Drie woorden die álles in het leven omvatten. We zijn onderdeel van het grote geheel; de aarde, de wereld, het universum. De mensheid, het dieren- en plantenrijk, de zon, de maan, de sterren, planeten én de aarde. Het is een ketting, ecosysteem, “the circle of life”. We hebben elkaar allemaal nodig, het één kan gewoonweg niet zonder het of de ander. Dat is de natuur en zal altijd de natuur blijven, dat is hetgeen dat ons allen verbindt.

Na een prachtige en avontuurlijke wandeldag in de Spaanse natuur, samen met mijn prachtige dochters en trouwe viervoeter, waren dat de woorden die als eerste in mij opkwamen. Samen, in verbinding, in en met de natuur. Ik voelde me de rijkste vrouw, of eigenlijk meisje, op de aardbol.
Met 30 graden, geluiden van de vogels en de krekels, af en toe een briesje vertrokken we over een een verharde weg. Na een kilometer of wat bleef die verharde weg doorgaan en hadden we zoiets van “dit is niet de bedoeling van in de natuur wandelen”, we willen van die verharde weg af!
Zo snel als we konden liepen we een pad in, weg van de verharde weg, onze trouwe viervoeter nam de leiding en liep voorop. Wij dachten letterlijk dat ze ons met een kluitje in het riet gestuurd had, maar achter dat riet en bamboe kwamen we bij water uit. Het bleek een kabbelend beekje met sommige plekken wat dieper, diep genoeg voor onze viervoeter om zich even lekker af te laten koelen en bijna plat op de buik in het water te laten genieten. Als vanzelf volgde we haar voorbeeld, schoenen en sokken uit en met blote voeten het water in. Heerlijk! Mijn jongste dochter zag allerlei prachtige dingen in de natuur om te fotograferen terwijl wij genoten van het water.

Na onze afkoeling liepen we een beetje parallel aan het beekje dat meanderde door het landschap naar boven. Onze viervoeter had al weer een prachtige plek gevonden om weer af te koelen. Je moest er wel wat voor doen om bij het water te komen, een beetje als een stel berggeiten daalden we grote keien en stenen af tot aan de rotsblokken het water opdoemde. En ook hier genoten we alle drie meteen van het waterspel van onze viervoeter en kwamen tot de conclusie dat de natuur ons zoveel moois geeft, gratis en voor niets. En juist omdat het gratis, wonderbaarlijk mooi en rustgevend is dienen wij als mens dit te koesteren en ons ervan bewust te zijn om zorgvuldig met de natuur om te gaan. Want als wij het vervuilen dan komt die vervuiling ook bij de dieren en planten terecht en met de natuurlijke cyclus komt die vervuiling vanzelf weer gewoon bij ons zelf terecht.
“Wat je geeft krijg je terug”

