Tagarchief: #lessen

(Herleefde) patronen & lessen

23 mei 2023(Herleefde) lessen#lessen, dankbaarheid, herleven, liefde, lijden, nieuwe maan, oude patronen, pijn, rollercoaster, volle maanSportcommitment KJ

Regelmatig dompel ik mezelf onder in een cocon, thuis of ergens waar ik me bijzonder ‘thuis’ voel. Soms voor korte duur en soms voor wat langere duur, als er zakelijke bijkomstigheden mee gecombineerd kunnen worden. Dit laatste was onlangs het geval.
Ik vertoefde in het prachtige Spanje, waar het normaal gesproken al bijna ‘zomer’ zou moeten zijn qua weer, maar in de praktijk dit jaar even iets anders lag. Dat kon de pret niet drukken natuurlijk, ik was allang blij daar in dat buitenland te kunnen vertoeven, samen met onze jongste hond Choco van 7 maanden.

Steevast neem ik dan mijn sjamanistische ‘tools’ mee om vuur rituelen en andere praktische dingen mee te doen. Want in de periode dat ik in het buitenland zou vertoeven, zou ik meerdere malen een volle, nieuwe en weer volle maan meemaken.
Manen en planeten die een bijzonder krachtige energie hebben op aarde en al het leven op aarde. Nota bene ook nog eens eclips seizoen.
De eerste volle maan was een eclips volle – bloemen – maan. Een superkrachtige maan die in het teken stond van ‘het schoonmaken van onze psychische kast’. Hiermee wil ik zeggen dat je ‘oude identiteiten van je af kon gooien’, of zoals ik altijd uitleg ‘verhalen die je jezelf verteld waarmee je je identificeert’. De gehechtheden van jezelf aan die verhalen én je innerlijke demonen onder ogen komen.

Nou dat heb ik geweten kan ik je zeggen. De week voorafgaand aan die volle – bloemen- maan én de week na deze krachtige maan. Die ook meteen onder invloed stond van een zogenoemde teruglopende fase van planeet Mercurius. Mercurius in teruglopende motie in het teken stier (staat voor ons waardesysteem, ons zelfvertrouwen/eigenwaarde en overlevingsstrategieën) staat voor minder denken en meer voelen.
In elk geval was er letterlijk én figuurlijk geen ontkomen aan. Alle oude programmeringen kwamen voorbij, mijn overlevingsstrategieën, en eigenwaarde/zelfvertrouwen. Zaken waar ik vanaf mijn 40e mee bezig ben, om me hiervan te ontkooien en te transformeren naar nieuwe verhalen, emoties, reacties, gedragingen, denkwijzen. Transformeren naar manieren die me helpen in positieve zin en ik kan excelleren en evolueren in plaats van te blijven hangen op de langspeelplaat van drama, herkauwen en dus lijden.

En ineens, onder deze (collectieve – wat heb jij ervan gevoeld?!) krachtige energie mocht ik allerlei oude stukken nog eens herleven alsof het opnieuw gebeurde op dit moment, mei 2023. In het begin dacht ik nog, ‘oh dit komt voorbij, prima laten we er eens voor gaan zitten en kijken wat het me wil zeggen’. Ik ontving het met open armen omdat ik wist dat dit weer mooie en bijzondere lessen zouden zijn die ik nu eens en vooral altijd uit mijn systeem kon bannen. Leuk?!

Nee, helemaal niet! Het werd van kwaad tot erger. Oude pijn van mijn opvoeding, ouders en voorouders: – niet mogen zijn wie ik wilde zijn – afwijzing – nooit goed genoeg zijn – falen – mezelf kastijden omdat ik het niet beter deed of kon – onzichtbaar (willen) zijn – altijd dienstbaar naar de ander ‘moeten’ zijn – mezelf wegcijferen – boosheid – frustratie – geen controle hebben en acteren alsof ik dat wel heb – denken in tekorten – mijn haat/liefde verhouding met geld – kinderachtige en dus onvolwassen gedragingen – het niet waard zijn – affectie van de buitenwereld willen – mezelf voeden met de buitenkant – beperken in mijn eigen vrijheid – slachtofferschap – het als kind geen arm om heen krijgen wanneer ik dat nodig had – niet gehoord of gezien worden – seksualiteit – overgave – veel ‘moeten’ van mezelf – het beter weten dan de ander en mezelf hierin opdringen naar de ander- . Alles kwam ik in een sneltrein tempo tegen. Een TGV die niet te tegen te houden was.

