh ik heb weer een oordeel). Ik heb een keuze om te bewegen, gezond te eten en een keuze om te zien wat er wél is, nu op dit moment, in positieve zin. Kortom ik kan elke dag opnieuw kiezen om in overvloed of tekorten te denken, in dankbaarheid of in ontevredenheid te leven. ‘Dus wat kies je Jansen, spreek ik mij kordaat en plechtig toe, wat gaat het worden?’ Nou ik weet het wel, ik kies ervoor om in dankbaarheid én tevredenheid te leven, in overvloed. ‘S morgens bij het opstaan, gedurende de dag en ‘s avonds bij het naar bed gaan, op deze manier worden alle narigheden die passeren een mooie les en blijf ik positief. Hierdoor krijg ik energie in plaats van dat negativiteit mij bakken met energie kosten. ‘Oh ja! zo simpel kan het zijn en zo simpel is het ook, je maakt het jezelf alleen maar onnodig moeilijk.’ Zo voer ik regelmatig een dialoog met mezelf, omdat het me helpt de dingen in een ander perspectief te zien. Makkelijk? Soms wel en soms een hele uitdaging, maar het werkt wel, voor mij.

Het oordelen over mezelf en mijn omgeving is wel een hot item de laatste weken. Sinds ik afgelopen september ben gestart met een opleiding sjamanisme, bij Nanja Cremers, waarin we de eerste kracht van het heelal behandeld en geleerd hebben, de slang, is het niet gek dat dit een hot item is. De slang, in de windrichting van het Zuiden, staat voor; zien in alle eerlijkheid, wonden omzetten in kracht, loslaten en de schoonheid leven op aarde. Mijn puzzelstukjes vallen in elkaar; ik zie in alle eerlijkheid dat ik oordeel. Is dit nodig? Nee, en wat gebeurt er als ik dat niet doe? Dan wordt alles rustiger en mooier, dan leef ik de schoonheid op deze aarde. Hoe voelt dat? VRIJ! Ik krijg meer innerlijke ruimte én meer adem en voel hierdoor vrijheid. Mag ik dus mijn patroon van oordelen loslaten? Heel graag, want het levert me rust en lucht op en geeft me vrijheid. Welke oude wonden zitten onder het geven van “oordelen”? Inperking of belemmering van vrijheid. Vrijheid van het mogen zijn wie ik ben en wil zijn met schaduw en lichte kant. Mogen deze wonden geheeld en getransformeerd worden? Ja, alsjeblieft! Wat heb je hiervoor nodig? MOED! Niet toevallig trok ik vandaag het kaartje “moed”, en snap nu meteen waar dit betrekking op heeft. Dankbaar voor mijn eigen-wijs-heid constateer ik dat ik weer een laagje afgepeld heb om ‘heel’ te worden. Alweer een jas heb afgeschud, zoals ook een slang dat eens in de zoveel tijd doet.

En ja, mijn geopereerde voet staat hier dan ook nog eens symbool voor, voor deze slang. Sinds de genezing voorspoedig loopt, vallen de vellen als vanzelf van mijn voet. De littekens zijn nog vers en dus zichtbaar en daarnaast komt er een veel zachter, roze baby velletje tevoorschijn. Hoe mooi is de natuur, in combinatie met innerlijke processen. Ze lopen volledig parallel. Het is herfst en de blaadjes vallen van de bomen en worden losgelaten en maken letterlijk plaats voor het nieuwe, waar eerst nog een winterse bezinningstijd tussen zit om zich dan ook daadwerkelijk te ont-poppen en te ont-kiemen.

Welke jas of laag mag jij nog loslaten? En welk prachtig “nieuw” vel mag hiervoor in de plaats komen? Waar oordeel jij over en waar komt dat vandaan?

“Ontkooien”

Geen categorie, , , , ,

Ik ben een dromer en droom over van alles. Je kunt het je niet gek genoeg bedenken; klein, groots, gedurende de dag, ‘s nachts, bewust en onbewust. En dan, als ik lang genoeg gedroomd heb, dan word ik “ doener”. Dan vat ik de “koe bij de horens” en ga “het” doen. Wat het ook is, met of zonder angst, ongeacht wat iemand ervan vindt, ik ga “het” DOEN.

Mijn naasten zeggen soms “je leeft niet in de realiteit”, “zou je dat wel doen?”, “is dat niet te hoog gegrepen”, “maar zo werkt de wereld niet” tot “laat haar maar in de waan”. Tal van goedbedoelde adviezen, oordelen en projecties van anderen krijg ik soms over me heen en pas als ze zien dat ik vastberaden doorzet, dan houdt het op.

Natuurlijk leg ik die kritieken en adviezen niet altijd zomaar naast me neer. Er zijn vele momenten dat ik denk: “hmmm misschien hebben ze wel gelijk”, “misschien moet ik dat niet doen”. Maar ook komt soms het ego stemmetje in mijn hoofd dat zegt: “en wie ben jij dan wel om om te zeggen en te vinden dat ik dat niet mag dromen en/of doen?!”
Maar wat zegt die droom of wens mij? Waar komt deze vandaan? Is het écht mogelijk en realistisch? Of is het een self-fulfilling prophecy?
En daar, juist op dat moment, gebeurt hét. De twijfel slaat toe en dus mijn eigen onzekerheid. Kan ik dat wel? Ben ik goed genoeg? Is dit wel voor mij weggelegd? Wat zullen anderen hiervan vinden?

Ik stap met 2 grote voeten, maatje 39, gevolgd door mijn lichaam en geest in mijn eigen gouden “kooi”. Ik doe de deur op slot en pak de tralies vast en denk heel hard en veel; “hoe kom ik hier in vredesnaam uit?!” tot het mij op de een of andere manier berust en denk “blijf hier maar zitten want hier is het veilig”. Hier kan niemand mij raken. En dus zit ik in de gouden “kooi” en start opnieuw met dromen, maar nu vanuit deze “kooi”. Dat goud bladdert na verloop van tijd af en wordt als vanzelf zwart.

Mijn dromen beginnen van daaruit telkens met: “hoe zou het zijn als…..”, “als ik dit of dat doe of heb dan…….”. Ik droom de prachtigste dromen, veilig vanuit mijn inmiddels zwarte “kooi”, waarbij ik dan ook nog eens een formidabel beeldend vermogen heb. Een soort van fotografisch geheugen, gecombineerd met een immens voorstellingsvermogen dat tijd en ruimte voorbij gaat. Ik kan me elke ruimte verbeelden, in perspectief en zelfs in de juiste maatvoering. Geef me een plattegrond en ik teken deze na. Ben ik ergens geweest, als is het 30 jaar geleden, dan kan ik me nog exact herinneren waar alles was en hoe het eruit zag.

