Een hele tijd heb ik nauwelijks iets geschreven. Er gebeurde het afgelopen jaar zoveel in en rond mij, maar ook op wereldniveau, dat het mij verre van lukte om veel woorden op papier te verkrijgen. Sommige dingen waren gewoonweg niet in woorden te vatten, als zijnde alleen maar voelbaar. Heel vaak kan ik gevoel redelijk tot goed verwoorden, maar nu lukte dat niet en dus maakte ik mijn zoveelste reis naar binnen.

Ik startte voorjaar 2021 vrolijk met schrijven aan mijn boek, hetgeen een lang gekoesterde wens is waarvan ik voelde dat het niet iets was wat ik langer kon uitstellen. Wekenlang (alles bij elkaar maandenlang met tussenpozen van maar enkele weken terug op Belgisch grondgebied) verbleef ik in mijn eentje in Spanje. Omgeven door prachtige ontluikende natuur die na een winterperiode langzaamaan weer groen begon te worden. Zelfs de eerst bloesem te bewonderen van de amandelbomen. Er werd ook verbouwd en gebouwd, er was tegenslag, uitstel, koud en slecht weer en met tijden nauwelijks privacy. Toch leerde het mij enorm veel. Het leerde mij dat niets in het leven te controleren valt, dat alles komt zoals en wanneer het de bedoeling is dat het komt. Dat papier en schrijven een zeer geduldig proces is, dat geduld een schone zaak is, dat ‘niemand een program krijgt in het leven’, dat waar iets kapot gaat ook weer iets nieuws -en zelfs nog iets beters- ontstaat. Dat druk, persen, duwen, afdwingen een gekunstelde vorm is, waarmee we denken dat we controle hebben, het leven maakbaar te krijgen. Terwijl mijn ervaring al deze zaken los te laten, me over te geven aan wat zich aandient -go with the flow-, zoveel meer energie, geluk, geduld geeft. En bovendien het meest natuurlijk aanvoelt.
Dat dit af en toe bloed, zweet en tranen maar ook boosheid gekost heeft durf ik te beamen. Het ging niet zonder slag of stoot. Omdat ik me er bewust van was, al die emoties toeliet (dat was vaak ook makkelijk, want ik was immers vaak alleen) was de negatieve ondervinding van dit alles vaak maar van korte duur. Van zodra er iets van deze negatieve emoties voorbij kwamen, pakte ik mezelf op en liep steevast de direct benaderbare -op loopafstand- natuur in. Naar mijn geliefde olijfboomgaard.

Als ik begin te wandelen dan begin ik altijd met een vast ritueel (overigens een dagelijks ritueel waar ik eerder al over vertelde in een andere blog). Ik loop de weg af, als zijnde een laan van bomen en struiken en zie de zon door de bomen schijnen. Ik richt mijn aandacht dan tot moeder aarde en begroet hardop zeggend:
”goedemorgen pachamama, sweat mother earth. I salud you, father sun and grandmother moon, to the star nation, plant nation, animal kingdom and stone people. Thank you for your beauty and abundance, thank you for shining your light on what needs to be shined on, and thank you for having and allowing me one more day on this beautiful earth.”
Tegen de tijd dat ik dan bij de boomgaard aankom begroet ik ook alle prachtige bomen die er staan en vraag of ik de gaard mag betreden. Voordat ik steevast altijd bij zelfde boom ga knuffelen en zitten, bij ‘olijfje’, raak ik elke boom bewust aan en begroet zo elke boom.

Als ik dit jaar eind januari terug kom, na reeds vele malen op en neer te zijn geweest sinds voorjaar 2021, laat ik 2021 nog eens de revue passeren. Een bewogen jaar met vallen en opstaan, verpakt met enorm veel lessen over mezelf, over het leven en mijn dierbaren. Een jaar waarin ik ‘geknakt’ ben door wat er gebeurde, maar ook weer ‘heel’ geworden ben. En als ik dan zo rondkijk in mijn geliefde boomgaard dan zie ik dat er verschillende bomen van alles in mij zelf reflecteren van het afgelopen jaar tot nu. Door alles wat er gebeurd is, is het schrijven van mijn boek gestagneerd en in de parkeer stand terecht gekomen. Er waren belangrijkere zaken die mijn aandacht vroegen. En hoewel mijn diepgewortelde wens van het schrijven van een boek naar de achtergrond verplaatst is, zie ik dit in tegenstelling tot wat jaren geleden (toen zou ik hier gefrustreerd over raken) als een geschenk dat opgevolgd mag worden als de tijd er weer rijp voor is. Die tijd zal zich vanzelf aandienen.

Op een van de vele ochtenden waarop ik mijn vaste ritueel toepas en als ik bij ‘Olijfje’ ben aangekomen, knuffel ik eerst het grootste en sterkste gedeelte. Het gedeelte dat ogenschijnlijk in eerste waarneming het meest lijkt te floreren en aanwezig is. Dat wat we als eerste zien.