Tegen beter weten in vocht ik er met man en macht tegen, raakte zo met de dag meer en meer gefrustreerder omdat ik van mezelf vond en dacht dat ‘deze onzin – shit’ nu toch eindelijk wel eens afgelopen moest zijn, want dit had ik toch allemaal al achter me gelaten?! Hoezo komt dit nu dan?! Ik wil dit niet! Maar ik kon het niet tegen houden, het kwam en het ging en wist totaal niet wat me allemaal overkwam. Mijn allerliefste lief wist niet helemaal wat hij ermee aan moest, zei ook ‘dit vind ik niet fijn’.
Gevoelsmatig wist ik dat ik hier gewoon doorheen moest, het er laten zijn en ernaar kijken en vooral de ander er niet mee lastig vallen. En toch waren er momenten dat de rust in mij gekeerd was en we samen gezellig zaten te eten en te genieten en er ineens iets ter sprake kwam en ik hierop reageerde vanuit een oud niet constructief patroon. Het was alsof ik iemand anders werd en er van een afstand naar keek hoe die iemand anders bits reageerde naar mijn lief. Mijn lief die wijselijk niets zei en keek als een botsauto, zo van ‘wat moet ik hier nu weer mee?!’ En gelijk had hij. Op het moment dat ik als het ware terug in mijn lichaam landde, kreeg ik de mogelijkheid om te herstellen van wat ik zo-even scheef gezet had. Helaas ging dit niet moeiteloos maar met horten en stoten. Ik begon mezelf in mijn hoofd boos toe te spreken ‘zie je nu wat je doet?! Is het gezellig en genieten jullie samen en dan ga jij een beetje de trut uithangen! Je verpest ook altijd alles!’

Beng, de ene klap van de zeep volgde de andere op. Dingen die ik, zoals eerder benoemd, als ‘gewond kind’ heel vroeger deed en zo ook reageerde. Er kwamen beelden terug van vroegere tijden met familie in België, voor mij gelukkige tijden tijdens een vechtscheiding van mijn ouders. Ik was altijd als vier handen op één buik met mijn oma, een oma die mij raakte in positieve zin, waar ik voor mijn gevoel gehoord en gezien werd en kon zijn wie ik wilde zijn. Er kwamen ook beelden voorbij van de lagere school, waar ik met een heel fijn gevoel op terug kijk, een soort van vrij onderwijs hetgeen heel wat was destijds. En toch kwamen de beelden van mijn vader die ons naar school bracht op weg naar zijn werk in Bemelen, en ik – zodra hij zijn rug keerde om in de auto te stappen – krijsend van het schoolplein afrende omdat ik terug mee wilde met mijn vader. Bang dat hij me weer vergat af te halen van school (en mijn moeder was ook al ‘gevlogen’), hetgeen gek genoeg ook nogal regelmatig voorkwam. We waren om kwart voor drie uit van school en bleven soms tot half vier wachten en als er dan nog niemand was liep ik met mijn broertje hand in hand langs een grote weg naar Bemelen. Een weg die ik op mijn duimpje kende. Ik was toen een jaar of zes/zeven en mijn broertje zat nog op de kleuterschool. Wat een pijn, wat een afwijzing, je niet belangrijk genoeg te voelen om op tijd van school afgehaald te worden.

Ik kreeg beelden door van mij en mijn handbalsport, ik moest en zou een talent zijn, doorbreken en uiteindelijk op het hoogste niveau (eerste divisie) spelen. Bloed, zweten tranen heeft dit gekost, keihard trainen en eigenlijk weten dat mijn handbal talent helemaal niet zo groot was maar mijn mentaal talent en doorzettingsvermogen – een never give up mentaliteit – er eentje was van een onvermurwbare stier. Hoorns erin en jé. Het zijn een aantal seizoenen geweest dat ik mocht aansluiten bij het eerste team, als bankzitter, en telkens de laatste vijf minuten mocht invallen. Nouja, in vijf minuten kun je echt niets laten zien, maar ik nam het op de koop toe want er zou en moment komen dat ik wel lang mocht spelen en de krant zou halen. En ja, ik heb met mijn sporttas door de gang en het kleedhok gegooid van frustratie om telkens die vijf minuten vlak voor tijd pas in te vallen of dat ik zelf vond dat ik goed speelde en er dan net weer uitgehaald werd. Pfffff maar ik overwon alles. Uiteindelijk heb ik acht seizoenen op eerste divisie niveau gespeeld, veelal in de basis.

