De titel is de som van (bloem)knop in de natuur figuurlijk en letterlijk de “knop” indrukken van dankbaarheid. Dankbaarheid van wat er was – nu is – en zeker nog zal komen.

Door de huidige situatie van “blijf thuis”, start ik meestal mijn dag met de Wim Hof ademhaling, 1.6 km (Ki) hardlopen, gevolgd door yoga oefeningen en een meditatie of een work-out onder gezag van mijn dochter. Dit lukt me niet altijd omdat ik afwisselend de neiging heb tot onmiddellijke actie om bij te dragen aan de maatschappij waar ik mij verantwoordelijk voor voel (binnen in mezelf versus buiten mezelf) en de dag te laten komen zoals deze komt.

Vandaag ervoer ik een ontzettende drang om blootsvoets door de tuin te lopen en elk gewas, bloem, struik, plant of boom met liefde te aaien en aandacht te geven door het spreken tegen deze prachtige natuur met zinnen zoals; “wat ben je mooi, kom maar tot bloei, je kunt het, je mag er zijn tot aan laat je zien mooie bloem/plant/boom”. Iets wat ik in het verleden alleen maar zou denken – bang dat anderen mij gek zouden vinden- en nu vandaag gewoon durf op te schrijven zonder enig gevoel van gène omdat ik simpelweg deed wat mijn gevoel mij ingaf.

Enerzijds zag ik vandaag bijzonder mooie knoppen die neigen tot bloei, maar nog heel voorzichtig zijn in wat ze van zichzelf laten zien. Anderzijds ervoer ik bij het zien van al deze natuurlijke pracht en praal een enorme dankbaarheid. Een diep gevoel van eenheid met de knoppen, bloemen, planten en bomen, als zij het een waar geluk. Een tinteling in mijn buik als een vreugdesprong van een lammetje in de wei of als onze hond haar eten voorgezet krijgt , een verliefd gevoel ook wel. En tegelijkertijd voelde ik ook een brok in mijn keel, die ik als het ware, niet kon doorslikken en vast zat. Een gevoel van geraakt worden, dat mij liet terug gaan in de tijd en gedachten die voorbij kwamen.

Gebeurtenissen uit het verleden, zowel negatieve als positieve, die gelijk staan aan verdriet én geluk. Geraakt worden tot in de kern van je “zijn”, of is het “ziel?” Happend naar lucht dat het vuur aan dit heerlijke gevoel deed opwaaien, om vervolgens geblust te worden door water van tranen van verdriet en geluk tegelijkertijd. Om dan weer terug te landen, met beide voeten, op de aarde. Ik constateer daarna dat de cirkel rond is, alsook de natuur en het leven an sich. Ik smelt als sneeuw voor de zon en geef mezelf nog wat langer over aan dit gevoel van dankbaarheid en mijmer, nu zittend in het gras en kijkend in de verte met een brede glimlach.

Een brede glimlach vanwege het feit dat ik de letterlijke “knop” van dankbaarheid te pakken heb. Deze “knop” is mooier, groter en nadrukkelijker aanwezig dan elke andere dag dat mijn dankbaarheid voorbij komt. Het vervoert me dit keer figuurlijk naar een andere dimensie, een dimensie van een paradijs waarin alles vredig is en alles en iedereen elkaar nodig heeft en dankbaar is voor wie en wat hij/zij is en wat hem of haar gegeven is. Ik heb het dan niet over materie als wel over liefde geven en ontvangen, oprechtheid, loyaal zijn aan jezelf en de ander, dienstbaarheid, dankbaarheid, respect, acceptatie, uniciteit, authenticiteit, verwondering en (interne) vrijheid.

Deze knop laat me ook zien -zij het hypothetisch- dat als ik die struik, plant of boom met die knoppen en enkele bloem die zich al vertoont zou zijn, wat ik dan nodig heb. Het antwoord is heel simpel, nl: water en zon! Vervolgens vraag ik me als natuur-wezen af of ik dan afhankelijk ben van de erkenning die de buitenwereld me geeft om te kunnen bloeien. Ook dat antwoord is voor mij simpel te beantwoorden: NEEN, ik ben hiervan niet afhankelijk! Wat een opluchting geeft dat. Ik gedij het best bij het ontvangen van water en zon om te kunnen ont-wikkelen en bloeien en in ruil geef ik mijn “bloem” terug aan de natuur. Met liefde en dankbaarheid zullen de insecten zoals bijen en vlinders mijn stuifmeel tot zich nemen, verder geven opdat er nieuw leven kan ontstaan en de natuur zich voortplant. Of zelfs nieuwe producten zoals o.a. honing kan ontstaan waarbij er hordes insecten nodig zijn om samen, binnen een nauw en secuur proces, het product te kunnen bewerkstelligen. Hoe bijzonder is dat? Dat ook nu de cirkel rond is binnen de evolutie van de natuur.

De mensheid doet niet anders, als afgeleide van de natuur. Er is één groot verschil tussen de natuur en de mensheid. De natuur gaat haar gang zoals het gaat, gaat mee in de flow van de jaargetijden, weer en wind, maakt en neemt exact dat wat het nodig heeft. De mensheid is in de loop der tijd aan de natuur voorbij gegaan door vooral het “hoofd” te gebruiken en de slimheid die in dat mooie hoofd zit. Hierdoor kan de mensheid manipuleren, produceren wanneer men wenst, processen vertragen of versnellen -al naar gelang de mogelijkheden, vaak onder invloed van macht en geld- (be)heersen, controleren (vaak uit angst) en “geluk of bezit” kopen. De evolutie van de mens, waar ook ik onderdeel van ben.

Voor dit alles ben ik dankbaar, want achter elke keus en ervaring zit een les die ik heb mogen leren. Goed-schiks en vaak ook kwaad- schiks. I have been there. Te goeder trouw, telkens met een positieve intentie, waardoor ik nu en in de toekomst betere keuzes kan maken voor de natuur. De natuur die in mezelf zit alsook in die van een ieder van ons. Het kan niet anders dan dat ik daar dankbaar voor ben!

Hoe zit dat bij jou?!

Na deze ochtend ervaring heb ik mezelf een uitdaging gegeven, om mijn schrijven -spelen met woorden- te combineren met dankbaarheid. Ik ga dit jaar, 2020, zoveel mogelijk mensen waar ik een enorme dankbaarheid bij en voor voel een brief schrijven om dit te uiten. Ik zal dit doen op de ouderwetse manier, met (vul)pen en papier én per post (mits ik het adres van de ontvanger kan achterhalen).