Zo waan ik mij vandaag in een warm land, liggend aan het zwembad dat omgeven is van palmbomen bij een inlands afgelegen huis en toch dichtbij de kust. Het is warm, zo’n 25 graden, een blauwe hemel met een stralende zon en hier en daar een schapenwolk.
Ik lees een boek van Hans Peter Roel, inmiddels één van de vele boeken. Alleen bij dit boek kan ik mijn aandacht niet houden. Het lijkt alsof ik het eerder in een ander boek gelezen heb, een vergelijkbaar verhaal is. Ik dwaal af naar mijn eigen verhalen, ervaringen en herinneringen. Deze ervaringen en herinneringen kan ik mij, inclusief beeld en tekst, herinneren als de dag van gisteren. Het zijn er veel, ze komen allemaal tegelijk, door elkaar heen. Teveel om meteen op te schrijven. Ik leg het boek weg omdat mijn eigen verhalen mij overweldigen. Ik voel en ervaar onrust en dus pak ik een ander boek van Hans Peter Roel. “De ontkooiing”, ik ben er lang geleden in begonnen en heb het nooit uitgelezen. Blijkbaar was het toen het moment niet. Ik doe nog een poging.

Ik lees over de eigen gevangenis waarin velen van ons zichzelf plaatsen. Dingen doen omdat anderen die van ons verwachten, althans dat denken we. Dat de laatste jaren in het teken stonden van kennis vergaren en het hebben van kennis en voorbij gegaan werd aan wat we voelen, wat er écht toe doet. Dat er een omslagpunt aankomt naar voelen, creativiteit, kennis en ervaring delen en samen opdoen. Doen wat je het allerliefste doet, ongeacht of anderen vinden dat je er je boterham mee kunt verdienen al dan niet. Met voor mij een diep innerlijk weten dat als je dingen met toewijding, passie, authenticiteit en met liefde vanuit je hart doet, jouw missie of levensles deelt en overdraagt aan anderen en dienst doet aan het grotere geheel, dit vele malen belangrijker is dan al het geld in de wereld. En dat je er op die manier juist je boterham mee kunt verdienen.

Poeh, dat is nogal wat! Mijn gevoel zegt meteen dat dit (voor mij) waar is. Dat gedachtenkracht (positief/negatief) heel sterk is. Dat als je wens vanuit je hart congruent is met je gedachte (hoofd), je intentie zuiver is (oprecht en niet ten koste van anderen), je alles kan bewerkstelligen wat je wil. De voorwaarde is wel dat je, ongeacht tegenslag, met geduld altijd blijft geloven en kunt verbeelden dat dit ook écht gaat gebeuren. Vol vertrouwen.

Is dat eng? Ja héél eng! Ik lees dit, denk erover na en “bam” daar istie: een mega bal op mijn maag, een brok in mijn keel én ik ervaar nog meer onrust in mijn lichaam. Uit ervaring weet ik inmiddels dat het lichaam véél slimmer is dan de geest. “The body never lies”. Ik voel en onderzoek wat er gebeurt en er in me opkomt. ANGST met hoofdletters is mijn innerlijk antwoord. Het raakt me en het gevoel houdt aan, wordt uitvergroot zelfs. De “kooi” zit op slot en iemand heeft de sleutel weggehaald. Er is geen uitweg, wat is dit?!
Dan vallen de puzzelstukjes in elkaar. Ik roep namelijk al (tientallen) jaren dat ik een boek ga schrijven, maar ben er tot op heden nog steeds niet mee begonnen. Weliswaar heb ik 6 april jl. een start gemaakt met blogs schrijven, maar zijn de belemmerende overtuigingen, om het boek beginnen te schrijven, gebleven. Welke zijn dat dan? Het is een uitstel van executie om eraan te beginnen.

Mijn gevoel zegt dat het een combinatie van een roman en een leerzaam boek zou moeten worden. Deels autobiografisch, aangedikt met fictie en veel fantasie bezien vanuit de hilariteit. En op dat stukje autobiografisch stuit mijn angst. Durf ik ongezouten mijn verhalen op te tekenen (uiteraard met andere namen, tijden en plaatsen)? Heb ik hier wel tijd voor in mijn dagelijks leven? Kan ik dan nog wel rondkomen? Wat zullen anderen ervan vinden? Breng ik anderen niet in verlegenheid? Durf ik dit daadwerkelijk uit te spreken naar de buitenwereld? Hilarische momenten, aangedikt met fictie en fantasie met drama, hilariteit én gemaakte (en geleerd van) fouten. Daar smult toch iedereen van, toch? Of toch niet? Gaan “ze” me niet voor gek verklaren, nawijzen of gaan er überhaupt wel mensen mijn boek lezen? Lachend van leedvermaak. Of durf ik mijn hoofd rechtop te houden en oprecht te zeggen “ik ben blij dat ik jou als lezer heb blij gemaakt met leedvermaak, ik hoop dat je ervan genoten hebt!”

Wat zegt mij dit dan nu? Dat ik bang ben, dat het eng is, dat het moeilijk is en tegelijkertijd een ontzettende uitdaging is. Ik heb maar 2 keuzes, nl; 1. Lekker veilig blijven zitten in mijn zwarte “kooi” en vrolijk verder blijven dromen. 2. Mezelf “ontkooien“ en er helemaal voor gaan, ongeacht……… DOEN!

Ik weet mijn antwoord al, ik heb lang genoeg gedroomd en ik ga het gewoon doen!

Een combinatie van natuur-coachen (conform oude natuur wijsheden en rituelen om mensen terug te brengen naar hun eigen-wijs-heid), mindfulness en bewegen, in samenwerking en aanvullend met partners, én schrijven zie ik helemaal voor me. Ik heb er beeld en geluid bij en word heel blij van deze gedachte.

En jij, blijf jij in je kooi? Of ga je jezelf ook, op enig moment als de tijd rijp is, “ontkooien”?

Laat het me weten, ik ben heel benieuwd naar jouw verhaal.

“licht in de duisternis”

Geen categorie, , , ,

Enkele dagen geleden, op 3 augustus, was het volle maan. Het was exact 23:23 uur dat ik na mijn meditatie in de Spaanse avond zilte van nog ruim 28 graden een mooie ingeving kreeg voor mijn nieuwe blog. Het was letterlijk “het licht in de duisternis” dat mij hier naartoe leidde. Drukwerk zong al ooit een prachtig refrein “Oh middernach, schijn a lichie op mij” en Katrina and the waves zong “love shine a light”, hetgeen de wereld op dit moment heel hard nodig heeft. Nadat de woorden met het “licht in de duisternis” tot mij vielen en ik ze ook daadwerkelijk kon gaan opschrijven was het inmiddels middernacht, waarbij de maan fors omhoog geklommen was en het licht steeds feller werd. Zo ook mijn enthousiasme en onrust of noem het eerder het gevoel van iets te moeten creëren van mezelf. Het was een gevoel dat iets hier en nu moest gebeuren en dat niet met mijn hoofd te controleren viel. Nog niet vaak was het zó duidelijk dat ik moest schrijven.
Onder het maanlicht kon ik zo mijn woorden en zinnen vormgeven tot één geheel.