Ik kreeg beelden van het opgeven van mijn eigen droom en die van een ander te leven. Mezelf volledig voor deze droom te geven, blindelings bijna. Ik werd er een ‘bitch’ van, telkens moeten vechten om gezien en erkend te worden, en steeds als ik dacht nu zien ze mij, zagen ze me nog niet of ‘hadden zij alles gedaan’ terwijl ik het werk verricht had. Het maakte me boos, gefrustreerd en misschien zelfs wel bitter. Later stevenden we af op een faillissement en zetten alles op alles om dit te voorkomen. Nóg harder werken, nóg meer doen, op vrijdag cash geld rondbrengen naar de leveranciers (klein naar binnen gaan en nog kleiner naar buiten komen, want het was nooit voldoende), het personeel nauwelijks nog kunnen betalen en salarissen in vier keer betalen om zo te te voldoen aan de verplichtingen. En daarna dan ook nog gewoon meehelpen in de bediening omdat we nauwelijks nog personeel wilden oproepen omdat we ze niet meer konden betalen. Het gevoel van alle poten onder je tafel vandaan gezaagd te krijgen, dweilen met de kraan open. Geen ‘bezit’ meer te hebben in materie, volledig gefaald te hebben, niet goed genoeg te zijn, niet hard genoeg gewerkt te hebben en ga zo maar door.
De pijn die dit met zich meebracht voelde ik nu tot in mijn lijf. Ik kreeg acuut spierpijn, pijn in de onderkant van mijn rug, een dikke opgezette buik uit het niets en een brok in de keel.

Allerlei lichamelijke symptomen die ik destijds niet kon rijmen maar nu des te meer. Een dikke opgezette buik uit het niets is de milt, die staat voor ‘hoe mild je met jezelf omgaat’. Niet dus, ik verweet mezelf van alles. Spierpijn van teveel spanning in de spieren maar vooral de mentale stress die hiermee gemoeid was. Een brok in de keel, die staat voor angst (in het communicatie centrum-keel), een zeurende pijn in de onder rug, dat je je nauwelijks meer flexibel kunt bewegen, met andere woorden jezelf ontzetten klem zetten. En nog een stapje verder, de psoas – de spier van de ziel. De psoas is eigenlijk de boodschapper in het lichaam die signaleert wat coherent is en wat niet, wat heel is en wat beschadigd is, wat veilig en onveilig is en communiceert als boodschapper tussen zowel verlangen tot overleven als onze wens echt te gedijen. Een gezonde psoas is vloeibaar, soepel, veerkrachtig en sappig als een malse biefstuk. De psoas geeft dus richting aan angst (overleving) én aan plezier (gedijen). Je kunt je wellicht voorstellen dat er aan al mijn beelden die voorbij kwamen in een notendop, weinig plezier me gemoeid was en des te meer overleving (angst), met alle stresshormonen die er ook nog eens bij kwamen kijken om het lichaam nog meer uit te putten. Eigenlijk het lichaam te waarschuwen dat mijn geest moest luisteren. Een mooie spreuk is dat als je leert naar je lichaam te luisteren dat het lichaam niet zo hard hoeft te schreeuwen. De uitgeputte boodschapper, de psoas, was op sterven na dood, en gaf me juist die ontzettend zeurende onder rugpijn die mij elke minuut herinnerde hoe ik destijds (en soms, heel soms nog) met mezelf omging.

Kortom ik heb jarenlang niet naar mijn lichaam geluisterd en altijd maar meer uitgeput. Uit laten putten door enerzijds mijn overactieve geest en anderzijds door mijn vechters en doorzettings mentaliteit. Daarbij ook nog eens roofbouw pleegde door er intensief bij te sporten, lekker voor het leegmaken van de geest, maar wel weer een aanslag op mijn lichaam. Waar ik mij nu overigens zielsgelukkig mee mag prijzen met de kracht die het heeft en me nog steeds overal heenbrengt.
En nu opnieuw kwamen al die beelden voorbij als een film, een rollercoaster die ik amper bij kon houden. Echter de film ging sneller dan de pijn die ik erbij voelde. De lichamelijke pijn was zó intens aanwezig en tegelijk leek de pijn van iemand anders te zijn. Alsof ik het kon ervaren, aan de levende lijve kon ondervinden en tegelijkertijd leek alsof iemand anders die pijn had en ik ernaar moest blijven kijken.

