Wandelen of zitten in de natuur doe ik meestal in stilte.
Alleen al de combinatie van de natuur en stilte zorgen ervoor dat ik volledig tot rust kom. Ik ga rustiger ademhalen en ervaar dan het gevoel van “thuiskomen”. Lekker op je gemak zijn in alle tevredenheid met mezelf en mijn omgeving. Het gevoel dat alles goed is zoals het op dat moment is. Op die momenten vind ik het “vakje niets” in mijn hoofd. Een vakje zonder nadenken, waar niets is. Het vakje waar de man standaard mee uitgerust is en de vrouw (ik dus) wel eens jaloers op kon zijn in het verleden, omdat gemiddeld genomen vrouwen geen “vakje niets” hebben in hun hoofd. Bij vrouwen gaat het 24/7 door in het hoofd, maar dat ter zijde. Ik heb het mogen ontdekken, na veel oefening. Dat vakje niets, in de natuur, met stilte is een gevoel van volledige overgave aan wat er is in mij. Toch is er nog een moment waarmee ik een soortgelijk gevoel kan wekken, of beter gezegd waarmee ik mij in een andere wereld kan wanen. Een wereld die geweest is en waar ik deelgenoot van was. Mét beeld en geluid kan ik dat oproepen. De manier hiervoor is naar muziek luisteren. Niet gewoon horen maar door er écht naar te luisteren.

In stilte en in de natuur kun je ook écht luisteren, naar de geluiden van vogeltjes en andere dieren, de wind, de bomen én naar je innerlijke stem. En soms, hoor ik graag een andere stem in de vorm van muziek. Muziek of een bepaald nummer dat je hoort kan je emotie of je staat van zijn in een mum van tijd veranderen. Het kan je positief of negatief beïnvloeden. J e kan er energiek van worden, melancholisch, nostalgisch, opgewekt, treurig, kan motiverend werken en er kunnen herinneringen omhoog komen. Herinneringen in alle soorten en maten én tijden uit je verleden.

Ik kan me helemaal laten meevoeren door muziek en zomaar in een herinnering of droom belanden, of zelfs in een film die ik ooit zag. De combinatie van die muziek en de herinnering kan dan een emotie bij mij opwekken die mij terug doet voeren naar dat bepaald moment dat me in positieve of negatieve zin raakte.
Neem nou het nummer “I will survive” van Gloria Gaynor. Die tekst ken ik uit mijn hoofd en kan ik keihard (vals) meezingen en ben dan exact in dat moment ergens op de dansvloer van een disco in de Grote Straat van Valkenburg, samen met mijn handbal vriendinnen. Het is dan toevallig net uit met mijn vriendje, of een vriendje van één van de handbalvriendinnen, en dan schalt dit nummer uit de boxen. Ik voer dan een hele act op alsof ik dat ben in dat lied en er niets of niemand om mee heen bestaat. Al zorg ik er wel voor dat mijn vriendinnen niet ontkomen aan mijn act, die het intussen uitgieren van het lachen. Als de zin “you think I’d lay down and die, oh no not I” komt dan laat ik me op de dansvloeren alsof ik dood ga en spring daarna meteen weer op om vol zelfvertrouwen met hoofd in de lucht wel zal “survivallen”. Als het even tegenzit en ik hoor dit nummer, dan komt letterlijk de survivalmodus voorbij. Een soort van versnelde NLP oefening. Hilarische momenten.

Of die keer dat ik met mijn beste vriendin in het Mecc ben, bij een concert van een tribute to Abba. “Mama Mia, take a chance on me, the winner takes it all“. Ik ken ook deze teksten allemaal uit mijn hoofd en blèr ze één voor één mee. Terwijl mijn vriendin het blijkbaar bijna in haar broek doet van het lachen. Ik kijk haar vragend aan zo van “ennu is er wat? of mis ik iets?” Bij haar lopen dan inmiddels al de tranen van het lachen over haar wangen en zegt ze “Jansen, jij zingt vals!” We kijken elkaar aan en doen het dan allebei bijna in ons broek van het lachen. Zodra de lach weer een beetje in toom is en er weer een leuk nummer gespeeld wordt, ga ik toch vrolijk verder met meezingen, vals of niet. Ik ben blij, mijn vriendin is blij, lol! Vals zingen? Nou én?! “Thank you for the music”…….

Toen ik een jaar op 12 was ging ik elke dag met mijn geliefde buurmeisje om. Samen singeltjes draaien op haar of mijn kamer. De wanden volgeplakt met posters uit de popfoto, de popfoto lezen of van die romantische foto verhalen van haar zus. En ja hoor, ook daar zongen we hard mee met al die singeltjes en platen. Oefende hard om al die teksten uit ons hoofd te leren. Veelal muziek van the Jackson 5, Grease, Flashdance, songfestival liedjes, Barbara Streisand. Van alles passeerde de revue. Wat een tijden en wat een hoogstaande gesprekken op 12 jarig niveau :-).