Het uur daarvoor had ik in seiza gezeten om te mediteren. Best een uitdaging voor mij om zolang in één houding stil te zitten, want normaal mediteer ik van 5 minuten tot een half uur. Na die tijd begint mijn “mind” mij af te leiden naar van alles en nog wat, of slaat de onrust toe om van alles nog te “moeten” doen. En soms, als ik helemaal op mijn rust ben, ik geen verwachtingen heb, er niets is dat écht moet van mezelf of er iemand op mij wacht, dan gaat het vanzelf. Zo was het deze avond dus, als vanzelf -al voelde ik mijn voeten niet meer- en was er geen stemmetje dat zei “auw dit doet pijn, houd hiermee op en ga wat anders doen”. Ik kon mij zonder moeite overgeven aan dat moment alleen oog in oog met de maan, in de stilte en duisternis. Ze scheen door mijn gesloten oogleden heen en gaf mij licht, in deze zilte duisternis.

Op het moment dat mijn meditatie voorbij was bewoog ik mijn lichaam en toen…….aaaahhhh wat een sensatie! Mijn voeten en onderbenen sliepen, tintelden. Je kent dat gevoel vast wel, je kan geen voet verzetten of het gevoel wordt nog sterker. Het is geen pijn en lekker is het ook niet. Sensationeel des te meer. Een collega van mij zei ooit “pijn is een sensatie en een vertrekpunt van groei”, als je zo kan denken op dat moment dan voelt het ook echt als een sensatie. Het bracht me naar mijn jeugd waarbij ik als kind vaker flink gekieteld werd in mijn zij of onder mijn voeten en het niet ophield en ik zo hard moest lachen en krioelen totdat ik er bijna buikpijn van kreeg en de tranen (van het lachen) over mijn wangen liepen van gekkigheid en lol en ik echt moest roepen “stop!”

Die nacht keek ik tijdens het schrijven vaker op naar de maan en haar prachtige magische licht, die steeds verder omhoog en opzij schoof aan de donkere hemel. Alles wat donker was, werd steeds meer verlicht. Ineens viel de opmerking van een heel dierbaar familielid van vorige week mij in. Ze zei tijdens een gesprek in de warme zon op een terrasje: “Als kind kon ik al geen licht verdragen en sloot ik de gordijnen, opdat er geen zonlicht door kon komen. Dat heb ik nu nog steeds, met het felle zonlicht kan ik niet anders dan een zonnebril dragen of mij terugtrekken in de duisternis”. De eerste vragen die er in mij opkwamen waren; “Welk licht in jou mag niet gezien worden?” En “wat is de reden dat je al heel wat jaren, als het ware, liever in de duisternis leeft dan in het licht?” Ik heb haar de vragen uiteindelijk ook gesteld en ze keek me verwonderd aan en zei: “tja dat weet ik eigenlijk niet, daar zal ik eens over nadenken.” Ik zei: “doe jezelf dat plezier eens en denk daarover na of nog beter probeer het eens te voelen, wat het kan zijn”. Ze glimlachte terug naar me en zei niets. Ik heb het bij haar gelaten. Al wens en gun ik haar mooie inzichten en licht in haar duisternis.

Ik heb haar die vragen gesteld omdat ik die vragen jaren geleden ook aan mezelf gesteld heb. Nu zie, voel en merk ik dat hoe ouder ik word hoe meer dingen van mezelf aan het licht komen of verlicht worden. Opdoemen uit de duisternis. Zowel negatieve dingen uit het verleden als positieve dingen en creativiteit waarvan ik wel wist dat ze ergens waren in de diepe duisternis van mezelf maar ik zelf nog niet zag. Dingen die tijd nodig hadden en hebben om onttrokken te worden aan de duisternis, dingen die er nu eindelijk mogen zijn van mezelf en die dus het felle maan en/of zonlicht kunnen verdragen en niet meer toegedekt hoeven te blijven.

Johan Cruyff zei ooit al: “je gaat het pas zien als je het doorhebt.”

En als ik er na een paar dagen over nadenk dan zie ik duidelijke gelijkenis met de natuur. De natuur kent vier jaargetijden en staan symbool voor onze eigen innerlijke processen. In de winter zit of staat alles in de duisternis, vindt er berusting plaats, zijn de dagen korter qua licht, is het vaak buiten kouder en trekken we ons terug naar binnen. Tijd om na te denken, te reflecteren of te voelen wat er het afgelopen jaar gespeeld heeft. Er zit ergens een zaadje onder de grond -in de duisternis- dat wellicht naar buiten wil komen, het licht wenst op te zoeken, noem het een droomzaadje. Als na de winter de tijd rijp is zal dit zaadje gaan ontkiemen op het moment dat het zaadje er klaar voor is. Het kruipt naar boven, op zoek naar het daglicht. Het steekt de kop boven de aarde om te kijken hoe het daarboven is. Het heeft een beschermende schil om zich heen want het is nog kwetsbaar en fragiel, het heeft meer tijd, licht, zelfvertrouwen en water nodig om verder te kunnen groeien. Ook als het in de lente al doorgegroeid is tot boven de grond, zal het zich nog steeds niet helemaal in vol ornaat laten zien. Het zal aftasten wat het wel kan laten zien en wanneer, totdat het er helemaal klaar voor is om verder te groeien en uiteindelijk helemaal open te gaan bloeien en zich helemaal durft te laten zien. Deze bloeiperiode valt meestal samen met de zomer, wanneer het zich van alle kanten durft te laten zien en staat te stralen vol zelfvertrouwen. Als de zomer voorbij is en de herfst in zicht is dan wordt er meestal geoogst van wat er eerder in het proces aan vooraf gegaan is en uiteindelijk zal het in de volle herfst haar bladeren verliezen en dingen gaan loslaten die niet meer dienen om zo de volgende cyclus van de natuur en het leven in te gaan.