Twee harde, mooie, intense, pijnlijke, bijna idioot te noemen weken gingen voorbij tot het moment kort na nieuwe maan. Een nieuwe maan in stier die staat oa voor overvloed.
Ik zat er werkelijk helemaal doorheen, ging op een bedje buiten in de zon liggen en lag daar met de ziel onder de arm. Ik voelde me nietsnuttig, down, compleet uit het veld geslagen, de tranen prikten in mijn ogen. Oude gedachten van tijdens mijn burn-out kwamen omhoog dat het leven zo geen zin had, ik toch niets goed kon doen en het beter was niet meer te leven. Zelfmedelijden en slachtofferschap ten top. Vervolgens begon mijn hond ontzettend hard te blaffen, het leek alsof hij zichzelf moed aan het ‘inblaffen’ was om in het water te springen, de sprong te wagen. Meteen verscheen er weer een beeld van mij vroeger: het altijd maar agressief reageren, alsof ik kritiek kreeg (ik interpreteerde vroeger vaak alles als persoonlijke kritiek), naar anderen. Vooral naar mijn dierbaren. Het spreekwoord ‘blaffende honden bijten niet’, maar zorgen wel voor veel (oorverdovend) lawaai. Ik zag mezelf terug in mijn hond en barstte in huilen uit, de tranen waren niet meer te stoppen. Als een zwaar gewond monster lag ik te huilen, de tranen liepen over mijn wangen en veroorzaakte nog net geen rivier naar de nabij gelegen zee. Voor ik het in de gaten had sprong mijn hond half bovenop mij, begon met te duwen met zijn neus, zachtjes te bijten en te snuffelen en liet duidelijk blijken zich geen raad te weten met mijn verdriet. Hij kwam me troosten en kroop tegen me aan, ik pakte hem eens goed vast en liet mijn waterlanders lopen totdat hij me aankeek en leek te willen zeggen ‘als je weer oké bent dan wil ik zwemmen, ga je mee?’

We zijn samen gaan zwemmen en heb mijn tranen weggewassen in het frisse water.
Daarna heb ik al mijn moed verzameld en heb pen en papier gepakt en opgeschreven waar ik dankbaar voor ben en welke wensen en intenties ik heb. Vervolgens heb ik er een mooi vuur ritueel van gemaakt en heb mijn dankbaarheid en wensen terug gegeven aan het vuur en het universum.

Een dag later was mijn lage onder rugpijn nagenoeg verdwenen en stond ik fris en fruitig en monter op, strekte mezelf uit en liep op blote voeten naar buiten. De dag tegemoet tredend, en zei tegen mezelf en wie het horen wilde ‘vanaf vandaag wordt alles anders’.

En het werd anders, al die oude patronen, ermee gemoeide verhalen, pijnen en emoties zijn als sneeuw voor de zon verdwenen. De hele film, rollercoaster was voorbij, dik twee weken samen gevat en herleefd van een jaar of veertig ‘overleven’.

Opnieuw een bevrijding en weer een stap verder in het voortdurende proces van ontkooien. Ik blijf het zeggen: ‘ontkooien vergt moed, doorzettingsvermogen en volharding.’

Steeds als je denkt dat je er bijna bent, dan ben er je nóg net niet. Ik denk dat je er pas bent als je uiteindelijk tussen zes planken ligt en tot die tijd is er gewoon werk aan de winkel, je eigen winkel welteverstaan.

Was het leuk? NEE! Was het leerzaam? JA! Wat heb ik dan geleerd? Ik heb geleerd en gezien hoe ik al die jaren van overleven heb doorlopen, wat ik toen deed, hoe ik reageerde, waarom ik zo reageerde, wat ik mezelf aandeed en liet aandoen, hoe ik mezelf van het pad af hield en liet houden, welke verhalen ik heel lang herkauwd heb, hoe ik gehecht was aan lijden, hoe ik mezelf belemmerde en ga zo maar door. En er is maar één conclusie: dat wil ik NOOIT meer! Dit was nergens voor nodig, zinloos en zelfs ziekmakend. Dit wist ik allemaal al, maar blijkbaar vond het universum het nodig dat ik het nogmaals zou ervaren en voelen opdat ik het dan nu toch eindelijk écht achter me zou kunnen laten. Deze deur gaat dicht en nu gaan er nieuwe deuren open.

Wat heeft het me gebracht? Enorme (harde) lessen, een ander perspectief, de regie weer nemen over mijn eigen leven, uit het slachtofferschap stappen en verantwoordelijkheid nemen voor mezelf, dat ik goed genoeg ben zoals ik ben, dat ik vooral mag en kan doen wat ík wil en dat iedereen daar iets van mag vinden en dan vooral naar de politie mag brengen want wat een ander vindt is niet van mij. Dat ik mij gelukkig mag prijzen met een krachtige geest én lichaam dat mij nooit in de steek laat, dat ik dus mijn lichaam mag koesteren als mijn allergrootste liefde. Dat het belichamen van alles wat op je pad komt je terugbrengt naar je kern, je ‘zijn’.
Dat ik dankbaar ben voor hoe ver ik gekomen ben, dankbaar ben voor alles dat ‘is’.

Dat liefde ALTIJD hét antwoord is.

Dat het pad niet altijd over rozen gaat, zeker niet wanneer je jezelf telkens laat afleiden van je pad. Echter wanneer je (tijdelijk) andere zijwegen bewandeld van dat pad, je miraculeuze dingen meemaakt en prachtige levenslessen ervaart en leert die je uiteindelijk toch weer terug op je pad brengen, zoals het ooit de bedoeling was.