Ik moet een jaar of 14 geweest zijn toen we elke week op vrijdag, na de handbaltraining, met het team naar de Geulhal fietsten in Valkenburg. Daar gingen we disco schaatsen. Nee niet op kunst schaatsen, dat was niet stoer genoeg, ijshockey schaatsen moesten het zijn. Echte Bauers en later Orbit, die ik nu nog heb. Grote rondes schaatsen, liefst zo hard mogelijk. Vooruit, achteruit, sprinten, remmen, uitdagen en flirten. Ja flirten met de jongens, alhoewel noem het eerder kijken. Ik was nogal verlegen, maar wel met een goed stel ogen in het hoofd. Met mijn ogen volgde ik ze dan, die leuke jongens en andersom botsten die jongens dan extra tegen je aan. En dan stond ik altijd mijn mannetje, want laten merken dat je er eentje leuk vond? Doodeng! En altijd aan het einde van de avond werd dat laatste nummer gespeeld: “Music was my first love” van John Miles. Dat was het hoogtepunt van de avond. In trance van de muziek zweefde ik dan als het ware over die ijsbaan. Kou, snelheid, bewegen in combinatie met dát nummer gaf me toen het ultieme gevoel van vrijheid.

Dan was er ook nog een triestig moment tijdens het Carnagala in de Polfermolen in Valkenburg. Op een gegeven moment wordt het nummer “ik leef niet meer voor jou” van Marco Borsato gespeeld. Op dat moment keek ik net naar een goede vriend van mij en zag hem ineenkrimpen. Dat nummer raakte hem tot op het bot. Ik voelde en zag zijn pijn en verdriet, hij lag toendertijd in scheiding helaas. Nog voor het nummer uitgespeeld was, was hij naar huis vertrokken. Zo zie je maar dat één muzieknummer ongekende emotie naar boven kan halen. Zelfs ík zal daar altijd aan terugdenken als ik dit nummer hoor, al was de emotie en pijn niet van mij.

Ook klassieke muziek is muziek die mij diep kan raken en mij hetzelfde gevoel kan geven van ultieme vrijheid en eenheid met de natuur kan geven. In vervoering dwalen door de tijd, ruimte, beelden en emotie. Als “Alice in Wonderland”. Vele wetenschappers hebben er al over geschreven dat klassieke muziek de creativiteit aanwakkert. Als een cliché kan ik dit beamen. telkens als ik drang voel om een verhaal van mij te schrijven, zet ik als vanzelf klassieke muziek op. Van Vivaldi, Beethoven, Bach, Chopin, Mozart, Händel tot Pachelbel. Met de paplepel ingegoten van thuis uit, was muziek evenzo belangrijk als sport. Ik leerde blokfluit spelen op de lagere school en vervolgens ook (klassiek) piano. Op zondagochtend speelde ik dan piano, terwijl mijn vader boven in zijn bed lag te luisteren en ontwaakte, ondanks dat ik nou niet echt een piano virtuoos was en ben. Dat was waarschijnlijk ook nog in de tijd dat ik een echte vroege vogel was. Het nummer “conquest of paradise” van Vangalis is wellicht meer “elektronische” muziek maar valt voor mij wel onder de noemer van klassieke muziek. Als ik mij krachtig voel of wíl voelen dan zet ik dat nummer op. Dat geeft me zoveel power, het gevoel van alles aan te kunnen in het leven. Een heel bijzondere energie om te ervaren.

Bepaalde nummers van Adéle, Barbare Streisand, Anastacia, Bonny Tyler, Cock Robin, Sting, Fleetwood Mac, Joe Cocker, Eric Clapton, Simply red en vele anderen, kunnen mij afwisselend nostalgisch of weemoedig, een tikkeltje melancholisch, emotioneel en/of verdrietig maken. Intens in de emotie doen kruipen of vallen zelfs. Ik heb wel eens van die dagen dat ik me bijna letterlijk terugtrek in mijn holletje, een boek lees of zit te peinzen, niemand nodig hoef te zien en dan naar muziek luister die deze nostalgische sfeer weergeeft. En in dat cocon zijnde kan het ook zomaar zijn dat de muziek mij uitnodigt tot dansen, midden in de woonkamer of buiten op het terras. Spaanse salsa, Enrique Iglesias, Tina Turner, Bryan Adams, Eros Ramazotti en nog veel meer “golden oldies” of jonge muziek waar ik dan de naam niet van weet.