Het andere deel van olijfje bestaat uit bijna nog twee delen, die los lijken te staan van het grootste en sterkste deel. Het deel dat ik in tweede instantie knuffel en ook korter knuffel. En opeens word mij iets gewaar. Ik kijk goed naar dit tweede deel van olijfje en constateer dat dit deel op zijn minst evenredig, zo niet nog groter en krachtiger en nóg meer floreert dan het eerste deel, waarvan ik altijd dacht dat dat het mooiste en krachtigste was. Het tweede deel is verder en breder ontwikkelt dan het eerste deel en lijkt zelfs het eerste deel te beschermen, zelfs in de schaduw te staan van het eerste deel. Juist opdat het eerste deel zo mooi kan floreren en op de voorgrond treedt.

Ik trek de conclusie dat het tweede deel verder ontwikkelt is omdat het veel harder heeft moeten werken om bestaansrecht te krijgen ten opzichte van het eerste deel. Maar ook dat het meer levenslessen gekregen heeft dan het eerst zichtbare deel. Het tweede deel dat eigenlijk niet gezien mag worden maar immens belangrijk is voor het voorbestaan van het eerste deel.
Zie het als het licht kan niet zonder duisternis en de duisternis niet zonder licht. Zo horen bij elkaar, zitten beide in één boom. Yin en yang. Vullen elkaar aan. Het een kan niet bestaan zonder het andere en heeft elkaar dus nodig. Aangenaam verrast door deze zienswijze die we op onszelf kunnen doortrekken en onszelf mee kunnen spiegelen ga ik tegen olijfje aan zitten en laat dit tot me doordringen.

Bijzonder, deze ervaring. Waarop mijn zienswijze een andere manier is van kijken en voelen. Ook nu om mij heen, zittend in de olijfgaard.

Tegenover mij staat een prachtige olijfboom waarvan er een half jaar geleden een tak is omgekanteld door een hevige storm. Deze geknakte tak leeft nog steeds voort. Het heeft even veel nieuwe groene scheuten als de oorspronkelijk boom en lijkt niets minder te lijden dan het andere gedeelte. Het vormt ook hier één geheel. Waarschijnlijk was dit voor deze boom het gedeelte wat niet meer diende, niet meer gezien wilde worden en afscheid van genomen moest worden. Of deze tak had veel moeten doorstaan, had trauma opgelopen en kon het niet meer aan. Had er genoeg van. Was hierdoor letterlijk en figuurlijk geknakt. Mijn conclusie is dat welk trauma je ook doormaakt, hoe geknakt je ook bent. Het is wat je er zelf van maakt. Ook met dit trauma, deze knak, het stuk dat jou niet meer dient kun je prima verder leven. Het is een schram, een striem van een van je levenslessen. Je gaat niet dood, nee je floreert alleen maar meer, juist omdat je geknakt was en dit meegemaakt hebt. Je krijgt nieuwe scheuten die weer mogen groeien en bloeien en uiteindelijk toch één geheel vormen. Het deel dat je liever niet wilde zien van jezelf en dus eigenlijk niet mocht bestaan. Doordat het deel geknakt is, valt het des te meer op en kun je er niet meer omheen. En al helemaal niet omdat het net zo hard floreert als het reeds geziene deel. Het onzichtbare wordt zichtbaar, heeft geleerd, mag er zijn in al haar vormen. Het is weer heel geworden.

Ik kijk verder om me heen en zie een andere olijfboom dat bestaat uit drie stammen maar waarvan de oorsprong in de grond toch uit één stam voortkomt. Alle drie de stammen zijn precies in evenwicht, in harmonie. Ze leunen alle drie even ver over naar buiten op zoek naar het zonlicht om te kunnen groeien en bloeien. Ook hier zijn ze samen één geheel.

Hoe meer ik al deze verschillende bomen bekijk hoe meer ik tot de conclusie kom dat alles precies goed is zoals het is. Waar de ene tak veel meer overhelt naar de ene kant, zorgt de andere tak aan de andere kant weer voor tegengewicht en dus balans en evenwicht. Elke boom is op zijn eigen wijze volledig in harmonie met zijn zijn. Omstrengeld, verstrengeld in en met zijn eigen takken maar harmonieus in evenwicht en balans om elke wind, regen, zon, insecten te kunnen doorstaan en weerstaan. Sterker nog een thuis te geven, zich voort te planten en nieuw leven in te blazen. Te groeien en te bloeien, zijn vruchten af te staan, naar binnen te keren en weer van vooraf aan te beginnen.

Precies zoals het moet zijn en is in de natuur. Voldoende en goed genoeg, in overgave voor wat er komt. Wat kunnen wij mensen hier toch enorm veel van leren.

Ben je ook wel eens geknakt en vervolgens toch weer heel geworden?