Sportief als we allen zijn, zoeken we altijd naar de meest uitdagende route opdat we écht avontuur beleven en nog eens de vele spiergroepen die ons lichaam ons gegeven heeft, te voorzien van enige actie. We vervolgden onze weg dus niet via het pad maar recht naar boven een steile helling op die bezaaid was met kiezelstenen, losse takjes en dennennaalden. Glad dus, zonder enige houvast van een struik of boom. Boven aangekomen volgde we verder het pad, stilzwijgend met elkaar in verbinding maar in onze eigen gedachten al rondkijkende in de prachtige natuur. We passeerden een bouwvallig boerderijtje dat onze interesse wekte om ook hier even naar binnen te gaan en rond te kijken. Rondom deze bouwval waren er grote hellingen van uitgestrekte velden met wijn struiken. We kwamen steeds hoger op de berg en stonden regelmatig stil, niet alleen omdat het snikheet en vermoeiend was maar ook om ons weer te laten verwonderen door de schoonheid tussen de bergen en rotsen. Onze viervoeter begon wel erg te hijgen van de warmte waarop we besloten om haar te voorzien van meegenomen water en schaduw en hadden het idee om ook weer bij water uit te komen waar ze zou kunnen zwemmen (en wij ook). We vervolgde het pad dat nog verder naar boven liep en hoe graag we ook wilden dat dit pad omboog naar rechts zou buigen, daar waar het water moest zijn, toch liep het pad via links steeds verder omhoog. Er kwam geen einde aan, dus besloten we op verkenning uit te gaan of we via struikgewas niet toch rechtsom konden buigen. Oneffen ondergrond, veel stenen en nog meer struikgewas viel ons ten deel, waarop onze viervoeter instinctief haar roedel in de gaten hield en telkens mee voorop liep, zich dan weer liet zakken tot de laatste in de rij en als dat in orde was dan deed ze hetzelfde ritueel telkens opnieuw.
Op een gegeven moment konden we niet meer verder, tenzij we ruim anderhalve meter lager een rotspartij omlaag zouden gaan, waarna het redelijk stijl met losliggende stenen verder omlaag liep. Niet geheel ongevaarlijk en hoe gingen we dat dan doen met onze viervoeter? Die kon hier onmogelijk vanaf springen. Onze viervoeter begon al te piepen en te blaffen, alsof ze wilde zeggen “dit gaat ‘m niet worden! Dit gaan we niet doen, kom terug!” terwijl wij al anderhalve meter lager stonden. Toch wisten mijn oudste dochter en ik dat dit ging lukken, we pakten haar met ons tweeën vast en lieten haar via onze schouders uiteindelijk afzakken naar de grond. Een tafereel dat je wel eens ziet bij een concert, als fans of muziekanten zich al sky-divend voorover laten vallen en over de hoofden en schouders van het lager staand publiek begeleidt worden. Spannend was het wel want we moesten ons schrap zetten om niet naar beneden te glijden. Out of the comfortzone voor ons allen, als we niet samengewerkt hadden en in volledige verbinding waren om dit te doen slagen was het niet gelukt. We daalden verder af en hadden nog verschillende uitdagingen en obstakels te overwinnen want we waren in een leegstaande rivierbedding terecht gekomen van rotsen, losliggende keien en veel struikgewas, afwisselend met een vlak of open stuk en een kleine pool water vol met kikkers. Als moeder overste of moeder gans liep ik voorop om het gevaar in te schatten. Ik voelde me hier geheel natuurlijk verantwoordelijk voor maar ook volledig mee in mijn nopjes. Een uitdaging op sportief vlak maar ook mentaal om risico’s in te schatten en te zorgen voor mijn kroost plus viervoeter. Eénenvijftig, maar zo fit als een vijfentwintig jarige liet ik mijn kroost regelmatig gekscherend en lachend weten. Want ik had al een paar dagen van ze gehoord dat die ene rok me wel erg oud maakt en “oe mama, nu zie je je rimpels wel heel erg met je gebruinde gezicht met witte lijnen”, nu lijk je wel zestig”. Het bewijst maar weer dat uiterlijk niets zegt, maar het gaat om hoe je je voelt en hoe je innerlijk is. Als een vijfentwintig jarige dus haha.

Beneden aangekomen stuitten we op het kabbelende beekje maar volledig omgeven door bamboe, riet en ander struikgewas. Wat zouden we doen, oversteken tussen het struikgewas door of een stuk parallel lopen met het beekje en hopen dat we verderop op een betere plek konden oversteken? Moeder gans werd overmoedig en liep voorop en zei, “laten we een stuk parallel lopen met het beekje om verderop over te steken”. In plaats van dat het struikgewas minder werd, werd het juist steeds dichter, dus liepen we weer terug door het struikgewas om toch maar over te steken op de eerdere plek. Viervoeter dacht “zoek het maar uit jullie, ik ga er alvast in liggen”. En dus staken we tussen het riet, bamboe en ander struikgewas het beekje over, om aan de overkant nog steeds tussen het struikgewas door te lopen richting een verhard pad. Dat pad bereikten we lachend maar toch wel enigszins vermoeid en snakten naar water. Tot onze verwondering werden we rijkelijk beloond met wat er toen opdoemde: een natuurlijke bron omgeven tussen de rotsen, prachtig helder water op en evenzo prachtige plek. Echt een “wauw” moment, zelfs onze viervoeter was ervan onder de indruk en kon niet wachten om zichzelf onder te dompelen.

Deze prachtige dag zal me nog lang heugen, omdat deze volledig doordrenkt was van samen, in verbinding, in/met/één & onderdeel te zijn van de prachtige natuur die onze aarde “pachamama” ons geeft. Hoe zou het zijn als de mensheid bewuster en altijd op deze basis zou kijken en handelen? Zich onderdeel zou voelen van onze prachtige natuur, hierop zou kunnen vertrouwen en zich hierdoor zou kunnen laten leiden? We naar elkaar zouden kijken vanuit respect en liefde in plaats van wantrouwen, verdeeldheid en in tekorten te denken?

Thank you pachamama, father sun, grandmother moon, star nation, animal kingdom, plant nation and stone people for allowing us one more day on this beautiful earth. 🙏🏽
AHO ❤️