Dagen na mijn turbulente herbeleving maakte ik op een ochtend een prachtige wandeling met Choco, een wandeling met een prachtige gewaarwording ter afsluiting van deze innerlijke reis. Dit pad, dat we samen onbewust kozen, door een oude droogstaande rivierbedding, bleek een mooie weerspiegeling van al die zijwegen die ik ooit maakte.

*Smal, obstakels en weinig zij-zicht, tunnelvisie*

*Hobbelig, uitdagend, vol met obstakels*

Het volgende nummer viel mij toe tijdens deze wandeling:

He aint heavy he’s my brother- Hollies

The road is long, with many a winding turn
that leads us to who knows where, who knows where
But I’m strong
Strong enough to carry him, he ain’t heavy, he’s my brother

So on we go, his welfare is of my concern
no burden is he to bear
We’ll get there

For I know, he would not encumber me
he ain’t heavy, he’s my brother

If I’m laden at all, I’m laden with sadness, that everyone’s heart
Isn’t filled with the gladness
of love for one another

It’s a long, long road, from which there is no return
while we’re on the way to here
Why not share

And the load, doesn’t weigh me down at all
he ain’t heavy, he’s my brother

He’s my brother
he ain’t heavy, he’s my brother
he ain’t heavy, he’s my brother

https://www.kaatjejansen.com

Indianen – sjamanisme

2 december 2020Geen categorie#cadeautje, #ervaring, #indianen, #kracht, #lessen, #opleiding, #sjamanismeSportcommitment KJ

vuur ceremonie

Mijn hele leven lang ben ik in stilte geïnteresseerd in indianen en alles wat ze deden en doen. Ik voel ik me indiaan en sinds de dood van mijn geliefde oma Jo voel ik mij ook echt verbonden met indianen uit Zuid-Amerika. Hun rituelen, wijsheid en verbondenheid met de natuur was en is de allergrootste aantrekkingskracht. Als er vroeger een serie of een film met indianen was dan zat ik als eerste voor de tv, mijn eerste tent was een soort van tipi tent en met mijn vader gingen we vroeger elke zomer “vrij” kamperen. Helemaal back to basic dus. En voor zover dat ik veel carnaval gevierd heb, was ik op de lagere school natuurlijk indiaan en mijn broertje cowboy.

Sinds september van dit jaar volg ik een opleiding sjamanisme, bij nieuwetijds sjamaan Nanja Cremers. Nanja is jaren geleden al op mijn pad verschenen en zo snel als ze was verschenen, is ze ook weer verdwenen. Vanaf de eerste dag dat we haar aannamen in de “Meule” als gastvrouw, en ik in haar prachtige diepblauwe ogen keek, wist ik dat er een verbinding was ontstaan die ik toen niet kon uitleggen. Toen ze na een tijd weer afscheid van ons nam wist ik dat dit niet echt een afscheid was omdat ik er zeker van was dat onze paden elkaar weer zouden kruisen. Ik geloof dat ik haar dat zelfs gezegd heb bij het afscheid.
Jaren later, in 2019, hebben onze paden zich inderdaad weer gekruist. Via facebook kwamen er berichten van Nanja voorbij over sjamanisme, vuur ceremonies, drums, ponchos uit Peru, haar werk- (samen met haar liefde Peter) en zienswijze hiermee. De echte trigger kwam toen Nanja een lomi lomi massage aanbood. Mijn eerste lomi lomi massage heb ik mogen ontvangen van sjamaan Geovanni in Ecuador. Dat was me een ervaring tot op zielsniveau die ik je niet kan uitleggen maar die je alleen maar zelf kan ervaren. En geloof me, ik heb al heel wat massages mogen ervaren, niet één stond in verhouding tot die lomi lomi massage van sjamaan Geovanni. In elk geval voelde ik me na die lomi lomi massage 10 kilo lichter en als het ware klaar voor “the next level”. Een volgende niveau van voelen, van diepere kennis van en over mezelf gedurende deze levens reis. Dus heb ik een afspraak bij Nanja gemaakt voor de lomi lomi massage met aanvullende sessie/ritueel vooraf.
En ja hoor, ook bij Nanja was deze massage weer een prachtige ervaring. Vergelijkbaar en toch anders, juist vanwege elke sjamaan zijn of haar eigen authenticiteit. Het was weer een ervaring met antwoorden en nieuwe vragen. En hiermee was het zaadje geplant tot de opleiding sjamanisme bij Nanja.

