De maand maart was en is het begin van mijn nieuwe levensjaar én een astrologische cyclus die rond is. En dus een nieuw begin. Een begin van herprogrammering en nieuwe verhalen vertellen.

In de off-line modus kruip ik in mijn cocon, opdat ik het leven nog beter kan vieren en voelen tot in het diepste van mijn vezels. Er is een flink tijdsverschil, het netwerk doet het niet op mijn telefoon en de WiFi is bagger 🙏🏽. Heerlijk!

Ik mag weer een reis naar binnen maken, ook nog eens ver weg, onder het genot van een ander klimaat en betoverende natuur. De warmte voelen, de schoonheid zien, de natuur, de mensen, de omgeving én mijn eigen lichaam.
Suriname is één van mijn vele liefdes en heeft me reeds jaren geleden betoverd en elke keer weer opnieuw betovert het mij. Een verwondering en gevoel dat niet in woorden uit te leggen valt.

Het jungle achtige groen is in de loop der jaren op mijn verblijfsadres uitgewassen tot een tropisch oord. Een boom kip zit achter mij in de boom, prachtig gekleurde vogels vliegen af en aan. De schoonheid van de planten en bomen overvalt me en ik denk ‘kon ik maar voor altijd hier blijven’.

Hier heerst een soort van innerlijke vrede en vrijheid over me die ik nergens anders ken dan op reis. Ver weg van alles, zonder al te veel externe bemoeienis, nog meer in het NU leven, een nog hoger bewustzijn waardoor ik ‘wakker’ blijf en mezelf geen oude verhalen vertel die me in schijn-veiligheid houden. Hierdoor stap ik veel makkelijker ‘out of the comfortzone’ en word ik uitgedaagd in immense nieuwsgierigheid. Het maakt het me in elk geval nog makkelijker om in stilte te verblijven, zelf weinig te vertellen en vooral naar de verhalen van anderen te luisteren.

Verhalen die mensen graag over zichzelf vertellen, als zijnde de alles omvattende waarheid, verhalen over wat er zich in het verleden al dan niet heeft afgespeeld en zich lijkt te herhalen omdat mensen de zelfde verhalen blijven vertellen. Je hoort wel vaker zeggen: ‘de geschiedenis herhaalt zich’ een gezegde dat voortkomt uit verhalen die grootouders (of zelfs nog verdere voorouders) reeds vertelden en zijn overgegaan van generatie op generatie. En als we die verhalen blijven herhalen, dan worden ze vanzelf waarheid en gebeuren die dingen ook echt. Dan leven we die verhalen, terwijl een ieder van ons bij machte, en dus in staat is, om die oude verhalen achter zich te laten en deze te herschrijven in nieuwe verhalen.

Wanneer er nieuwe verhalen vertelt worden, creëer je een nieuwe energie, een nieuwe waarheid en dus een nieuwe realiteit. En die begint altijd bij jezelf, met naar jezelf te luisteren en jezelf bewust te worden van de verhalen die jij je jezelf vertelt. De vraag is dan: ‘is het echt zo?’, ‘zijn ze waar?’, ‘wie ben ‘ik’?’ en ‘wat is liefde?’ Want als we weten wat NIET echt is, NIET waar is, je NIET weet wie je bent en NIET weet wat liefde is, dan weet je vanzelf wat het WEL allemaal is!

Als je serieus vragen gaat stellen bij al die verhalen, dan zet je de deur van je zelfgebouwde kooi open. Om te beginnen op een kiertje en als het nieuwe verhaal goed is, dan heeft het de kracht om ons te inspireren om nog meer vragen te stellen en op zoek te gaan naar de antwoorden. Een god verhaal kan ons onder de huid gaan zitten en ons uitdagen de werkelijkheid te zien. Het kan ons een ander perpectief geven om naar dingen te kijken. Deze verhalen laten ons de keus: ons laten uitdagen door de werkelijkheid of de deur dichtdoen en verder gaan op het oude vertrouwde pad.

