Enkele dagen geleden, op 3 augustus, was het volle maan. Het was exact 23:23 uur dat ik na mijn meditatie in de Spaanse avond zilte van nog ruim 28 graden een mooie ingeving kreeg voor mijn nieuwe blog. Het was letterlijk “het licht in de duisternis” dat mij hier naartoe leidde. Drukwerk zong al ooit een prachtig refrein “Oh middernach, schijn a lichie op mij” en Katrina and the waves zong “love shine a light”, hetgeen de wereld op dit moment heel hard nodig heeft. Nadat de woorden met het “licht in de duisternis” tot mij vielen en ik ze ook daadwerkelijk kon gaan opschrijven was het inmiddels middernacht, waarbij de maan fors omhoog geklommen was en het licht steeds feller werd. Zo ook mijn enthousiasme en onrust of noem het eerder het gevoel van iets te moeten creëren van mezelf. Het was een gevoel dat iets hier en nu moest gebeuren en dat niet met mijn hoofd te controleren viel. Nog niet vaak was het zó duidelijk dat ik moest schrijven.
Onder het maanlicht kon ik zo mijn woorden en zinnen vormgeven tot één geheel.

Het uur daarvoor had ik in seiza gezeten om te mediteren. Best een uitdaging voor mij om zolang in één houding stil te zitten, want normaal mediteer ik van 5 minuten tot een half uur. Na die tijd begint mijn “mind” mij af te leiden naar van alles en nog wat, of slaat de onrust toe om van alles nog te “moeten” doen. En soms, als ik helemaal op mijn rust ben, ik geen verwachtingen heb, er niets is dat écht moet van mezelf of er iemand op mij wacht, dan gaat het vanzelf. Zo was het deze avond dus, als vanzelf -al voelde ik mijn voeten niet meer- en was er geen stemmetje dat zei “auw dit doet pijn, houd hiermee op en ga wat anders doen”. Ik kon mij zonder moeite overgeven aan dat moment alleen oog in oog met de maan, in de stilte en duisternis. Ze scheen door mijn gesloten oogleden heen en gaf mij licht, in deze zilte duisternis.

Op het moment dat mijn meditatie voorbij was bewoog ik mijn lichaam en toen…….aaaahhhh wat een sensatie! Mijn voeten en onderbenen sliepen, tintelden. Je kent dat gevoel vast wel, je kan geen voet verzetten of het gevoel wordt nog sterker. Het is geen pijn en lekker is het ook niet. Sensationeel des te meer. Een collega van mij zei ooit “pijn is een sensatie en een vertrekpunt van groei”, als je zo kan denken op dat moment dan voelt het ook echt als een sensatie. Het bracht me naar mijn jeugd waarbij ik als kind vaker flink gekieteld werd in mijn zij of onder mijn voeten en het niet ophield en ik zo hard moest lachen en krioelen totdat ik er bijna buikpijn van kreeg en de tranen (van het lachen) over mijn wangen liepen van gekkigheid en lol en ik echt moest roepen “stop!”

Die nacht keek ik tijdens het schrijven vaker op naar de maan en haar prachtige magische licht, die steeds verder omhoog en opzij schoof aan de donkere hemel. Alles wat donker was, werd steeds meer verlicht. Ineens viel de opmerking van een heel dierbaar familielid van vorige week mij in. Ze zei tijdens een gesprek in de warme zon op een terrasje: “Als kind kon ik al geen licht verdragen en sloot ik de gordijnen, opdat er geen zonlicht door kon komen. Dat heb ik nu nog steeds, met het felle zonlicht kan ik niet anders dan een zonnebril dragen of mij terugtrekken in de duisternis”. De eerste vragen die er in mij opkwamen waren; “Welk licht in jou mag niet gezien worden?” En “wat is de reden dat je al heel wat jaren, als het ware, liever in de duisternis leeft dan in het licht?” Ik heb haar de vragen uiteindelijk ook gesteld en ze keek me verwonderd aan en zei: “tja dat weet ik eigenlijk niet, daar zal ik eens over nadenken.” Ik zei: “doe jezelf dat plezier eens en denk daarover na of nog beter probeer het eens te voelen, wat het kan zijn”. Ze glimlachte terug naar me en zei niets. Ik heb het bij haar gelaten. Al wens en gun ik haar mooie inzichten en licht in haar duisternis.

Ik heb haar die vragen gesteld omdat ik die vragen jaren geleden ook aan mezelf gesteld heb. Nu zie, voel en merk ik dat hoe ouder ik word hoe meer dingen van mezelf aan het licht komen of verlicht worden. Opdoemen uit de duisternis. Zowel negatieve dingen uit het verleden als positieve dingen en creativiteit waarvan ik wel wist dat ze ergens waren in de diepe duisternis van mezelf maar ik zelf nog niet zag. Dingen die tijd nodig hadden en hebben om onttrokken te worden aan de duisternis, dingen die er nu eindelijk mogen zijn van mezelf en die dus het felle maan en/of zonlicht kunnen verdragen en niet meer toegedekt hoeven te blijven.

Johan Cruyff zei ooit al: “je gaat het pas zien als je het doorhebt.”

