De nacht van volle maan, 31 oktober op 1 november, zit ik in mijn holletje voor mijn volle maan ritueel. Zoals zo vaak krijg ik dan ook weer de neiging om te schrijven. Ik ben in het holst van de nacht op mijn best, het heeft iets mystieks, voelt als leegte, heerlijk alleen, alles mag en kan maar niets moet. Zoiets, ken je dat gevoel?
De hele dag houdt het woord “aantrekken” me bezig, geen idee waardoor maar het is zo. Ik zal je mijn verhaal van vandaag vertellen waarom en in welke hoedanigheid het mij bezighoudt.

Vanmorgen toen ik opstond was de eerste vraag die in me opkwam ‘wat ga ik vandaag aantrekken?’ Het belooft mooi weer te weer worden, zonder regen. Yeah! Dan hoef ik niet lang na te denken, ik wil naar buiten in kleding die lekker makkelijk zit en sportief is. Hardloop broek, baby blauw (mijn lievelingskleur blauw -in allerlei tinten-) t-shirt en dezelfde kleur vest. Lekker voor als het nog fris is en als het zonnetje wat feller is dan kan het vest uit. Oja mijn haar! Dat moet ook nog, lekker makkelijk een staart. Ow ja mega uitgroei, een lockdown coupe, de kapper bellen in Nederland, want die in België moet haar deuren helaas (vooral voor haar en niet voor mijn haar) weer sluiten. En dat sluiten voor haar is vele malen dramatischer dan mijn haar met mega uitgroei. Ja, zo voel ik dat echt want sinds een hele tijd wil ik het mij niet meer aantrekken wat anderen van mij vinden of hoe ik eruit zie. Nu wil ik er wel verzorgd uit zien, maar met een “net out of bed look” durf ik ook gewoon de straat op, zeker als het waait (en dat doet het bij ons op het plateau in België nogal eens) want dan waait toch weer alles door elkaar.
Ik zeg regelmatig hardop tegen mijn kinderen ‘wat ze vinden moeten ze maar naar de politie brengen’, waar ik eigenlijk mee bedoel ‘trek het je niet aan’. Grappig is dat wel, want eigenlijk zeg ik dat vooral ook tegen mezelf om mezelf ervan te overtuigen dat het écht niets uitmaakt.

Ik wilde mij vandaag eens niet op het plateau laten uitwaaien en stapte met mijn geliefde hond in de auto om naar Kanne te rijden en van die kant de st Pietersberg te bewandelen. Een heerlijk gebied waar ook veel mensen wandelen die zich er niets van aantrekken en gewoon hun afval laten slingeren, maar dat ter zijde, alsof dat afval past in de natuur. We hebben de natuur te leen van deze aarde en wij zijn te gast, laten we de natuur dan respecteren en eren en ons dát aantrekken.
Terwijl ik de berg afreed luisterde ik naar de Belgische radio, zoals ik dat altijd doe. Liefst luister ik naar muziek en minder graag naar het geklets maar nu hoorde ik de zin ‘wie de schoen past, trekke hem aan’. Huh dacht ik, alweer het woord aantrekken, het achtervolgd me nogal zeker. Ik heb Belgische roots en als ik mensen Belgisch (Vlaams) hoor spreken, pas ik mijn accent als vanzelf ook een beetje aan, ook tijdens mijn schrijven merk ik. Enfin, de context van ‘aantrekken’ is telkens anders, hetgeen nog interessanter beloofd te worden. Hoeveel interpretaties en betekenissen kun je aan dit woord geven!