Zo ondergaan we zelf, onze plannen en dromen allemaal de cycli van het “natuurlijke” leven. Vanaf het moment dat ik, jaren geleden door ervaringen en pijn, voor mezelf besloot dat ik écht op zoek ging naar mezelf, heb ik heel wat cycli doorlopen. Het duurde even of veel langer voordat ik écht kon groeien als mens en de persoon te worden die ik diep van binnen altijd al was. Veel dingen van mezelf bleven maar in die duisternis zitten. Meestal of vaak bleef het zaadje in de winter in de grond zitten en loste het terug op in de aarde en verdween het dus, om daarna in alle hevigheid weer terug te komen.  Dan dacht ik altijd “hé dit heb ik al gezien en meegemaakt, waarom gebeurt dit nu weer of is dit nu weer een issue?!” “Hier heb ik geen zin in” en dus stopte ik dat zaadje weer terug in de grond en stampte het nog eens aan, opdat ik dit niet nog eens hoefde mee te maken. Echter het zaadje moest gezien worden, zou doorleefd moeten worden om daadwerkelijk groei door te kunnen maken. Zie het, in de volksmond, als onkruid. Dat wieden we het liefst meteen weg, zodat we het niet hoeven te zien en alles ogenschijnlijk “mooi” en rustig blijft. Als het er niet is en we het niet zien, dan bestaat het ook niet. Dat heb ik me ook lange tijd voorgehouden en me achter verscholen. Totdat het niet meer anders kon dan het in het licht te zetten en het recht in de ogen te kijken. Soms met angst, soms met bluf en overmoed, met een lach en een traan met als resultaat steeds meer eenheid met mezelf te voelen en te ervaren. Alles wat er in mij zit, duisternis en licht, te accepteren en open te laten bloeien. Me niet meer schamen, minder voelen dan een ander (en zeker ook niet meer). Zwart en wit, yin en yang, vallen en opstaan, pijn en extase, verdriet en vreugde. Alles mag en kan.

Een coherente hartslag maakt mooie evenredige golfbewegingen, opgaande en neerwaartse bewegingen. Precies zoals het leven is. Als er één rechte streep op de hartslag monitor te zien is dan is het leven (helaas) over. Wat ik ermee wil zeggen of als tip wil geven, durf je leven te leven, durf op je gezicht te gaan weer op te staan en ervan te leren, durf je angst in de ogen te kijken en buiten je comfortzone te gaan. Vier het leven! Want is het cliché, het is maar kort en dan kun je het maar beter ten volste gedaan hebben dan veilig achter slot en grendel te blijven zodat je niets gebeuren zal……
Na vele jaren van vallen en opstaan, het licht en de duisternis af te wisselen, durf ik met zelfvertrouwen het leven tegemoet te gaan. Ik hang zelf de slingers op, alleen of samen met anderen en iedereen mag ervan vinden wat ie wil. Toen ik 40 werd stond er op mijn feestelijke uitnodiging “Life starts at 40!”, “Don’t stop me now (mijn lijflied van Queen)!” Ik ben nu 50 en groei en bloei nog steeds, life is on going en ik zing nog steeds luidkeels “don’t stop me now!”

Het is aan jou de keus en ik daag je ertoe uit. Durf jij jouw duisternis in het licht te zetten?

Dans van het leven

Geen categorie, ,
Muziek – herinnering

Wandelen of zitten in de natuur doe ik meestal in stilte.
Alleen al de combinatie van de natuur en stilte zorgen ervoor dat ik volledig tot rust kom. Ik ga rustiger ademhalen en ervaar dan het gevoel van “thuiskomen”. Lekker op je gemak zijn in alle tevredenheid met mezelf en mijn omgeving. Het gevoel dat alles goed is zoals het op dat moment is. Op die momenten vind ik het “vakje niets” in mijn hoofd. Een vakje zonder nadenken, waar niets is. Het vakje waar de man standaard mee uitgerust is en de vrouw (ik dus) wel eens jaloers op kon zijn in het verleden, omdat gemiddeld genomen vrouwen geen “vakje niets” hebben in hun hoofd. Bij vrouwen gaat het 24/7 door in het hoofd, maar dat ter zijde. Ik heb het mogen ontdekken, na veel oefening. Dat vakje niets, in de natuur, met stilte is een gevoel van volledige overgave aan wat er is in mij. Toch is er nog een moment waarmee ik een soortgelijk gevoel kan wekken, of beter gezegd waarmee ik mij in een andere wereld kan wanen. Een wereld die geweest is en waar ik deelgenoot van was. Mét beeld en geluid kan ik dat oproepen. De manier hiervoor is naar muziek luisteren. Niet gewoon horen maar door er écht naar te luisteren.

In stilte en in de natuur kun je ook écht luisteren, naar de geluiden van vogeltjes en andere dieren, de wind, de bomen én naar je innerlijke stem. En soms, hoor ik graag een andere stem in de vorm van muziek. Muziek of een bepaald nummer dat je hoort kan je emotie of je staat van zijn in een mum van tijd veranderen. Het kan je positief of negatief beïnvloeden. J e kan er energiek van worden, melancholisch, nostalgisch, opgewekt, treurig, kan motiverend werken en er kunnen herinneringen omhoog komen. Herinneringen in alle soorten en maten én tijden uit je verleden.

Ik kan me helemaal laten meevoeren door muziek en zomaar in een herinnering of droom belanden, of zelfs in een film die ik ooit zag. De combinatie van die muziek en de herinnering kan dan een emotie bij mij opwekken die mij terug doet voeren naar dat bepaald moment dat me in positieve of negatieve zin raakte.
Neem nou het nummer “I will survive” van Gloria Gaynor. Die tekst ken ik uit mijn hoofd en kan ik keihard (vals) meezingen en ben dan exact in dat moment ergens op de dansvloer van een disco in de Grote Straat van Valkenburg, samen met mijn handbal vriendinnen. Het is dan toevallig net uit met mijn vriendje, of een vriendje van één van de handbalvriendinnen, en dan schalt dit nummer uit de boxen. Ik voer dan een hele act op alsof ik dat ben in dat lied en er niets of niemand om mee heen bestaat. Al zorg ik er wel voor dat mijn vriendinnen niet ontkomen aan mijn act, die het intussen uitgieren van het lachen. Als de zin “you think I’d lay down and die, oh no not I” komt dan laat ik me op de dansvloeren alsof ik dood ga en spring daarna meteen weer op om vol zelfvertrouwen met hoofd in de lucht wel zal “survivallen”. Als het even tegenzit en ik hoor dit nummer, dan komt letterlijk de survivalmodus voorbij. Een soort van versnelde NLP oefening. Hilarische momenten.

Of die keer dat ik met mijn beste vriendin in het Mecc ben, bij een concert van een tribute to Abba. “Mama Mia, take a chance on me, the winner takes it all“. Ik ken ook deze teksten allemaal uit mijn hoofd en blèr ze één voor één mee. Terwijl mijn vriendin het blijkbaar bijna in haar broek doet van het lachen. Ik kijk haar vragend aan zo van “ennu is er wat? of mis ik iets?” Bij haar lopen dan inmiddels al de tranen van het lachen over haar wangen en zegt ze “Jansen, jij zingt vals!” We kijken elkaar aan en doen het dan allebei bijna in ons broek van het lachen. Zodra de lach weer een beetje in toom is en er weer een leuk nummer gespeeld wordt, ga ik toch vrolijk verder met meezingen, vals of niet. Ik ben blij, mijn vriendin is blij, lol! Vals zingen? Nou én?! “Thank you for the music”…….