Toch heeft er nog enige tijd tussen gezeten voordat ik me daadwerkelijk inschreef. Ik had nog wat bergen en overtuigingen te bewandelen en te overwinnen. Ik had namelijk nogal wat oordelen over een opleiding sjamanisme volgen. Oordelen van mezelf met de vraag of ik wel klaar was voor een stap verder in deze oer-natuurlijke-wijsheid, maar toch vooral over het feit wat mijn omgeving er wel niet over zou denken. Op dat punt, van wat mijn omgeving al dan niet vindt, was ik een heel eind onderweg om me hier niets meer van aan te trekken, en daar op een onverwacht moment sloeg het toch weer toe. Mijn directe omgeving noemde me al vaak “zweverig” of “maar gedoe” dat allemaal niet wetenschappelijk bewezen en niet onderbouwd met feiten was maar vooral op gevoel gebaseerd is. En ja gevoel mag niet, dat is niet te vertrouwen, toch? Yeah right! Dacht ik, is het wel allemaal waar wat ik denk? Nee mijn gedachten zijn iets wat ik mezelf wijsmaak, om een excuus te vinden om er nog niet aan te gaan. Mijn wake-up call kwam na de eerste lockdown dit jaar. Zo zie je maar weer waar “naar binnen in jezelf gaan” allemaal toe leidt: schrijven en indianen of eigenlijk sjamanen.

In september hadden we (mijn sjamaan sisters en ik) de eerste opleidingsdagen van het sjamanisme. We gingen op pad in het medicijn wiel en de daarbij behorende arche types. Met als eerste het Zuiden met arche type “slang”, het pad van de held. Een slang verwisselt haar vel/jas om de zoveel tijd, een slang flaneert in zigzaggende bewegingen over de aarde, bomen en in het struikgewas. Ze is zich bewust van elk geluid en aanwezigheid van de ander. De slang is in vele culturen de “heler”. Wist je dat de beroepsgroep “artsen en aanverwanten” een slang in het logo heeft?
In het sjamanisme staat de slang voor 4 houdingen; 1. niet oordelen, 2. niet lijden, 3. geen gehechtheid/loslaten en 4. leef in schoonheid. Nu kun je het waarschijnlijk al raden…..ja dat heeft me de afgelopen 2 maanden regelmatig bezig gehouden, telkens op momenten dat ik het niet verwachtte, en steeds in een andere vorm. Triggers op oordelen, op beelden zien en uitspraken horen en daar vanalles over te vinden-oordelen dus. Triggers op lijden, door al die maatregelen en dan vooral meer het lijden van anderen te zien en te ervaren, gehechtheid aan mijn oude leven van voor corona en daarbij in schoonheid leven. Al kon en kan ik de schoonheid van het leven wel zien, ervaren en zeer waarderen, maar écht leven? Hmmmm er was blijkbaar nogal wat werk aan de winkel. En dat terwijl ik dacht dat deze Jansen (zo noem ik mezelf altijd alsof een derde over mij praat, dat is in mijn hoofd soms makkelijker) heeft al zoveel dingen meegemaakt en zoveel lessen mogen en willen leren, dus zal ze toch al wel wat verder zijn?! Haha, de eerlijke waarheid ligt toch iets genuanceerder. Mezelf voor de gek houden kan ik als geen ander maar dit dient mezelf niet in mijn ontwikkeling, dus is Jansen steeds eerlijker naar zichzelf.
De lessen komen op een steeds diepere laag binnen en is dus telkens een laag waarmee ik nog niet bekend ben. En als het erop aan komt (iets dat onbekend is), dan kijk ik eerst de kat uit de boom en ga zelfs enigszins eerst met de “hakken in het zand” om me er daarna pas aan over te geven en me er volledig met open nieuwsgierigheid in te vliegen. Mits mijn buik gevoel dat ook zegt. Mijn hoofd lijkt vaak de doorslaggevende beslissing te nemen en voor heel even laat ik mijn hoofd ook in die waan. Dat doe ik bewust om mezelf rust en ruimte te geven om mijn gevoel aan te spreken en er ook naar te luisteren. Want als ik mijn hoofd, lees “ego” tijdelijk in die waan laat, dan is dat hoofd/ego tenminste stil en dus krijgt mijn buik en hart alle tijd om mijn hoofd het krachtige overheersende signaal te geven dat eigenlijk elk mens instinctief heeft maar veelal compleet negeert omdat het er niet mag zijn. Een leuke truc om mijn eigen hoofd soms te omzeilen, er hoeft maar iets voor jezelf te werken als alle andere dingen even niet werken (yoga, meditatie, onvoldoende nachtrust, in de natuur zijn). Gelukkig komt dit niet heel vaak voor en vertrouw ik meestal 100% op mijn gevoel, maar aller ik ben ook een mens en niet constant “zen” dus mijn hoofd maakt ook mij soms gek.