Ik koos jaren geleden voor het eerste. Ik wilde een nieuw verhaal, of eigenlijk werd ik geïnspireerd door een verhaal van een toenmalig client. Uit zijn verhaal ont-dekte ik dat ik niet was wie ik dacht dat ik was. Ik dacht namelijk dat ik stoer was, onafhankelijk (ik niemand nodig had en alles zelf kon), weinig angsten kende n zeer sportief was. Ik dacht zelfs dat sport mijn levensmissie was. Totdat (mijn roots zouden zeggen) ‘mijne franc’ viel, daar voor dat haardvuur in een Utrechtse uitspanning en ik ontzettend stil werd.

In één klap werd me duidelijk dat ik mezelf stoerder voordeed dan ik was, ik best om hulp mocht vragen (want ja, je kan immers niet alles alleen), sportief was ik nog steeds. En in werkelijkheid was ik bang om te zijn wie ik eigenlijk was, al wist ik nog niet wie ik dan wél was. Ik was zelfs bang om te leven, om op en top vrouw te zijn en ik was voorheen bang geen erkenning te krijgen. Die erkenning die ik vroeger van mijn vader kreeg als ik 3 verschillende sporten in één weekend deed en er ineens niet meer toe deed. Ik had een enorme ene opener, of beter de hele deur van mijn toenmalige kooi barstte open. Ik kon de erkenning uit mezelf halen en had daar helemaal niemand voor nodig! En dus had ik daar ook geen sport meer voor nodig, en us bleek sport ineens ook mijn zielsmissie NIET te zijn. Het was enkel en alleen een middel en nu de noodzaak niet meer nodig was om die erkenning extern te verkrijgen viel de drang voor sportzetels hoofdletters ook plotsklaps weg.

Het bleek een poort die open gezet werd, of nee een sluis die open ging naar één geheel nieuwe werkelijkheid, een ongekende vrijheid en opluchting. Natuurlijk was eerst een oef, rode wangen (niet alleen van het haardvuur en een rode wijn) van bijna schaamte die me overviel. Een schaamte de over me heen kwam als coach, want hoezo had ik dat niet eerder ingezien? Mijn client zag natuurlijk aan me dat er iets was en stelde heel voorzichtig de vraag of ik wilde delen wat er gebeurde bij me. Ja hoor, dit is zo mooi dat ik het heel graag wil delen, maar eerst wil ik jou danken. Door jouw verhaal kreeg ik een inzicht. Een shocking inzicht, echter een prachtige nieuwe werkelijkheid.

Dat maakt mijn werk zo ontzettend vervullend, door de vragen die ik anderen stel en geduldig naar de antwoorden te luisteren, nog verder te vragen en nog meer te luisteren ontstaat er een verbinding, een interactie, een wederkerigheid, een wederzijdse kwetsbaarheid zonder oordeel die zó leerzaam is dat er geen school of opleiding tegenop kan. Samen gevat is dat hetgeen ik ‘liefde’ noem. En zeker niet te verwarren met verliefdheid, al zou je kunnen zeggen dat het dan verliefdheid is op het ‘leven an sich’.

Op reis word de stem in mijn hoofd stil, heeft dan geen gezag meer. Zeker als ik ‘s morgens in alle vroegte, onder al dat pracht en praal van de natuur, op het houten terras oefeningen voor lichaam en geest doe. Elke spier, elk gewricht, elke pees en elke beweging ervaar en voel ik dan intens. Alles scan ik, ook mijn geest om te kijken of deze echt haar gezag verloren is en stil is.

Nog nooit eerder dan nu, in Suriname, was ik zo bewust bezig met mijn lichaam, van binnen. Met je lichaam aan de buitenkant bezig zijn kennen we allemaal. Dan zijn we vooral bezig met wat de ander ervan vindt. Iets wat ik met het ouder worden steeds minder belangrijk vind en het mij echt niet meer interesseert wat de ander van me vindt of ik er goed of slecht uitzie. – Mijn moeder zei onlangs in herhaling ‘goh Kaatje, wat word jij al grijs!’ Ze raakte er niet over uitgepraat, en ja als je moeder goed bedoelt in herhaling valt zit je daar niet altijd op te wachten. Echter moest ik erom lachen en vroeg haar of ze er een probleem mee had omdat ik me er bewust van was dat ik best grijs word en er totaal geen probleem mee heb (anders had ik het wel laten verven).-

De leider van je gedachten, de verhalen die je jezelf vertelt, kan je leven tot een gevangenis maken of tot een paradijs. Ik kies er bewust voor om mijn nieuwe verhalen die ik mezelf vertel tot een paradijs te maken. Want als ik mezelf verhalen over een paradijs vertel, vaart mijn lichaam er vanzelf wel bij.

