Ik ben een dromer en droom over van alles. Je kunt het je niet gek genoeg bedenken; klein, groots, gedurende de dag, ‘s nachts, bewust en onbewust. En dan, als ik lang genoeg gedroomd heb, dan word ik “ doener”. Dan vat ik de “koe bij de horens” en ga “het” doen. Wat het ook is, met of zonder angst, ongeacht wat iemand ervan vindt, ik ga “het” DOEN.

Mijn naasten zeggen soms “je leeft niet in de realiteit”, “zou je dat wel doen?”, “is dat niet te hoog gegrepen”, “maar zo werkt de wereld niet” tot “laat haar maar in de waan”. Tal van goedbedoelde adviezen, oordelen en projecties van anderen krijg ik soms over me heen en pas als ze zien dat ik vastberaden doorzet, dan houdt het op.

Natuurlijk leg ik die kritieken en adviezen niet altijd zomaar naast me neer. Er zijn vele momenten dat ik denk: “hmmm misschien hebben ze wel gelijk”, “misschien moet ik dat niet doen”. Maar ook komt soms het ego stemmetje in mijn hoofd dat zegt: “en wie ben jij dan wel om om te zeggen en te vinden dat ik dat niet mag dromen en/of doen?!”
Maar wat zegt die droom of wens mij? Waar komt deze vandaan? Is het écht mogelijk en realistisch? Of is het een self-fulfilling prophecy?
En daar, juist op dat moment, gebeurt hét. De twijfel slaat toe en dus mijn eigen onzekerheid. Kan ik dat wel? Ben ik goed genoeg? Is dit wel voor mij weggelegd? Wat zullen anderen hiervan vinden?

Ik stap met 2 grote voeten, maatje 39, gevolgd door mijn lichaam en geest in mijn eigen gouden “kooi”. Ik doe de deur op slot en pak de tralies vast en denk heel hard en veel; “hoe kom ik hier in vredesnaam uit?!” tot het mij op de een of andere manier berust en denk “blijf hier maar zitten want hier is het veilig”. Hier kan niemand mij raken. En dus zit ik in de gouden “kooi” en start opnieuw met dromen, maar nu vanuit deze “kooi”. Dat goud bladdert na verloop van tijd af en wordt als vanzelf zwart.

Mijn dromen beginnen van daaruit telkens met: “hoe zou het zijn als…..”, “als ik dit of dat doe of heb dan…….”. Ik droom de prachtigste dromen, veilig vanuit mijn inmiddels zwarte “kooi”, waarbij ik dan ook nog eens een formidabel beeldend vermogen heb. Een soort van fotografisch geheugen, gecombineerd met een immens voorstellingsvermogen dat tijd en ruimte voorbij gaat. Ik kan me elke ruimte verbeelden, in perspectief en zelfs in de juiste maatvoering. Geef me een plattegrond en ik teken deze na. Ben ik ergens geweest, als is het 30 jaar geleden, dan kan ik me nog exact herinneren waar alles was en hoe het eruit zag.

Zo waan ik mij vandaag in een warm land, liggend aan het zwembad dat omgeven is van palmbomen bij een inlands afgelegen huis en toch dichtbij de kust. Het is warm, zo’n 25 graden, een blauwe hemel met een stralende zon en hier en daar een schapenwolk.
Ik lees een boek van Hans Peter Roel, inmiddels één van de vele boeken. Alleen bij dit boek kan ik mijn aandacht niet houden. Het lijkt alsof ik het eerder in een ander boek gelezen heb, een vergelijkbaar verhaal is. Ik dwaal af naar mijn eigen verhalen, ervaringen en herinneringen. Deze ervaringen en herinneringen kan ik mij, inclusief beeld en tekst, herinneren als de dag van gisteren. Het zijn er veel, ze komen allemaal tegelijk, door elkaar heen. Teveel om meteen op te schrijven. Ik leg het boek weg omdat mijn eigen verhalen mij overweldigen. Ik voel en ervaar onrust en dus pak ik een ander boek van Hans Peter Roel. “De ontkooiing”, ik ben er lang geleden in begonnen en heb het nooit uitgelezen. Blijkbaar was het toen het moment niet. Ik doe nog een poging.