Toen ik een jaar op 12 was ging ik elke dag met mijn geliefde buurmeisje om. Samen singeltjes draaien op haar of mijn kamer. De wanden volgeplakt met posters uit de popfoto, de popfoto lezen of van die romantische foto verhalen van haar zus. En ja hoor, ook daar zongen we hard mee met al die singeltjes en platen. Oefende hard om al die teksten uit ons hoofd te leren. Veelal muziek van the Jackson 5, Grease, Flashdance, songfestival liedjes, Barbara Streisand. Van alles passeerde de revue. Wat een tijden en wat een hoogstaande gesprekken op 12 jarig niveau :-).

Ik moet een jaar of 14 geweest zijn toen we elke week op vrijdag, na de handbaltraining, met het team naar de Geulhal fietsten in Valkenburg. Daar gingen we disco schaatsen. Nee niet op kunst schaatsen, dat was niet stoer genoeg, ijshockey schaatsen moesten het zijn. Echte Bauers en later Orbit, die ik nu nog heb. Grote rondes schaatsen, liefst zo hard mogelijk. Vooruit, achteruit, sprinten, remmen, uitdagen en flirten. Ja flirten met de jongens, alhoewel noem het eerder kijken. Ik was nogal verlegen, maar wel met een goed stel ogen in het hoofd. Met mijn ogen volgde ik ze dan, die leuke jongens en andersom botsten die jongens dan extra tegen je aan. En dan stond ik altijd mijn mannetje, want laten merken dat je er eentje leuk vond? Doodeng! En altijd aan het einde van de avond werd dat laatste nummer gespeeld: “Music was my first love” van John Miles. Dat was het hoogtepunt van de avond. In trance van de muziek zweefde ik dan als het ware over die ijsbaan. Kou, snelheid, bewegen in combinatie met dát nummer gaf me toen het ultieme gevoel van vrijheid.

Dan was er ook nog een triestig moment tijdens het Carnagala in de Polfermolen in Valkenburg. Op een gegeven moment wordt het nummer “ik leef niet meer voor jou” van Marco Borsato gespeeld. Op dat moment keek ik net naar een goede vriend van mij en zag hem ineenkrimpen. Dat nummer raakte hem tot op het bot. Ik voelde en zag zijn pijn en verdriet, hij lag toendertijd in scheiding helaas. Nog voor het nummer uitgespeeld was, was hij naar huis vertrokken. Zo zie je maar dat één muzieknummer ongekende emotie naar boven kan halen. Zelfs ík zal daar altijd aan terugdenken als ik dit nummer hoor, al was de emotie en pijn niet van mij.

Ook klassieke muziek is muziek die mij diep kan raken en mij hetzelfde gevoel kan geven van ultieme vrijheid en eenheid met de natuur kan geven. In vervoering dwalen door de tijd, ruimte, beelden en emotie. Als “Alice in Wonderland”. Vele wetenschappers hebben er al over geschreven dat klassieke muziek de creativiteit aanwakkert. Als een cliché kan ik dit beamen. telkens als ik drang voel om een verhaal van mij te schrijven, zet ik als vanzelf klassieke muziek op. Van Vivaldi, Beethoven, Bach, Chopin, Mozart, Händel tot Pachelbel. Met de paplepel ingegoten van thuis uit, was muziek evenzo belangrijk als sport. Ik leerde blokfluit spelen op de lagere school en vervolgens ook (klassiek) piano. Op zondagochtend speelde ik dan piano, terwijl mijn vader boven in zijn bed lag te luisteren en ontwaakte, ondanks dat ik nou niet echt een piano virtuoos was en ben. Dat was waarschijnlijk ook nog in de tijd dat ik een echte vroege vogel was. Het nummer “conquest of paradise” van Vangalis is wellicht meer “elektronische” muziek maar valt voor mij wel onder de noemer van klassieke muziek. Als ik mij krachtig voel of wíl voelen dan zet ik dat nummer op. Dat geeft me zoveel power, het gevoel van alles aan te kunnen in het leven. Een heel bijzondere energie om te ervaren.

Bepaalde nummers van Adéle, Barbare Streisand, Anastacia, Bonny Tyler, Cock Robin, Sting, Fleetwood Mac, Joe Cocker, Eric Clapton, Simply red en vele anderen, kunnen mij afwisselend nostalgisch of weemoedig, een tikkeltje melancholisch, emotioneel en/of verdrietig maken. Intens in de emotie doen kruipen of vallen zelfs. Ik heb wel eens van die dagen dat ik me bijna letterlijk terugtrek in mijn holletje, een boek lees of zit te peinzen, niemand nodig hoef te zien en dan naar muziek luister die deze nostalgische sfeer weergeeft. En in dat cocon zijnde kan het ook zomaar zijn dat de muziek mij uitnodigt tot dansen, midden in de woonkamer of buiten op het terras. Spaanse salsa, Enrique Iglesias, Tina Turner, Bryan Adams, Eros Ramazotti en nog veel meer “golden oldies” of jonge muziek waar ik dan de naam niet van weet.

En als er ergens, meestal op feestjes, het nummer “sultans of swing” van de Dire Straits wordt gespeeld of mijn lijflied “don’t stop me now” van Queen, dan ga ik helemaal los. Met lucht gitaar solo en alles erbij. Ik hoef geen druppel alcohol gehad te hebben om dan ongegeneerd op de tafel te gaan dansen, keihard (ja vals alweer) mee te zingen, gek te doen, rond te rennen op de teksten van deze prachtige muziek. Ik kan daar gewoonweg niet op stil blijven staan, of stil bij blijven zitten. Als ik auto rijd en één van deze nummers worden gespeeld dan reken maar dat mijn auto swingend over de weg gaat (binnen de lijnen van 1 rijbaan welteverstaan). Dire Straits en Queen is de basis van mijn muziek gehoor. Ik houd van vele soorten maar dit is de kers op de taart. GENIETEN met hoofdletters.