Het geklets of eigenlijk meer een discussie op de radio ging over gebeurtenissen waar al dan niet een schuldgevoel aan vastkleeft, of mensen die hetzelfde hebben meegemaakt van waaruit deze stelling voort kwam. Ik dacht ‘nou, die hoef ik niet aan te trekken, want dit gaat niet over mij, dus je mag je die schoen houden, dus zet de muziek maar aan’. Het dialoog ging toch nog even verder en werd mij het hoofdonderwerp eindelijk duidelijk. Het ging over ‘sexting’, want dat was onlangs fors in het Belgisch nieuws geweest. Nu raakte het onderwerp ‘sexting’ mij niet zo maar wel de eind zin: “ge moet het u niet zo aantrekken, het gaat voorbij gaan”. En dat vond ik wel een mooie afsluiting. Want het gaat immers altijd voorbij, hoe pijnlijk sommige ervaringen of zaken ook zijn, ze gaan voorbij.
Het maakte in elk geval iets los bij mij. Want in mijn leven zijn er vele thema’s geweest die ik mij teveel “aantrok”. Thema’s van anderen en dierbaren die ik tot mij nam, als ware het de mijne, en het mij dus bijna letterlijk “aantrok”. Thema’s met betrekking tot mezelf, die ik mij ten zeerste “aantrok”, zo erg dat het mij ziek maakte. Een opmerking van een ander die mij helemaal van slag maakte, me onzeker maakte en die mij terug spiegelde wat ik gedaan of gezegd had en met welke toon en dus zeer persoonlijk opnam. Dat voelde dan als een enorme fout, een falen waar ik me dan vreselijk voor geneerde, want ik had in mijn ogen een blunder gemaakte met als gevolg dat de sfeer ongemakkelijk werd. Als iemand mij negeerde, of boos op me werd (ook zonder ogenschijnlijke reden) of nooit meer iets van zich liet horen terwijl ik totaal geen idee had waardoor dit kwam of wat ik ‘fout’ gedaan had. Bij en na al deze gevallen draaide mijn hoofd overuren en ging ik altijd bij mezelf na wat ik fout gedaan of gezegd had. Ik zocht de oorzaak altijd bij mezelf en als ik twijfelde aan mezelf, dan zocht ik mijn vriendinnen op om mijn verhaal te doen en naar hun oordeel te luisteren of ik goed of fout was geweest. Een andere smaak was er niet, goed of fout, en fout was een drama want dat mocht niet. Kortom, ik twijfelde aan mezelf, was onzeker en voelde me dan schuldig en vervolgens nog onzekerder.

Wow, dacht ik, wat een repeterend patroon had ik om mezelf gek te maken! En moest vervolgens hard lachen, zo van de zijlijn klonk en leek het allemaal heel komisch, ik deed dit echt! Me alles zo (persoonlijk) aantrekken. Gelukkig kan ik nu om en met mezelf lachen en zie ik haarfijn in wat voor een patroon ik zat, doodvermoeiend en vooral erg destructief als je je alles altijd zo moet aantrekken. Maar het gaat over en altijd weer voorbij gaan, heerlijk! Weer een les geleerd, ik ga door voor de ijskast (“zeg Pierre, wat hebben wij vandaag gewonnen“, ken je die nog?!)!
Het heeft me bakken vol met energie gekost, overuren in mijn hersenpan zelfs. Een wonder dat ik zelden hoofdpijn heb van al dat ‘denken’. Ik was en gedroeg me altijd als de schuldige (en dus ook min of meer als slachtoffer), zat altijd in de verdediging en liet me hierdoor zelf klein en onzeker maken, heel verdrietig werd ik er zelfs van. Maar hallo! Dat deed ik allemaal zelf he, ik deed mezelf dit aan om de woorden van de ander op mezelf te betrekken en het me enorm aan te trekken.

Wat heerlijk dat ik tijdens die wandeling vanmorgen mocht constateren dat dit achter me ligt en het patroon ontrafeld is. (Het leuke is wel dat er vast en zeker een ander of nieuw patroon voor in de plaats is gekomen dat in de toekomende tijd ontrafeld mag gaan worden haha). Ik mag aantrekken wat ik wil, wanneer ik wil en hoe ik dat wil. Het mooie is dat er nóg vormen zijn van aantrekken, nl afstoten en aantrekken of door positief te denken kun je positieve dingen/gebeurtenissen/wensen aantrekken – de wet van de aantrekkingskracht-, of juist negatieve dingen aantrekken. Een bijzonder woord om de laatste dag van oktober 2020 mee door te brengen. In elk geval maakt het mij vandaag écht niet uit wat je van me vindt, wat je vindt mag je naar de politie brengen 😉.
Dit voelt als ‘vrijheid in de puurste vorm’.

Wat trek jij aan? Of liever gezegd wat “trek je uit” en laat je los?