Ver-dwaald in het paradijs. Ik ben ver in het dwalen door het paradijs. Het paradijs is voor mij “pachamama” oftewel moeder aarde en haar prachtige natuur. Ik struin er de afgelopen weken nogal wat in af. Ik dwaal er soms heel ver in en doorheen en elke dag zit ik er ook stil onder een boom, niet wetende waar ik ga uitkomen of wat de bedoeling is. In volledige onwetendheid zien, voelen, ruiken en contact maken met de natuur en te ervaren wat “is”, op dat moment. De ene dag laat ik het gaan en constateer ik alleen maar wat ik ervaar en voel en de andere dag voel en ervaar ik pure wanhoop omdat ik niet weet wat te doen of waar het allemaal heen gaat.

Soms word je geheel onverwacht overweldigd door een heftige gebeurtenis. Een gebeurtenis die je wellicht van heel ver hebt zien aankomen maar als het moment dan daar is, desalniettemin als een raket binnenkomt. Een gebeurtenis waar je op moment suprême niet lang over na kunt denken maar je gelijk in de actie doet schieten. Een noodsituatie overkomt je plotsklaps en daar kun je op verschillende manieren mee omgaan. Zoals het vaak gaat, schiet je dan in de overlevingsmodus zoals ook ik deed. Je lichaam en geest komen in de hoogste staat van paraatheid, je gevoel en het hoe en waarom schakel je uit. Oplossingsgerichtheid voert de boventoon. Dat is wat er met en in mij gebeurde, enkele weken geleden. Ik stapte in een modus van kort samenvatten wat er aan de hand was, wat de oplossing zou kunnen zijn en wat het gevolg was.
Wat er aan de hand was, was niet duidelijk en wat de oplossing zou zijn konden alleen de hulpverleners aangeven en wat het gevolg zou zijn was totaal onbekend omdat de eerste twee items onbekend waren. Het enige dat ik kon doen was geduld hebben en afwachten. Inwendig voelde ik dat het niet goed was en gierde de adrenaline door mijn lichaam. Adem in en adem uit, hield ik mezelf voor. Je bent overgeleverd aan de goden en kunt er zelf helemaal niets aan veranderen. Na enkele uren kwam er een verlossing, althans zo leek het. Oh nee toch niet, het was wat anders, weer geduld hebben. Weer adem in en adem uit, rustig blijven. En als je ergens op moet wachten dan lijken 10 minuten wel een uur. Na die 10 minuten volgde alsnog een verlossing, het was niet goed, maar er was wel een oplossing die nu verder onderzocht ging worden en ik mocht weer wachten. Weer enkele uren later werd duidelijk wat de oplossing was en wat de gevolgen zouden zijn. “Gaat u maar naar huis en morgen zien we u weer”, werd mij gezegd. Ik reed naar huis in het holst van de nacht en maakte de deur open, waarbij ik zacht begroet werd door mijn trouwe viervoeter. Ze wist en voelde wat er aan de hand was. Ik barstte in tranen uit, zittend op het stoepje voor de deur, realiserende in wat voor slechte film ik was beland. Mijn trouwe viervoeter legde haar pootje op mijn schoot en haar hoofd op mijn arm en keek me triest aan alsof ze wilde zeggen “rustig maar, ik ben bij je”.

Dood en leven hangen heel dicht bij elkaar. Of dit nou fysiek is zoals wij mensen dat kennen of in de context van elk einde heeft een nieuw begin. Dat gaat ook over dood en leven, maar hoeft niet noodzakelijk fysiek te zijn. Zo kan een tak van een boom afsterven maar aan de andere kant van de stam kan een nieuwe tak aangroeien. Of een prachtige bloem die uitgebloeid is en met de wind wordt meegenomen, maakt plaats voor een nieuwe knop als de cyclus van het jaargetijde doorlopen is en het later weer lente wordt. Dat is de natuur en zo zal het altijd blijven. De “circle of life”.
Na de opgebroken nacht met de eerste heftige gebeurtenis volgt een rustige dag, waarbij de adrenaline in mijn lichaam zakte maar nog steeds paraat stond. Er moesten dingen geregeld worden, dingen die veel tijd en energie kostte. Totdat er een tweede klap achteraan kwam die genadeloos leek. Het was geen raket meer die binnen kwam maar een bom die ontplofte. Zo ervoer ik dat. Als er een hel bestond dan was ik nu in die hel aangekomen. Er was een begin maar er leek geen einde aan te komen. Het was ineens alle hens aan dek, waarbij mijn geduld meer dan gebruikelijk op de proef gesteld werd. Wachten, wachten en nog eens wachten. Vragen beantwoorden, dingen regelen, mensen op de hoogte brengen. Met grote dankbaarheid aan alle hulptroepen die zich aandienden en eentje die er al was. Mijn eigen coach, die wist en voelde dat dit hét moment was om voor mij ‘aan’ te staan. Dat stond ze ook, dag en nacht. Ik kon met haar sparren, in het holst, van de nacht. Ze hielp, telefonisch en op afstand, rustig te blijven op moment dat ze mij het ziekenhuis niet inlieten, ze stond me bij als ik met een rotvaart in de auto van en naar, in alle urgentie, het ziekenhuis reed. Ze hield me alert, op wat zich aandiende en waar ik mijn drang naar controle over de situatie kon overgeven aan de ‘goden’. Ze liet me inzien wanneer en waarop ik mijn energie al dan niet kon richten en dus wanneer actie te ondernemen en achterover te gaan leunen. Ik deed dat allemaal zelf en zij begeleide me hierbij. Dat ‘aanstaan’ voor je cliënt op exact het juiste moment, is het grootste goed van een coach. Een surplus en een verrijking, waarvoor mijn ongekende dank.