In mijn genoemde collectie tot nu toe zit ook de categorie “geile muziek”, ik moet er meteen bij grinniken. Ik zie je dit al lezen en wellicht rode oortjes zien krijgen of je denkt “nou nou weten we dat ook weer”. Gelukkig ben ik geen BN-er en staat dit morgen niet meteen in de krant of wordt het tegen me gebruikt op straat haha. Er zit blijkbaar nog steeds een stukje gêne op, ook bij mij merk ik. Past dit wel? Mag ik dit wel benoemen? Ja, ik mag het van mezelf. Het is tenslotte iets sensueels en seksueels dat, voor mij dan toch, het leven extra aangenaam maakt. Een natuurlijke behoefte en begeerte, net zoals écht lekker eten, als een goed gesprek met een overheerlijk glas wijn maar dan lichamelijk. Een uitwisseling van energie doe tot in elke vezel van je lichaam voelbaar is, een samensmelting als het ware. Er zijn mensen die zeggen dat ze in het algemeen (los van dit onderwerp) “niet voelen”, ik vraag me dan wel eens af of ze sensualiteit, intimiteit en seks wél voelen, want dan is het opgelost. Dan kun je wel voelen, al is dat dan weer geen garantie dat je hét “hoogtepunt” ook voelt. Bij geile muziek, onder mijn noemer, hangt het er in mijn beleving wel vanaf met wie je bent, hoe de situatie is, waar je bent om je over te geven aan de muziek die ertoe bijdraagt dat de sensualiteit opzweept en je je ook aan het “gevolg” kan overgeven…….. Wat mij betreft lenen een aantal Franse chansons zich hier wel voor, zoals o.a. “L’été Indien” of “avant de nous dire adieu”, sommige nummers van Carlos Santana, Dire Straits, Spaanse nummers……. Een anekdote laat ik wel achterwege, in verband met de wet op de privacy ;-). Enfin, een must die niet mag ontbreken.

Ter afsluiting wil ik je nog deelgenoot maken van nóg een mooi moment, uit de vele die ik al heb mogen meemaken.
Enkele jaren geleden was ik voor een Europees project (Social Inclusion through sport/MATCH) in Palermo/Sicilië. Afgevaardigden van enkele Europese landen met vrijwilligers voor een trainerscursus waar ik én afgevaardigde(voor Nederland) was én trainer/coach. Spanje, of naar hun eigen zeggen “Cataluna” was ook afgevaardigd. En op de voorlaatste trainingsdag sloten we de avond af met muziek en dans, met veel plezier dus. Bij de Spaanse delegatie zat een lange, mooie, donkere jongeman die het bekijken noemenswaardig was voor mij. Op een gegeven moment werd het nummer “I’m in love with the shape of you” gedraaid, er werd flink gedanst en de atletische jongeman ook, ik ben toen achter hem gaan dansen tijdens het refrein met de zin “I’m in love with your body”. De halve zaal lag dubbel van het lachen, want ja ik 45+ oudje stond zich belachelijk te maken achter een 20 jarige jongeman. Het werd gefilmd, de jongeman in kwestie had niets door, en later op de avond werd hem het filmpje getoond waarna ook hij in een deuk lag. Ik moest met rode oortjes bekennen dat ik van een donkere huid houd en hij een mooi lichaam had. Of hij er rode oortjes van kreeg kon ik door zijn donkere kleur niet zien, hoe voelde zich vereerd en ik een beetje gênant. Een klein beetje maar, want het was vooral hilarisch en iets wat we allemaal niet meer vergeten en met een big smile aan terug denken. Hoe mooi kan het leven zijn?!

Dit is de “dans van het leven!” Vreugde, gevoel, feeling alive, verdriet, weemoed, beauty, wegdromen, intens, kortom “ZIJN” in alle facetten.

Be-vrijdings-dag/Vrijheid

Geen categorie, , ,
Freedom is being YOU, without anyone’s permission

5/5/2020 Vandaag is het be-vrijdings-dag, 75 jaar geleden werden we be-vrijd door de geallieerden na jaren van oorlog en bittere ellende.
Vandaag, op deze dag, zijn we “bezet” door een andere vijand, nl. het corona/Covid-19 virus. We hebben momenteel allen restricties op onze vrijheid, een bijzondere stempel op deze moderne tijd. Een beperking in vrijheid? Of een vraag aan jou waar ik heel nieuwsgierig naar ben: “Waar wil jij be-vrijd van worden?” Nu je dan toch een beperkte vrijheid in gaan en staan ondervindt.

Hoe is dat voor mij en wat betekent het voor mij? Vrijheid is voor mij, naast gezondheid, het grootste goed dat ik als mens, in mijn leven ervaar. Vrijheid geeft mij een gevoel van oneindigheid, in de breedste zin des woords. Een positief gevoel welteverstaan. Het woord en de staat van zijn mbt vrijheid maakt me blij, geeft me het gevoel van écht te leven, te genieten, in een staat van “flow” te belanden, het gevoel van “niets moet en alles mag”, te zingen, te dansen en vooral mezelf te zijn.

Ik kan er een hele opsomming van maken en overal kun je ervoor of erachter zetten “hoe, wat, waar, wanneer” en laten opvolgen door elk werkwoord dat er is. Als voorbeeld, en nu in deze tijd voor mij nóg meer prominent aanwezig: “Ik “heb lief” wanneer ik dat wil, waar ik dat wil, hoe ik dat wil en met wat en wie ik dat wil of nodig heb om lief te hebben. En dat begint altijd bij mezelf en met mezelf. Dat is de kern van waar ik verder richting kan gaan geven aan een ander.

Nu ik dit zo schrijf, liggend met mijn schrijfblok op mijn picknick deken in het gras in de tuin met een glas water onder de blauwe hemel en de felle zon, valt het me op dat ik erbij lach, ik er blij van word en mijn hart warm wordt en een sprongetje maakt. Het valt me ook op dat het me raakt als ik het woord “vrijheid” hardop uitspreek. Ik denk aan wat er in de wereld gebeurt. Van wat er in het ene land “normaal” is en in het andere land “verboden” is. Vrijheid van meningsuiting, vrijheid in de keuze van liefde (homo/hetero/lesbisch), vrijheid op basis van huidskleur, geloof of sexe. Vrijheid om te kiezen waar je woont of wenst te leven, vrijheid in te kiezen of uit te vinden wie je bent. Vrijheid om te kiezen of je gevaccineerd wenst te worden al dan niet, om te kiezen wanneer je dood gaat. Vrijheid om te kiezen óf en welke studie of beroep je gaat doen. Vrijheid om al dan niet vegetarisch te eten, of je wel of niet wilt trouwen of zelfs een partner zou willen. Vrijheid om ja of nee tegen dingen te zeggen, te doen of te ervaren. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik besef, meer dan ooit tevoren, wat een bijzonder palet aan keuzes ik heb. Nu heeft iedereen altijd een keuze, of toch in elk geval een keuze hoe met dingen om te gaan, en dus ook met vrijheid.

In de loop der jaren heb ik, aan de levende lijve, mogen ervaren én leren wat vrijheid is voor mij en heb me letterlijk en figuurlijk “be-vrijd” van bepaalde dingen. Dat waren mijn be-vrijdings-dagen in mijn leven tot nu toe. Nee, ik had er niet één, er waren er zelfs meerdere……
Er was een tijd dat ik gevangen zat in mijn eigen web, mijn harnas als keurslijf. Een gouden kooi die ik mezelf had gecreëerd. De oorzaak hiervan lag bij het feit dat ik in mijn jongere jaren héél vaak gehoord had dat de dingen die ik deed áltijd veel beter konden, dat het nooit genoeg was. Dat er niemand naar mij omkeek, ik mij daarom niet geliefd voelde en mijn eigen boontjes moest zien te doppen, en ik me daardoor uiteindelijk (niet wetende) afgewezen en niet goed genoeg voelde. Onbewust ging ik mij hiernaar gedragen, ontketende een enorme bewijsdrang in mezelf naar de buitenwereld omdat ik hunkerde naar erkenning en aandacht, opdat ik mij eindelijk “goed genoeg” zou voelen.