Zo werd het de afgelopen 2 maanden toch steeds rustiger in mijn patronen; mijn gedachten en oor-delen en stiekem overal iets van te vinden. De triggers waren telkens bewust-word-ing-les-sen (nog leuker als je dit woord helemaal loskoppelt en ziet wat er dan uitkomt). Inmiddels wil ik niemand meer overtuigen van mijn gelijk, mijn visie op wat er in de wereld gaande is maar voer ik leuke dialogen met anderen over deze kwestie waarin alles gezegd mag worden ook al zijn de visies verschillend. Iedereen heeft een stem en een eigen waarheid, een verleden, een angst én liefde. Uiteindelijk hebben we allen één gezamenlijke wens of doel en dat is liefde geven en ontvangen, zowel aan jezelf als aan de ander. De ene is een laat-bloeier en de ander een vroeg-bloeier, uiteindelijk is het de bedoeling dat je wakker wordt ín jezelf en je die dingen absorbeert die jou (weer) “heel” maken.

De tweede sessie van de opleiding werkten we met arche type “jaguar”, het Westen. In je kracht komen, in balans komen met je eigen projectie, de effecten zien van jouw beperkende gedachten, wat je tegen houdt. De jaguar presenteert het nieuwe, wordt ook de “luminous warrior” genoemd, de ceremonie meester en beheerder van de levenskracht. Het leven/dood principe. Het taboe dat er ligt op de dood in onze Westerse wereld.
Nu kan ik je vertellen dat ik die jaguar in alle vormen, gedaantes; kronkelend, gruwelend, krijsend, terug getrokken, aanvallend en verdrietig, voorbij heb zien komen bij anderen en mezelf. Wow! Wat een prachtig en letterlijk en figuurlijk krachtig onderdeel was dit. Echt voelbaar! Ook voelbaar aan wie ik mijn levenskracht in de loop van mijn leven in bewaring gegeven heb. Anderen heb laten beslissen, mijn eigen verantwoordelijkheid in handen van anderen gelegd heb, me dingen en gevoelens heb laten aanpraten, ik slachtoffer geweest ben van diverse omstandigheden (die ik overigens zelf heb laten gebeuren). Om wat voorbeelden te noemen hoe ik dat bedoel, je eigen levenskracht in bewaring bij de ander geven; “een vader die nooit tijd voor je heeft en al het andere (vooral werk) op de wereld belangrijker vindt dan jij, zijn geliefde kind. Of de vader die zei (met alle goede bedoelingen) een 7 had een 8 kunnen zijn en een 8 had een 9 kunnen zijn, waaruit de interpretatie en overtuiging voortkomt dat het toch nooit goed genoeg is wat je doet. Of dat je als vrouw 100% onafhankelijk en geëmancipeerd moet zijn. Of dat je moeder alles van je wilt weten en alles controleert of je moeder een uur later op de bruiloft komt omdat ze het niet aankan om een uur lang met je vader in één ruimte te verblijven, waarmee je je alweer voelt afgewezen en je niet belangrijk genoeg voelt voor je ouders. Of dat een leraar zegt dat je niet kan rekenen (ook al lijkt het maar een grapje) en je jezelf voorneemt ‘oké als hij vindt dat ik niet kan rekenen dan kan ik vanaf nu en dus nooit meer rekenen’. Of een partner die je nooit ziet staan en je denkt dat je het blijkbaar niet waard ben om zijn tijd aan te besteden en ga zo maar door. Mensen lief, zo kun je zoveel voorbeelden bedenken die jou uit je kracht halen en jou belemmerende overtuigingen over jezelf bezorgen.
Zo ontstaan je schaduw kanten, kanten die anderen nooit erkend hebben en jij dus ook niet in jezelf. Kanten die je liever niet ziet van jezelf en je je wellicht voor schaamt of het zelfs doodeng vindt wanneer deze aan het licht komen. Terwijl daar ook wellicht prachtige pareltjes en cadeautjes tussen zitten die je over en ván jezelf verstopt hebt. Wellicht had je diep van binnen een andere studie of beroep in gedachten voor jezelf maar vonden je ouders dat je echt iets anders moest doen en worden, dus heb je die diepe wens ergens weggestopt. Of je leeft ruim 10 jaar de droom van de ander in plaats van je eigen droom.