En als ik er na een paar dagen over nadenk dan zie ik duidelijke gelijkenis met de natuur. De natuur kent vier jaargetijden en staan symbool voor onze eigen innerlijke processen. In de winter zit of staat alles in de duisternis, vindt er berusting plaats, zijn de dagen korter qua licht, is het vaak buiten kouder en trekken we ons terug naar binnen. Tijd om na te denken, te reflecteren of te voelen wat er het afgelopen jaar gespeeld heeft. Er zit ergens een zaadje onder de grond -in de duisternis- dat wellicht naar buiten wil komen, het licht wenst op te zoeken, noem het een droomzaadje. Als na de winter de tijd rijp is zal dit zaadje gaan ontkiemen op het moment dat het zaadje er klaar voor is. Het kruipt naar boven, op zoek naar het daglicht. Het steekt de kop boven de aarde om te kijken hoe het daarboven is. Het heeft een beschermende schil om zich heen want het is nog kwetsbaar en fragiel, het heeft meer tijd, licht, zelfvertrouwen en water nodig om verder te kunnen groeien. Ook als het in de lente al doorgegroeid is tot boven de grond, zal het zich nog steeds niet helemaal in vol ornaat laten zien. Het zal aftasten wat het wel kan laten zien en wanneer, totdat het er helemaal klaar voor is om verder te groeien en uiteindelijk helemaal open te gaan bloeien en zich helemaal durft te laten zien. Deze bloeiperiode valt meestal samen met de zomer, wanneer het zich van alle kanten durft te laten zien en staat te stralen vol zelfvertrouwen. Als de zomer voorbij is en de herfst in zicht is dan wordt er meestal geoogst van wat er eerder in het proces aan vooraf gegaan is en uiteindelijk zal het in de volle herfst haar bladeren verliezen en dingen gaan loslaten die niet meer dienen om zo de volgende cyclus van de natuur en het leven in te gaan.

Zo ondergaan we zelf, onze plannen en dromen allemaal de cycli van het “natuurlijke” leven. Vanaf het moment dat ik, jaren geleden door ervaringen en pijn, voor mezelf besloot dat ik écht op zoek ging naar mezelf, heb ik heel wat cycli doorlopen. Het duurde even of veel langer voordat ik écht kon groeien als mens en de persoon te worden die ik diep van binnen altijd al was. Veel dingen van mezelf bleven maar in die duisternis zitten. Meestal of vaak bleef het zaadje in de winter in de grond zitten en loste het terug op in de aarde en verdween het dus, om daarna in alle hevigheid weer terug te komen.  Dan dacht ik altijd “hé dit heb ik al gezien en meegemaakt, waarom gebeurt dit nu weer of is dit nu weer een issue?!” “Hier heb ik geen zin in” en dus stopte ik dat zaadje weer terug in de grond en stampte het nog eens aan, opdat ik dit niet nog eens hoefde mee te maken. Echter het zaadje moest gezien worden, zou doorleefd moeten worden om daadwerkelijk groei door te kunnen maken. Zie het, in de volksmond, als onkruid. Dat wieden we het liefst meteen weg, zodat we het niet hoeven te zien en alles ogenschijnlijk “mooi” en rustig blijft. Als het er niet is en we het niet zien, dan bestaat het ook niet. Dat heb ik me ook lange tijd voorgehouden en me achter verscholen. Totdat het niet meer anders kon dan het in het licht te zetten en het recht in de ogen te kijken. Soms met angst, soms met bluf en overmoed, met een lach en een traan met als resultaat steeds meer eenheid met mezelf te voelen en te ervaren. Alles wat er in mij zit, duisternis en licht, te accepteren en open te laten bloeien. Me niet meer schamen, minder voelen dan een ander (en zeker ook niet meer). Zwart en wit, yin en yang, vallen en opstaan, pijn en extase, verdriet en vreugde. Alles mag en kan.

Een coherente hartslag maakt mooie evenredige golfbewegingen, opgaande en neerwaartse bewegingen. Precies zoals het leven is. Als er één rechte streep op de hartslag monitor te zien is dan is het leven (helaas) over. Wat ik ermee wil zeggen of als tip wil geven, durf je leven te leven, durf op je gezicht te gaan weer op te staan en ervan te leren, durf je angst in de ogen te kijken en buiten je comfortzone te gaan. Vier het leven! Want is het cliché, het is maar kort en dan kun je het maar beter ten volste gedaan hebben dan veilig achter slot en grendel te blijven zodat je niets gebeuren zal……
Na vele jaren van vallen en opstaan, het licht en de duisternis af te wisselen, durf ik met zelfvertrouwen het leven tegemoet te gaan. Ik hang zelf de slingers op, alleen of samen met anderen en iedereen mag ervan vinden wat ie wil. Toen ik 40 werd stond er op mijn feestelijke uitnodiging “Life starts at 40!”, “Don’t stop me now (mijn lijflied van Queen)!” Ik ben nu 50 en groei en bloei nog steeds, life is on going en ik zing nog steeds luidkeels “don’t stop me now!”

Het is aan jou de keus en ik daag je ertoe uit. Durf jij jouw duisternis in het licht te zetten?