Ik lees over de eigen gevangenis waarin velen van ons zichzelf plaatsen. Dingen doen omdat anderen die van ons verwachten, althans dat denken we. Dat de laatste jaren in het teken stonden van kennis vergaren en het hebben van kennis en voorbij gegaan werd aan wat we voelen, wat er écht toe doet. Dat er een omslagpunt aankomt naar voelen, creativiteit, kennis en ervaring delen en samen opdoen. Doen wat je het allerliefste doet, ongeacht of anderen vinden dat je er je boterham mee kunt verdienen al dan niet. Met voor mij een diep innerlijk weten dat als je dingen met toewijding, passie, authenticiteit en met liefde vanuit je hart doet, jouw missie of levensles deelt en overdraagt aan anderen en dienst doet aan het grotere geheel, dit vele malen belangrijker is dan al het geld in de wereld. En dat je er op die manier juist je boterham mee kunt verdienen.

Poeh, dat is nogal wat! Mijn gevoel zegt meteen dat dit (voor mij) waar is. Dat gedachtenkracht (positief/negatief) heel sterk is. Dat als je wens vanuit je hart congruent is met je gedachte (hoofd), je intentie zuiver is (oprecht en niet ten koste van anderen), je alles kan bewerkstelligen wat je wil. De voorwaarde is wel dat je, ongeacht tegenslag, met geduld altijd blijft geloven en kunt verbeelden dat dit ook écht gaat gebeuren. Vol vertrouwen.

Is dat eng? Ja héél eng! Ik lees dit, denk erover na en “bam” daar istie: een mega bal op mijn maag, een brok in mijn keel én ik ervaar nog meer onrust in mijn lichaam. Uit ervaring weet ik inmiddels dat het lichaam véél slimmer is dan de geest. “The body never lies”. Ik voel en onderzoek wat er gebeurt en er in me opkomt. ANGST met hoofdletters is mijn innerlijk antwoord. Het raakt me en het gevoel houdt aan, wordt uitvergroot zelfs. De “kooi” zit op slot en iemand heeft de sleutel weggehaald. Er is geen uitweg, wat is dit?!
Dan vallen de puzzelstukjes in elkaar. Ik roep namelijk al (tientallen) jaren dat ik een boek ga schrijven, maar ben er tot op heden nog steeds niet mee begonnen. Weliswaar heb ik 6 april jl. een start gemaakt met blogs schrijven, maar zijn de belemmerende overtuigingen, om het boek beginnen te schrijven, gebleven. Welke zijn dat dan? Het is een uitstel van executie om eraan te beginnen.

Mijn gevoel zegt dat het een combinatie van een roman en een leerzaam boek zou moeten worden. Deels autobiografisch, aangedikt met fictie en veel fantasie bezien vanuit de hilariteit. En op dat stukje autobiografisch stuit mijn angst. Durf ik ongezouten mijn verhalen op te tekenen (uiteraard met andere namen, tijden en plaatsen)? Heb ik hier wel tijd voor in mijn dagelijks leven? Kan ik dan nog wel rondkomen? Wat zullen anderen ervan vinden? Breng ik anderen niet in verlegenheid? Durf ik dit daadwerkelijk uit te spreken naar de buitenwereld? Hilarische momenten, aangedikt met fictie en fantasie met drama, hilariteit én gemaakte (en geleerd van) fouten. Daar smult toch iedereen van, toch? Of toch niet? Gaan “ze” me niet voor gek verklaren, nawijzen of gaan er überhaupt wel mensen mijn boek lezen? Lachend van leedvermaak. Of durf ik mijn hoofd rechtop te houden en oprecht te zeggen “ik ben blij dat ik jou als lezer heb blij gemaakt met leedvermaak, ik hoop dat je ervan genoten hebt!”

Wat zegt mij dit dan nu? Dat ik bang ben, dat het eng is, dat het moeilijk is en tegelijkertijd een ontzettende uitdaging is. Ik heb maar 2 keuzes, nl; 1. Lekker veilig blijven zitten in mijn zwarte “kooi” en vrolijk verder blijven dromen. 2. Mezelf “ontkooien“ en er helemaal voor gaan, ongeacht……… DOEN!

Ik weet mijn antwoord al, ik heb lang genoeg gedroomd en ik ga het gewoon doen!

Een combinatie van natuur-coachen (conform oude natuur wijsheden en rituelen om mensen terug te brengen naar hun eigen-wijs-heid), mindfulness en bewegen, in samenwerking en aanvullend met partners, én schrijven zie ik helemaal voor me. Ik heb er beeld en geluid bij en word heel blij van deze gedachte.

En jij, blijf jij in je kooi? Of ga je jezelf ook, op enig moment als de tijd rijp is, “ontkooien”?

Laat het me weten, ik ben heel benieuwd naar jouw verhaal.