Vandaag werd ik getriggerd door schrijf coach Joey Brown. Ze stuurde al haar lezers een e-mail met de vraag of we het herkennen, dat dingen soms volledig tegelijk vallen. Dat je opstaat met dankbaarheid en positiviteit en naar mate de dag vordert er allerlei dingen gebeuren die zich afwisselen in positiviteit én in negativiteit. Soms overheerst het ene en soms het andere, en toch valt alles samen of achter elkaar. Daardoor krijgt je dag een hele andere wending als dat deze oorspronkelijk begon. Dat er een soort van onrust ontstaat en een niet (meer) weten in welke flow je zit.

Haar mail kwam als geroepen, want ik zat vandaag precies in zo’n modus. Ik stond vanmorgen, na mijn dagelijkse ademhalings- en yoga oefeningen, vrolijk op. Goed geluimd, een dankbaar gevoel dat ik een goede nachtrust gehad had en weer aan een mooie morgen kon beginnen. Ik trok mijn tennis kleding aan, want ik mocht mezelf, na 7 weken, eindelijk weer eens uitlaten. Lekker buiten bewegen en een poging wagen op de tennisbaan, na een hallux valgus operatie aan mijn voet 7 weken geleden. Al kan ik nog niet draaien of rennen met deze voet, “statisch” een balletje slaan zou me toch wel lukken? ‘Wel ja, een kleine poging Jansen, met liefde voor je voet, sprak ik mezelf toe.’ Na pak ‘m beet 35 jaar last gehad te hebben van die knobbel aan mijn voet, en de nodige lessen in zelf-liefde geleerd te hebben is me wel duidelijk geworden dat de milt meridiaan over deze knobbel loopt. De milt staat juist voor mild zijn voor jezelf, met liefde voor je zelf. En laat ik dat nou een groot deel van mijn liefde net niet gedaan hebben. Het was dan ook een geluk bij een ongeluk dat ik deze operatie mocht ondergaan en zien als een cadeautje voor mezelf, na wat lessen in zelf-liefde afgerond te hebben. De jarenlange pijn aan mijn voet mocht in 2020 getransformeerd worden naar liefde.

Nu ben ik ietwat afgeweken van waar ik over begon, de e-mail van Joey. Ik zal proberen bij de les te blijven, al geeft dit meteen mijn dag weer: van de hak op de tak. Gisteren avond startte dat van ‘de hak op de tak’ met allerlei nieuwsberichten, die ik overigens zoveel mogelijk probeer te omzeilen, over sluiting van de horeca en allerlei maatregelen die schrijnend zijn naar mijn oordeel. Waar ik het nu verder niet over wil hebben. Toch kwam na het potje tennis van vanmorgen een nieuwsbericht tot me van de andere kant van de grens met dito maatregelen. En ineens was het daar, de gedachte “toch niet weer hè?!” En de emotie van “beperking in ieders én mijn vrijheid”. Ik wilde er tijdens het gesprek met de tennis dames over mee praten en voluit mijn mening geven, maar ik bedacht me meteen weer voordat er een woord uit mijn mond kwam. Allerlei oordelen passeerden in gedachten de revue, alsmede emoties als onmacht, radeloosheid, machteloosheid, verontwaardiging, 2e wereld oorlog taferelen én irritatie. Warm en koud kreeg ik het er tegelijk van, en verdriet. Een hoos van negatieve energie vloog over me heen, ik slikte en dacht “wacht even, hier nu niet in meegaan, haal adem, diep adem en blaas die negatieve energie uit”. ‘Alles wat je aandacht geeft groeit en wil je dat die negatieve energie groeit? Nee! Dus focus je op wat anders Jansen, iets wat wel de aandacht verdient en mag groeien”. En daar liep ik vast, ik wist het even niet.

Thuis gekomen viel mijn oog meteen op de e-mail van Joey, ik las de e-mail en dacht “ik ga eerst even met de hond wandelen en dan trek ik me terug in mijn holletje om na een meditatie de leegte op te zoeken tussen die gevoelens en gedachten die allemaal tegelijk aanwezig zijn, opdat ik het antwoord wel zou gaan vinden bij mezelf”. Zo gedacht, zo gedaan. Mijn holletje staat in de tuin. Kachel aan, check. Kaarsen aan, check. Wierook aan, check. Groot glas gemberthee, check. Nieuwe maan vragen en lijst, check. Muziek aan, check. Schrijfblok en vulpen, check. Deken erbij, check. Alles klaar voor de meditatie. Na 20 minuten mediteren was ik rustig, relaxed en zette ik mijn vulpen op de schrijfblok met een punt als start om woorden neer te schrijven. Maar er gebeurde niets, er kwam geen woord, in tegenstelling tot andere keren. Huh?! Hmmm….nog een poging en ik bedenk wat ik ga schrijven, 30 zinnen staan op papier, maar dit is het niet denk ik. Het is bedacht, er is geen flow. Oké opnieuw, ik sluit mijn ogen en laat me weer even met de muziek meevoeren. Na 5 minuten doe ik mijn ogen open en zet weer een punt op de volgende bladzijde. En weer komt er niets, of toch? Ik bedenk wat anders, een ander begin als zojuist en vrolijk krijg ik een hele bladzijde vol. Maar ook nu stop ik, wat is dit? Dit is weer bedacht en komt niet vanzelf, oordeel ik. Het stroomt niet en je doet maar wat je hoofd zegt maar is dit werkelijk wat je te vertellen hebt? Nee toch?! Ik haal diep adem en doe dit een paar keer en dan valt mijn kwartje, mijn eigen-wijs-heid komt naar boven en die zegt: je oordeelt!