De actie modus stond weer compleet aan. Kort en bondig, er niet omheen draaien, straight to the point, regelen en vooral geen energie besteden aan randzaken. En als die randzaken er kwamen, dan kapte ik het correct af omdat ik door moest. Een kant van mezelf ontpopte zich waarvan ik wel wist dat ik die in mij had maar nooit echt aandacht aan besteed had en nu handelde ik ineens zo alsof het mijn tweede natuur was. In complete tegenstelling van mijn “normale” modus, waarin ik altijd probeer om zaken uit te leggen op een tactische wijze, noem het soms langdradig. Een kant van mezelf die ik heb en me soms irriteert aan een ander, als deze langdradig is. Dan denk ik “kom to the point”, wetende dat ik dat zelf ook heb. De ander weerspiegeld mijn eigen doen en laten, zo waar en soms zo niet leuk.

Dagenlang afwachten, zaken regelen, trachten verbinding te maken met het universum en het leven of aankomende dood met “pachamama”/moeder aarde, rijst dan toch een lichtpuntje aan de horizon.
Het ergste leed lijkt geleden te zijn en er is nog een hele lange weg te gaan, maar vanaf nu volgt er een nieuwe fase. Opgelucht en blij starten we vol goede moed aan die nieuwe fase. Een fase die louter en alleen in het teken van dankbaarheid en liefde staat. Een periode die heel overweldigend is in positieve zin, waarin niets teveel is die je voor de ander kunt doen of de ander kunt geven want je liefde en dankbaarheid kent geen grenzen.

En als het dan na enkele weken nóg beter gaat, volgt er opnieuw een nieuwe fase. Een fase die zich enerzijds gelukkig in een naar omstandigheden rap tempo opvolgt en anderzijds te snel gaat voor mijn gevoel. Want ik heb de ene fase nog niet kunnen verwerken en de volgende dient zich alweer aan. Hierdoor voel ik dat de druk wordt opgevoerd in mezelf en voel ik de adrenaline naar de top stijgen. Wetende dat die adrenaline al mijn energie op slurpt en me uiteindelijk “lam” gaat leggen. En dat lam leggen gebeurt sneller dan ik het kon denken. De overlevingsmodus kan niet “aan” blijven staan, dat houd je een bepaalde tijd vol maar daarna gaat het lampje uit. Zie het als een batterij, als deze non-stop aan staat, dan komt er een moment dat de batterij leeg is en alleen nog maar uit kan staan. Totdat je de batterij vervangt, maar jouw eigen batterij kun kun je niet vervangen, die kan je alleen maar zelf weer opladen door rust en ruimte te creëren voor jezelf.
Dat is precies waar ik me nu bevindt, in het vacuüm van rust en ruimte versus de trein gaat door, want de zorg loopt door. Ik balanceer van het ene naar het andere terwijl het ene mij soms inhaalt op het andere. En dat maakt dat ik mij ver-dwaald voel en soms door de bomen het bos niet meer zie.
Afwisselend voel ik mij compleet uitgeput, opgebrand, leeg, apathisch, stil, geen prikkels kunnen verdragen, moedeloos, boos, intens verdrietig, angstig, zorgelijk, opgewekt, verbonden, vervuld met liefde en dankbaarheid, los van alles, onmachtig, slap, alert, ongeduldig en alles wat daar tussenin zit. Kort samen gevat, ik ben soms de weg kwijt.
Nooit had ik kunnen bedenken wat voor een impact een dergelijke noodsituatie of gebeurtenis met je kan doen. Zeker niet als ik naar mezelf kijk, als mens en vooral als coach met zoveel tools in mijn rugzak om toe te kunnen passen in combinatie met mijn reflecterend vermogen. Of vind ik nu zelf dat ik mijn eigen coach moet zijn? Dat ik mezelf net zo goed moet kunnen begeleiden en helpen zoals ik dat met en bij anderen kan? Mag ik geen steek laten vallen? Mag ik geen hulp vragen, juist omdat ik zelf coach ben? Als ik heel eerlijk ben, dan vind ik dat ik mezelf moet kunnen redden. En tegelijkertijd weet ik dat dit niet kan en ik dat zelfs niet moet willen en toch, toch doe ik dat. Oude patronen liggen op de loer en zie dat ik erin gevallen ben, een patroon dat zijn herkomst heeft van toen ik jong was “alles alleen doen en zorgen voor”. Op het moment dat ik mijn opgelopen wonden lik, herken ik dit patroon en weet ik dat ik voor mijn eigen welzijn moet gaan zorgen en hierbij hulp mag vragen. Echt hulp, want de dagelijkse rituelen in de natuur die ik toepas en waar ik rustiger van word is een belangrijk deel maar mezelf overgeven aan hulp aan de andere kant is óók een ding.