En als er ergens, meestal op feestjes, het nummer “sultans of swing” van de Dire Straits wordt gespeeld of mijn lijflied “don’t stop me now” van Queen, dan ga ik helemaal los. Met lucht gitaar solo en alles erbij. Ik hoef geen druppel alcohol gehad te hebben om dan ongegeneerd op de tafel te gaan dansen, keihard (ja vals alweer) mee te zingen, gek te doen, rond te rennen op de teksten van deze prachtige muziek. Ik kan daar gewoonweg niet op stil blijven staan, of stil bij blijven zitten. Als ik auto rijd en één van deze nummers worden gespeeld dan reken maar dat mijn auto swingend over de weg gaat (binnen de lijnen van 1 rijbaan welteverstaan). Dire Straits en Queen is de basis van mijn muziek gehoor. Ik houd van vele soorten maar dit is de kers op de taart. GENIETEN met hoofdletters.

In mijn genoemde collectie tot nu toe zit ook de categorie “geile muziek”, ik moet er meteen bij grinniken. Ik zie je dit al lezen en wellicht rode oortjes zien krijgen of je denkt “nou nou weten we dat ook weer”. Gelukkig ben ik geen BN-er en staat dit morgen niet meteen in de krant of wordt het tegen me gebruikt op straat haha. Er zit blijkbaar nog steeds een stukje gêne op, ook bij mij merk ik. Past dit wel? Mag ik dit wel benoemen? Ja, ik mag het van mezelf. Het is tenslotte iets sensueels en seksueels dat, voor mij dan toch, het leven extra aangenaam maakt. Een natuurlijke behoefte en begeerte, net zoals écht lekker eten, als een goed gesprek met een overheerlijk glas wijn maar dan lichamelijk. Een uitwisseling van energie doe tot in elke vezel van je lichaam voelbaar is, een samensmelting als het ware. Er zijn mensen die zeggen dat ze in het algemeen (los van dit onderwerp) “niet voelen”, ik vraag me dan wel eens af of ze sensualiteit, intimiteit en seks wél voelen, want dan is het opgelost. Dan kun je wel voelen, al is dat dan weer geen garantie dat je hét “hoogtepunt” ook voelt. Bij geile muziek, onder mijn noemer, hangt het er in mijn beleving wel vanaf met wie je bent, hoe de situatie is, waar je bent om je over te geven aan de muziek die ertoe bijdraagt dat de sensualiteit opzweept en je je ook aan het “gevolg” kan overgeven…….. Wat mij betreft lenen een aantal Franse chansons zich hier wel voor, zoals o.a. “L’été Indien” of “avant de nous dire adieu”, sommige nummers van Carlos Santana, Dire Straits, Spaanse nummers……. Een anekdote laat ik wel achterwege, in verband met de wet op de privacy ;-). Enfin, een must die niet mag ontbreken.

Ter afsluiting wil ik je nog deelgenoot maken van nóg een mooi moment, uit de vele die ik al heb mogen meemaken.
Enkele jaren geleden was ik voor een Europees project (Social Inclusion through sport/MATCH) in Palermo/Sicilië. Afgevaardigden van enkele Europese landen met vrijwilligers voor een trainerscursus waar ik én afgevaardigde(voor Nederland) was én trainer/coach. Spanje, of naar hun eigen zeggen “Cataluna” was ook afgevaardigd. En op de voorlaatste trainingsdag sloten we de avond af met muziek en dans, met veel plezier dus. Bij de Spaanse delegatie zat een lange, mooie, donkere jongeman die het bekijken noemenswaardig was voor mij. Op een gegeven moment werd het nummer “I’m in love with the shape of you” gedraaid, er werd flink gedanst en de atletische jongeman ook, ik ben toen achter hem gaan dansen tijdens het refrein met de zin “I’m in love with your body”. De halve zaal lag dubbel van het lachen, want ja ik 45+ oudje stond zich belachelijk te maken achter een 20 jarige jongeman. Het werd gefilmd, de jongeman in kwestie had niets door, en later op de avond werd hem het filmpje getoond waarna ook hij in een deuk lag. Ik moest met rode oortjes bekennen dat ik van een donkere huid houd en hij een mooi lichaam had. Of hij er rode oortjes van kreeg kon ik door zijn donkere kleur niet zien, hoe voelde zich vereerd en ik een beetje gênant. Een klein beetje maar, want het was vooral hilarisch en iets wat we allemaal niet meer vergeten en met een big smile aan terug denken. Hoe mooi kan het leven zijn?!

Dit is de “dans van het leven!” Vreugde, gevoel, feeling alive, verdriet, weemoed, beauty, wegdromen, intens, kortom “ZIJN” in alle facetten.