Ik oordeel over mijn huidige schrijfblokkade, ik oordeel over het nieuws en de inhoud van het nieuws, ik oordeel over wat anderen er al dan niet mee doen en ik oordeel over dat ik oordeel. Ondanks dat ik een mening en een visie heb op wat er in de wereld gebeurt, hoef ik er niets mee. Hoef ik hier niet over te oordelen, hoef ik geen kant te kiezen, hoef ik geen mening te geven, sterker nog ik hoef helemaal niets. Ik heb een keuze in hoe hiermee om te gaan. Net zoals ik een keuze heb om gezond te leven, al dan niet, heb ik een keuze om te gaan tennissen (hoe bevoorrecht ben ik wel niet! oh ik heb weer een oordeel). Ik heb een keuze om te bewegen, gezond te eten en een keuze om te zien wat er wél is, nu op dit moment, in positieve zin. Kortom ik kan elke dag opnieuw kiezen om in overvloed of tekorten te denken, in dankbaarheid of in ontevredenheid te leven. ‘Dus wat kies je Jansen, spreek ik mij kordaat en plechtig toe, wat gaat het worden?’ Nou ik weet het wel, ik kies ervoor om in dankbaarheid én tevredenheid te leven, in overvloed. ‘S morgens bij het opstaan, gedurende de dag en ‘s avonds bij het naar bed gaan, op deze manier worden alle narigheden die passeren een mooie les en blijf ik positief. Hierdoor krijg ik energie in plaats van dat negativiteit mij bakken met energie kosten. ‘Oh ja! zo simpel kan het zijn en zo simpel is het ook, je maakt het jezelf alleen maar onnodig moeilijk.’ Zo voer ik regelmatig een dialoog met mezelf, omdat het me helpt de dingen in een ander perspectief te zien. Makkelijk? Soms wel en soms een hele uitdaging, maar het werkt wel, voor mij.

Het oordelen over mezelf en mijn omgeving is wel een hot item de laatste weken. Sinds ik afgelopen september ben gestart met een opleiding sjamanisme, bij Nanja Cremers, waarin we de eerste kracht van het heelal behandeld en geleerd hebben, de slang, is het niet gek dat dit een hot item is. De slang, in de windrichting van het Zuiden, staat voor; zien in alle eerlijkheid, wonden omzetten in kracht, loslaten en de schoonheid leven op aarde. Mijn puzzelstukjes vallen in elkaar; ik zie in alle eerlijkheid dat ik oordeel. Is dit nodig? Nee, en wat gebeurt er als ik dat niet doe? Dan wordt alles rustiger en mooier, dan leef ik de schoonheid op deze aarde. Hoe voelt dat? VRIJ! Ik krijg meer innerlijke ruimte én meer adem en voel hierdoor vrijheid. Mag ik dus mijn patroon van oordelen loslaten? Heel graag, want het levert me rust en lucht op en geeft me vrijheid. Welke oude wonden zitten onder het geven van “oordelen”? Inperking of belemmering van vrijheid. Vrijheid van het mogen zijn wie ik ben en wil zijn met schaduw en lichte kant. Mogen deze wonden geheeld en getransformeerd worden? Ja, alsjeblieft! Wat heb je hiervoor nodig? MOED! Niet toevallig trok ik vandaag het kaartje “moed”, en snap nu meteen waar dit betrekking op heeft. Dankbaar voor mijn eigen-wijs-heid constateer ik dat ik weer een laagje afgepeld heb om ‘heel’ te worden. Alweer een jas heb afgeschud, zoals ook een slang dat eens in de zoveel tijd doet.

En ja, mijn geopereerde voet staat hier dan ook nog eens symbool voor, voor deze slang. Sinds de genezing voorspoedig loopt, vallen de vellen als vanzelf van mijn voet. De littekens zijn nog vers en dus zichtbaar en daarnaast komt er een veel zachter, roze baby velletje tevoorschijn. Hoe mooi is de natuur, in combinatie met innerlijke processen. Ze lopen volledig parallel. Het is herfst en de blaadjes vallen van de bomen en worden losgelaten en maken letterlijk plaats voor het nieuwe, waar eerst nog een winterse bezinningstijd tussen zit om zich dan ook daadwerkelijk te ont-poppen en te ont-kiemen.

Welke jas of laag mag jij nog loslaten? En welk prachtig “nieuw” vel mag hiervoor in de plaats komen? Waar oordeel jij over en waar komt dat vandaan?