Daags na deze tweede opleidingssessie heb ik nog meer schaduwkanten van mezelf gevonden waar ik graag iets mee wil. In elk geval wens te transformeren in kracht en erkenning ipv in de schaduw te laten staan. Ik heb ze opgeschreven en ze verwerkt in een aarde tekening, dat is óók een onderdeel van het sjamanisme. Werken met energie, gedachtenkracht, illumination, extraction, despacho, vuur ceremonies etc.
Tevens ben ik de gehele week heel veel in de natuur geweest om de heerlijke jaguar energie van de opleiding enigszins vast te houden. Veel wandelen, spelen met mijn geliefde hond, en mijn denkbeeldige jaguar “Fire” telkens naast me, op blote voeten door het bos en gras lopen, bewuste ademhalingsoefeningen, yoga, zitten mijmeren en gewoon genieten. Zowaar zonder oordeel, zeker niet in lijden, alles is veranderlijk (dus on-ge-hecht) als je goed om je heen kijkt en ik heb mijn leven op dat moment in schoonheid doorgebracht. Volledig in “slang” dus. Regelmatig een meditatie doen hoort daar ook bij en mezelf voorbereiden op de volle maan van afgelopen maandag. Met als gevolg dat ik heel veel droomde, over voorouders, earth-keepers, over gezond zijn en blijven, over mijn kracht innemen en mijn schaduwkanten transformeren in kracht.
Ik voelde letterlijk elke vezel in mijn lichaam tintelen en keihard werken om wat niet meer van mij was of mij niet meer bruikbaar is voor me te transformeren in kracht, zoals koorts kan doen. Het zelfhelende vermogen aanspreken, wensen en vertrouwen dat alles precies zo gebeurt en komt zoals het de bedoeling is en wat jij op dat moment nodig hebt. Body language waar ik niet omheen kon. En weet dat “the body never lies”, als je maar luistert dan hoor je ook wat je body je wenst te vertellen. Het voelde en voelt nog steeds als een ware detox, een reset van mijn lichaam. Ik ervaar de wereld om me heen ineens anders, zie en kijk anders, voel nog veel meer dan ik al deed en ik zit enorm in de vertraging. De snelheid waarmee ik voorheen altijd alles deed is er compleet uit, ik kan niet anders dan eerlijk toegeven dat dat een heerlijk gevoel is om dingen op het gemak, bijna in slow motion te ervaren en ook op dat tempo te reageren. Rustiger, bedachtzamer, met veel meer liefde, ik heb zelfs geen zin meer in suiker! En tot vorige week was ik af en toe flink aan het snoepen. Fitter, vrijer, openere geest, flexibeler lichaam, wonderen en magie bestaan echt! Nu ervoor zorgen dat ik dit kan vasthouden.

Maandag ochtend ben ik de aarde tekening gaan opruimen. Behalve wat blaadjes en gedroogde bloemetjes was er in de tekening weinig veranderd. Tot mijn oog ineens stuitte op een walnoot, zo ongeveer in het midden van de cirkel, en die walnoot lag er eerder echt nog niet!
‘De walnoot staat als symbool voor wijsheid, als je ze eet kun je versterkte gevoelens van liefde ervaren. En door zijn zachte kern die zich achter de harde schil verbergt, was de walnoot het zinnebeeld voor het wezenlijke dat zich achter uiterlijkheden verbergt’. Toeval bestaat niet! Hoe toepasselijk is dit na mijn verhaal?! In de walnoot kun je ook hersenen herkennen of terugzien, hetgeen kan impliceren dat ik toch nog veel met het ‘hoofd’ doe? Of….. je kunt in de walnoot ook darmen terug zien, het tweede brein. Je ‘onder-buik-gevoel”, hetgeen zou kunnen impliceren dat ik daar nóg meer op mag vertrouwen? Ook wetende dat de darmen staan voor het verwerken van emoties. In elk geval een prachtig cadeautje!

‘s Avonds tijdens volle maan (eigenlijk ‘s morgens al maar ik vind vuurtje stoken in de avond magischer) heb ik een vuur ceremonie gehouden in de stromende regen, met de drum onder een paraplu, jaguar “Fire” naast me en één voor één mijn brandbare schaduwkanten uit de aarde tekening aan het vuur gegeven om los te laten en te transformeren. De dag daarna is het de bedoeling dat je dan nog even de as gaat checken om te kijken wat er gebeurd is met alles wat je aan het vuur gegeven heb. Wonderlijk was alles volledig verteerd door het vuur, ondanks de stromende regen.

Ik ben benieuwd wat de komende tijd gaat brengen, energetisch in en met jaguar gerelateerde dingen bezig zijn op bewust en/of onbewust niveau. En ik kijk nu alweer uit naar de volgende opleidingsdagen, het Noorden en het Oosten. Het is in elk geval een prachtig cadeau dat ik mezelf gegeven heb, met dank en liefde voor Nanja, Peter en de sjamaan-sisters 🥰🙏🏽.

Aan wie heb jij je kracht af- of weg gegeven? Ben je er klaar voor om jouw kracht terug te vragen en te nemen?!