Hulp is direct beschikbaar in de natuur, een energie en wijsheid die altijd voor handen is………

Ik ben me bewust van waar ik in zit, wat ik nodig heb versus alles wat er om me heen gebeurt. Ik wil niet in de valkuil trappen om weer in mijn eigen gevangenis te gaan zitten en ga daarom elke dag opnieuw minimaal één wandeling in de natuur maken en zit ik heel bewust stil bij mijn lievelingsboom “Olijfje” waar ik mij tot mijn engelen, gidsen, oma en opa, mijn voorouders, earthkeepers en spirit richt en om hulp vraag. En elke dag opnieuw praat ik met “pachamama” sweet mother earth, father sun, grandmother moon, star nation, animal kingdom, plant nation and stone people om hen te bedanken, te respecteren en mijn liefde te uiten. Dit helpt mij enorm om weer een klein beetje voeling met mezelf te verkrijgen en tot mezelf te komen en mezelf te verbindingen met al wat er is. Net zoals yoga en bewust ademhalen en de koude opzoeken (voor zover dat kan in een warm land) en heel veel stilte om me heen te creëren, een belangrijk onderdeel is van mijn welzijn en ruimte.
Zo kom ik terecht in mijn eigen ‘cocon’, een cocon waar ik me veilig voel, kan bijkomen en weer orde op zaken kan stellen in mezelf om weer in die buitenwereld te treden. Door mezelf regelmatig in dat cocon te plaatsen, laad ik weer op, kan ik anders naar dingen kijken en krijg zodoende een ander perspectief, vertrouwen ook dat alles precies zo gebeurt zoals het moet zijn en ik/we beschermd worden door iets groters. Dingen ‘moeten’ gebeuren zoals ze zich aandienen. Het brengt me rust in de hele precaire situatie, rollercoaster waarin ik me bevind.

Dankbaar dat het universum mijn vraag om hulp beantwoord heeft. Enkele dagen geleden kreeg een dierbare sjamaan sister de boodschap door dat ze contact met mij moest zoeken en zo ontstond een vraag-aanbod verhaal waar ik heel erg naar uitkijk.
Net op het moment dat ik het meest ver-dwaald was. En alleen al het gevoel te hebben dat mijn vraag gehoord is en er hulp aankomt, zet mezelf in een andere energie. Krijg ik opeens meer verbinding met mezelf, krijg ik zelfs boodschappen door die ik voor mijn werk als coach zou kunnen gebruiken, maakt mijn rug rechter, voel ik meer ruimte en heb ik meer energie. Ik voel zelfs de drang om deze blog te schrijven en durf hieraan toe te geven. Ondanks dat ik al een week of vijf slecht of nauwelijks slaap. Het liefst ging ik met pen en papier onder “Olijfje” zitten maar de regen komt er momenteel met bakken uit in combinatie met onweer en bliksem en dan is stil zitten onder een boom niet echt handig.

Al die tijd tracht ik te reflecteren op wat er is gebeurd, wat er in mij is gebeurd en wat er zich aandiende. Ik ben een kei in analyseren en reflecteren, dat is een prachtige eigenschap vind ik zelf maar ook mijn valkuil. Soms is het beter niet te analyseren en de dingen gewoon laten voor wat ze zijn. Antwoorden komen vanzelf, weet ik ook uit eigen ervaring. Als je naarstig op zoek gaat, vind je het niet. Maar als je het laat, dan vindt het jou!

Ik hoef alleen maar te voelen en te ‘zijn’.