Hierdoor stapte ik in de droom van een ander. Een eigen keuze die mij door niemand anders dan mezelf was opgelegd. Ik ging die droom mede faciliteren, deed alles in de hoop gezien te worden. Dat was niet goed genoeg, want die ander zag mij niet staan, dus ging ik nog meer mijn best doen en ongevraagd dingen doen. Ik zorgde dat ik alles wist wat ik moest weten, zorgde voor de ander en alles erom heen. Er hoefde maar iemand te piepen en ik stond klaar en regelde het zaakje en draaide mijn hand er niet voor om. Alles om die erkenning en liefde te krijgen waar ik naar verlangde. Ging het niet goedschiks, dan gedroeg ik me wel kwaadschiks als het me maar opleverde waar ik zo naar hunkerde. Gedesillusioneerd en compleet kapot, heel ver verwijderd van mezelf zakte ik langzamer zeker door de grond. Ik had geen puf of energie meer. Het werkte niet meer…… Ik kreeg geen lucht meer en was beroofd van mijn eigen vrijheid.

Daar zat ik dan, opgesloten in mijn eigen “gouden kooi”. Geen vrijheid, geen vreugde en geen energie. Ik dacht dat dit hét leven was: veel geven, hard werken, altijd klaar staan voor de ander, “niet lullen maar poetsen”, geld verdienen, een huis/auto kopen, meerdere keren op vakantie en dan de permissie om te genieten en bij terugkomst meteen weer verder bij waar ik gebleven was. Geven en hard werken om alles en iedereen te laten slagen. Niets was minder waar, ik was leeg en had geen energie meer want ik had mezelf gevangen gezet in iets wat niet goed voor mezelf was. Mijn lichaam had “stop” gezet en had me geen mooier en groter cadeau kunnen geven dan dat. Het opende mijn ogen, met vallen en opstaan, en gaf me uiteindelijk mijn eigen vrijheid terug. Mijn innerlijke vrijheid. Ik zag en voelde destijds voor het eerst dat ik hier zelf een keuze in had. Dat ik zelf de sleutel tot vrijheid bezat en niemand anders.

Elke dag opnieuw is vrijheid een keuze die onbeschrijflijk belangrijk voor me is.

Natuurlijk voel ik soms ook de irritatie en weerstand van de huidige vrijheidsbeperking mbt corona. De grens van België naar Nederland is dicht, is het ineens een privilege om in Nederland te mogen gaan werken. De leiders van verschillende landen (waaronder) Nederland, die de wetgeving willen aanpassen tijdens een crisis zoals we deze nu kennen, om beperkende vrijheidsmaatregelen te nemen. Daar krijg ik “jeuk” van en het gevoel van het nummer van (mijn lievelingsgroep) Queen: “I want to break free” om op de barricades te springen en hiertegen te vechten. 75 jaar geleden heeft Nederland gevochten voor vrijheid en zou dit nu zomaar inleveren en zichzelf overleveren aan “de overheid”?! Dat laat ik me op mijn 50e levensjaar niet gebeuren. Ik laat me door niemand “inperken” in wie ik wil zijn, ben, waar, wanneer en hoe. Uiteraard altijd in respect voor de ander. That’s the rebel in me.

De andere kant is dat ik mij juist, door al deze corona- maatregelen, vrij voel om te doen en laten wat ik wil, te zijn wie ik wil zijn en wat ik wil doen of juist niet wil doen. Ik prijs mij ziels gelukkig, vele dagen, thuis om uit te vinden wat ik ná de corona crisis wil en kan. Te genieten van wat er nu is, afstand nemen van de buitenwereld om in mijn cocon mezelf tegen te komen en om te kijken of het allemaal past. Wat ik wil, doe en ben ín alle vrijheid! Ik woon aan een doodlopende straat, nabij de natuur, en kan mij in een mooie tuin begeven om dit alles te her-ont-dekken, tezamen met een groot glas water, mijn lieve hond naast me, liggend in het gras, onder de blauwe hemel, onder het genot van wat wind en veel zon. Wat meer heb ik nodig om te kunnen groeien en bloeien?! Kijk naar de natuur: water, zon, wind om zaadjes te verplaatsen en te doen groeien en bloeien, de cirkel is rond. “out of control” Die wijsheid zat al in me. Hoe be-vrijdend is dat?

Hoe is dat voor jou? Wat raakt je en wat valt je op in jouw situatie? Welke antwoorden zoek jij op jouw vragen? Laat het me weten, wie weet in wat voor een inspirerend gesprek we belanden……..

Nature-Freedom-Heart

Knop van Dankbaarheid

Geen categorie, , ,
oud & nieuw
“circle of life”

De titel is de som van (bloem)knop in de natuur figuurlijk en letterlijk de “knop” indrukken van dankbaarheid. Dankbaarheid van wat er was – nu is – en zeker nog zal komen.

Door de huidige situatie van “blijf thuis”, start ik meestal mijn dag met de Wim Hof ademhaling, 1.6 km (Ki) hardlopen, gevolgd door yoga oefeningen en een meditatie of een work-out onder gezag van mijn dochter. Dit lukt me niet altijd omdat ik afwisselend de neiging heb tot onmiddellijke actie om bij te dragen aan de maatschappij waar ik mij verantwoordelijk voor voel (binnen in mezelf versus buiten mezelf) en de dag te laten komen zoals deze komt.

Vandaag ervoer ik een ontzettende drang om blootsvoets door de tuin te lopen en elk gewas, bloem, struik, plant of boom met liefde te aaien en aandacht te geven door het spreken tegen deze prachtige natuur met zinnen zoals; “wat ben je mooi, kom maar tot bloei, je kunt het, je mag er zijn tot aan laat je zien mooie bloem/plant/boom”. Iets wat ik in het verleden alleen maar zou denken – bang dat anderen mij gek zouden vinden- en nu vandaag gewoon durf op te schrijven zonder enig gevoel van gène omdat ik simpelweg deed wat mijn gevoel mij ingaf.