Dat wordt me duidelijk als ik mijn oefeningen doe op het houten terras onder de jungle achtingen bomen en gewassen. Nu ik naar de binnenkant kijk en voel, merk ik pas op hoe mijn lichaam dit bewustzijn en deze aandacht gemist heeft de laatste tijd.

Als je je partner mist, dan bel je hem/haar en zoek je contact. Als je kinderen pijn hebben, dan verzorg je hen, als je honden ‘uit’ willen dan ga je met ze lopen, als je klanten je nodig hebben dan sta je ‘aan’. Je geeft al je lichamelijke (en geestelijke) energie telkens aan anderen, met heel veel liefde.

Dat heb ik, en velen van ons, zo geleerd. Maar het lichaam, het voertuig dat ik gekregen heb mist mij ook. Het wilt ook aandacht, verzorgd worden, uitgelaten worden en liefde voelen. We hebben geleerd om dit van anderen te ‘moeten’ krijgen en niet van onszelf.

En omdat we dat zo geleerd hebben en de ander geen of weinig aandacht aan ons besteed, ons verlaat of ons negeert, voelen we ons afgewezen. Zoeken we verklaringen waarom dit zo is en worden we slachtoffer van de ander en het verhaal dat we onszelf vertellen.

Maar eigenlijk, als we heel eerlijk naar onszelf zijn, wijzen we onszelf af. Want wat we voor de ander doen, willen we terugkrijgen. Doen we alles opdat de ander ons leuk blijft vinden en niet wegloopt, willen we ‘gezien’ en ‘mooi’ gevonden worden, de ander laten zien wat we kunnen zodat de ander trots op ons is.

Door een ander verhaal aan jezelf te vertellen, uit het slachtofferschap te stappen en heel eerlijk naar jezelf te gaan kijken kun je alles wat je van of aan een ander mist volledig bij jezelf terugbrengen.

We stoppen van alles in ons lichaam aan ongezond eten en drinken (veel) alcohol en als iemand op een feestje geen alcohol drinkt wordt die persoon tot ‘ongezellig’ bestempeld. Alsof de gezelligheid groter wordt naarmate we (meer) alcohol drinken, niets is minder waar. Ja je wordt er wellicht ‘losser’ van, rozig en tegelijkertijd wordt alles waziger en wordt die zogenaamde gezelligheid als een hiaat uit je geheugen gerukt omdat je de dag daarna niet meer zeker weet wat je in je aangeschoten of dronken bui allemaal deed of gezegd hebt. En je verwacht ook nog eens met alles wat je je lichaam aandoet en erin stopt dat jouw lichaam dat elke dag opnieuw trekt, fit is en blijft, misschien wel onsterfelijk is en denk je ‘mij gebeurt dat niet’?

Als je heel eerlijk bent naar jezelf zou je jezelf de vraag kunnen stellen waar je voor weg vlucht, wat wil je niet ‘voelen’, niet zien, welke angst zit er die je in je ‘nuchtere’ leven liever niet gewaar wordt? Wat en wie ‘verdoof’ je?

Ben je bang dat je niet blijkt te zien wie je daadwerkelijk bent? Dat je niet voldoet aan jouw en anderen hun norm?

Stel jezelf vragen, ga op onderzoek naar de antwoorden, ga de stilte in, beweeg, wordt bewust van wat en hoeveel je eet en drinkt, ga met jezelf naar de film, neem jezelf mee uit eten, ga met jezelf wandelen, op reis, doe oefeningen opdat je je prachtige lichaam weer gaat voelen. Luister naar wat je lichaam je vertelt en nodig heeft.

Neem ‘leiding’ over je lichaam, opdat het niet hoeft te ‘lijden’.

Zet je hoofd uit en doe alles voor de grootste liefde van je leven, je lichaam. Het zal zo dankbaar zijn! Laat je lichaam jouw allergrootste liefde zijn, de liefde van je leven. ❤️‍🔥