Enerzijds zag ik vandaag bijzonder mooie knoppen die neigen tot bloei, maar nog heel voorzichtig zijn in wat ze van zichzelf laten zien. Anderzijds ervoer ik bij het zien van al deze natuurlijke pracht en praal een enorme dankbaarheid. Een diep gevoel van eenheid met de knoppen, bloemen, planten en bomen, als zij het een waar geluk. Een tinteling in mijn buik als een vreugdesprong van een lammetje in de wei of als onze hond haar eten voorgezet krijgt , een verliefd gevoel ook wel. En tegelijkertijd voelde ik ook een brok in mijn keel, die ik als het ware, niet kon doorslikken en vast zat. Een gevoel van geraakt worden, dat mij liet terug gaan in de tijd en gedachten die voorbij kwamen.

Gebeurtenissen uit het verleden, zowel negatieve als positieve, die gelijk staan aan verdriet én geluk. Geraakt worden tot in de kern van je “zijn”, of is het “ziel?” Happend naar lucht dat het vuur aan dit heerlijke gevoel deed opwaaien, om vervolgens geblust te worden door water van tranen van verdriet en geluk tegelijkertijd. Om dan weer terug te landen, met beide voeten, op de aarde. Ik constateer daarna dat de cirkel rond is, alsook de natuur en het leven an sich. Ik smelt als sneeuw voor de zon en geef mezelf nog wat langer over aan dit gevoel van dankbaarheid en mijmer, nu zittend in het gras en kijkend in de verte met een brede glimlach.

Een brede glimlach vanwege het feit dat ik de letterlijke “knop” van dankbaarheid te pakken heb. Deze “knop” is mooier, groter en nadrukkelijker aanwezig dan elke andere dag dat mijn dankbaarheid voorbij komt. Het vervoert me dit keer figuurlijk naar een andere dimensie, een dimensie van een paradijs waarin alles vredig is en alles en iedereen elkaar nodig heeft en dankbaar is voor wie en wat hij/zij is en wat hem of haar gegeven is. Ik heb het dan niet over materie als wel over liefde geven en ontvangen, oprechtheid, loyaal zijn aan jezelf en de ander, dienstbaarheid, dankbaarheid, respect, acceptatie, uniciteit, authenticiteit, verwondering en (interne) vrijheid.

Deze knop laat me ook zien -zij het hypothetisch- dat als ik die struik, plant of boom met die knoppen en enkele bloem die zich al vertoont zou zijn, wat ik dan nodig heb. Het antwoord is heel simpel, nl: water en zon! Vervolgens vraag ik me als natuur-wezen af of ik dan afhankelijk ben van de erkenning die de buitenwereld me geeft om te kunnen bloeien. Ook dat antwoord is voor mij simpel te beantwoorden: NEEN, ik ben hiervan niet afhankelijk! Wat een opluchting geeft dat. Ik gedij het best bij het ontvangen van water en zon om te kunnen ont-wikkelen en bloeien en in ruil geef ik mijn “bloem” terug aan de natuur. Met liefde en dankbaarheid zullen de insecten zoals bijen en vlinders mijn stuifmeel tot zich nemen, verder geven opdat er nieuw leven kan ontstaan en de natuur zich voortplant. Of zelfs nieuwe producten zoals o.a. honing kan ontstaan waarbij er hordes insecten nodig zijn om samen, binnen een nauw en secuur proces, het product te kunnen bewerkstelligen. Hoe bijzonder is dat? Dat ook nu de cirkel rond is binnen de evolutie van de natuur.

De mensheid doet niet anders, als afgeleide van de natuur. Er is één groot verschil tussen de natuur en de mensheid. De natuur gaat haar gang zoals het gaat, gaat mee in de flow van de jaargetijden, weer en wind, maakt en neemt exact dat wat het nodig heeft. De mensheid is in de loop der tijd aan de natuur voorbij gegaan door vooral het “hoofd” te gebruiken en de slimheid die in dat mooie hoofd zit. Hierdoor kan de mensheid manipuleren, produceren wanneer men wenst, processen vertragen of versnellen -al naar gelang de mogelijkheden, vaak onder invloed van macht en geld- (be)heersen, controleren (vaak uit angst) en “geluk of bezit” kopen. De evolutie van de mens, waar ook ik onderdeel van ben.

Voor dit alles ben ik dankbaar, want achter elke keus en ervaring zit een les die ik heb mogen leren. Goed-schiks en vaak ook kwaad- schiks. I have been there. Te goeder trouw, telkens met een positieve intentie, waardoor ik nu en in de toekomst betere keuzes kan maken voor de natuur. De natuur die in mezelf zit alsook in die van een ieder van ons. Het kan niet anders dan dat ik daar dankbaar voor ben!

Hoe zit dat bij jou?!

“nature”

Na deze ochtend ervaring heb ik mezelf een uitdaging gegeven, om mijn schrijven -spelen met woorden- te combineren met dankbaarheid. Ik ga dit jaar, 2020, zoveel mogelijk mensen waar ik een enorme dankbaarheid bij en voor voel een brief schrijven om dit te uiten. Ik zal dit doen op de ouderwetse manier, met (vul)pen en papier én per post (mits ik het adres van de ontvanger kan achterhalen).

Eerste blogbericht

Beginnen

“Zelfs de langste reis start met één stap”

Beginnen

Vandaag viel mijn oog op een foto van mijn reis naar Tanzania in 2017. Op deze (bijgevoegde) foto stond de qoute: “Even the longest journey starts with one step”. Deze qoute bracht mij precies wat er vandaag nodig was om te beginnen. Want het woord beginnen is vandaag de som van “reis & stap”. Hoe mooi kan deze dag, 6 april 2020, beginnen?!

Beginnen aan een nieuwe dimensie, naast mijn coach-vak, nl. schrijven. Schrijven zat er bij mij al van jongs af aan in, ik kwam echter nooit verder dan dagboeken en brieven schrijven. Toch zat er een diepgewortelde wens om te schrijven, ergens diep van binnen, maar ik kwam er niet bij……

Afgelopen weekend, tijdens een online schrijf retraite o.l.v. Joey Brown en samen met bijzondere mede-schrijvers, kwamen mijn belemmerende overtuigingen aan het daglicht die mij weerhielden van beginnen met schrijven.

Het schrijven lag ergens op een zolderkamer in een doos vol met stof én belemmerende overtuigingen. Eens die belemmerende overtuigingen in de ogen gekeken te hebben, ze tot me genomen te hebben, ze te hebben erkend én gevoeld te hebben, viel de zon door het raam op mijn schrijfblok. Zo viel letterlijk het licht op mijn schrijfblok.

Een glimlach verscheen op mijn gezicht en ik wist meteen “dit is het moment!” gevolgd door “hier is je kans”, grijp deze kans en sluit wat je gevonden hebt in je hart!

Mijn hart en hele lichaam werd warm van geluk, een tinteling door mijn gehele lichaam volgde alsof mijn hart wilde spreken of zelfs wilde schreeuwen: “Kaatje, gá beginnen, laat je hart spreken en de woorden zullen vanzelf volgen!”